Zinhar kefildim ve ziyadesiyle mesut: bir hücrenin son kýrýntýlarý idi mevcut kýlan özlemi, neþeyi ve sevinci.

Kolluk kuvvetlerinden kaçamadýðým ve koruyup kolladýðým asaletin belki de son temsilcisi yürüdüðüm yoldan da geri dönüþ yok iken bir bilinmezin mealine saplandým.

Göðsümde saklýydý özüm.

Nevri dönen mevsimin ruhuna kefildim.

Edindiðim makam sahi neyin nesiydi?

Ne yeis ne beis:

Ben bu benliðin tek reisiydim ve þahidim de tek; içtiðim su duru ve yediðim her lokma helal.

Sözcüklere kat çýktým ve ihbar ettim içimdeki suçluyu: bir içimlik deðildi ne aþk ne þiir ne de yalnýzlýk ve vuku bulan sinsi bir sisin içinde kayboldum týpký sevdalý þehir Ýstanbul gibi.

Ben Ýstanbul’dum ve her yeri karýncalanan.

Ben ruhuydum gizemin bazen salkým söðüt gezip dolanan.

Haritasýný çýkarmýþlardý hem þehrin ve her yeri kýrmýzý her yeri yaralý en çok da çöken omuzlarýnda yýllanan mevsimler gibi bir yýlký atýnýn attýðý çifte belki de ve iþte yazamadýðým onlarca methiye ne de olsa yetimin baþýný okþayan Peygamber Efendim idi tek rol modelim.

Düþtüm yola çünkü bir kez baþýmý koymuþtum neyim var neyim yoksa.

Ben var mýydým peki?

Ya da varacak mýydým o izafi mutluluða?

Tabanlarý yanýyordu þehrin ve ben huzuru anýyordum: ne dünümde mevcut ne de günüme tapýndýðým ben ýlgýt bir heceydim, kasýp kavuran duygularla hemhal.

Sözlüðümde saklýydý ismim.

Ýsmimde saklýydý kaderim.

Kaderimde saklýydý kederim.

Ve matem.

Ve meltem.

Ve mahrem.

D/okunulmazlýðým vardý hem üstelik babadan yadigâr: ah, evet bir de köstekli saat ama çalýþmayan ama günde iki kere doðru zamaný fýsýldayan.

Bir beynim vardý ki.

Bir de ruhum.

Bir de sefil yüreðim.

Aralýksýz çalýþan benliðim asla ödün vermeyen asla hibe etmeyen varlýðýný asla haz etmediðim yalan ve dolan ve hatýrýna dostlarýmýn ve tüm sevdiklerimin kocaman bir de yara bandý koymuþtum hayata.

Fýsýldayan hayaletler saklýydý ve ruh illa ki teyakkuzda.

Mademki yüzü gözü açýlmamýþtý içimdeki çocuðun ben nasýl oluyor da dik durabiliyordum hayatta?

Elbet su götürmez gerçekler ve içimde saklý yuvam aslýnda menþei inanç olan bir mevsim üstelik yapraklarý dökülmeyen ama dikenlerinden mustarip.

Kefildim iyi niyetime.

Kefildim sözüme.

Kefildim asaletine sözcüklerin.

Sözcüklerden bir yol yaptým sonra köprü sonra bir direk ve tepesine çýktým evrenin nihayetinde dokunmuþtum rahmete.

Öncemde dökülen yapraklar ve saçýma doðan gece elbet geceye doðan binlerce hurafe oysaki inancýma ve kaderime sadýktým ve kederin iz düþümünde mutlu olmayý baþarabiliyordum da kendimce.

Resmi yoktu mevsimin.

Mevsimin bir dili yoktu.

Dili zehirli olmamalýydý insanlýðýn ve güzelliðin.

Güzellik neydi peki ve göze güzel görünen?

Gözü kalan kimse gözümden düþen yaþa da yasa da kefildim.

Nazarýn indinde nazar eyledim içimdeki mevsime.

Azat etmekse hüznü basiretim baðlanmýþtý bir kere ama dert etmedim çünkü kaderin derdine de verilecek dermana da kefildin elbet devasa bir inanç büyüdükçe büyüyen.

Gözümde büyüyendi sadece Ýlahi Aþk ve tapýndýðým Rabbim ve yaratýlaný da sevdiðim Yaratandan dolayý.

Vakit geçti ya da erken.

Kim geçtiyse içimden.

Belki de sadece bendim kendimden geçen.

Güz uzadý gece kýsaldý bir arpa boyu yol almak adýna direndim ve dayandým ve hep sevgiyi ve umudu dayattým.

Ýmanda saklýydý umut: bunu öðrendim.

Yasýn da meali iken unutmak en çok unutulan bendim.

Umuduna sadýk kalan da.

Sözümün eriydim ve direncim kýrýlsa da aldým gücümü Rabbimden: her çelmede düþtüm: her düþtüðümde kalktým.

Bir renktim.

En çok da rengârenk bir seyyah çiçek.

Pembeydim önce sonra kan kýrmýzýsý sonra sarý sonra…

Nihayetinde gökkuþaðý ile sözlendim ve ruhumu astým bulutlara ve ufka diktim gözlerimi.

Ben çoktan susmuþtum ve yaslandým sadece daðýma: daðýmýn tepesinde uçuþan kuþlar ise sözcüklerimdi.

Ben þiirdim.

Ben yazgýydým.

Ben bir çiçekten öte doðaya âþýk bir kelebek ve kanatlarýma dokunamazdý kimse ve beni tek koruyan tek kollayan…

Yaþlarýma eþlik eden rahmetti ve kýyama durduðum her acýda þiir þiir açtým kendime yarattýðým cennette uçmanýn güzelliði ile kondum bir bir yüreklere.

Tek yürektim evrenle.

Tek yürek Rabbimle.

Tekdüze olmayan ruhuma kefil olan mademki Rabbim idi.

Ve koþtum ve koþtum ve…

Uzanabildiðim kadar uzandým ve yumdum gözlerimi ve sustum çünkü içimden geçeni bilen biri vardý.