Yalýtýlmýþlýðýn þiiri idi mevsim: özensiz bir özne olma ihtimali ile serpilen kýrýntýlardý yalnýzlýðýn þafaðýnda bir bilinmeze denk düþen o sefil ve kayýp renk gibi.

Göbek baðý kopmamýþtý henüz þiirin ve susmamýþtý hazanýn ç/aðrýsý üstelik iri kýyým deðildi acýlar bilakis topaðý günün yarýna dönük yüzünde öfkeli zümrenin azat edilesi her ýssýzlýk þiir diye diye m/imlendi.

Ýhbar etmekse geceyi.

Ýtibar etmekse güne.

Ýnzivaya çekilen yarýnýn hangi güdüsünde saklýydý sahi þair ve tutulan nutku?

Un ufak edilen sözcüklerdi daðý aþkýn ve kanatlarý kanamalý bir balon gibi uçuþan saçlarýnda gecenin bazen dirayeti kýrýlan bir yýldýz gibi sönüverdi de ansýzýn.

Sýzan kan deðildi.

Sýzdýran yürek deðildi.

Sýnanansa ne þair ne güncesi.

Sýrat Köprüsüne yaklaþan ruhuydu gizemin ve mentollü bir þiir idi adeta boðaz aðrýsýna iyi gelen bir veda timsali azýmsanan kimse sustu abartýlarýn nefesi tutuldu.

Hüznün deðildi çeþmesi biteviye damlayan ne de olsa dünya hali dünya ahvali derken dualarýn sesinde saklý umut ve iþte insanlýk kâh sustu kâh unuttu.

Unutulmaya dairdi acýlar bir beden büyük gelen.

Umurunda olmasaydý keþke yýldýz tozlarý elbet yýldýz gözlerinde bir gece þiiri iken günün özetini geçen.

Bataryasý tükenmiþti asalak duygularýn ve duygu ambarýnda atýn ölümü yine hissettiklerinden öte anlatamadýklarý idi iþte boðan sinsice.

Sevecen bir gülüþ çalýnan.

Siren sesi ölümün umudu yok sayan.

Gün geceye kavuþtu en azýndan yollarý keþiþti aydýnlýk ve karanlýk ve bir huþu içerisinde dile geldi yürek.

Sýnýrlarýný açmýþ olamam içimdeki ülkenin yoksa tükenen su kaynaklarý mý gözlerimin ve iþte efkâr bulutlarýnda ýþýyan bir nesne var ve ben kendimi zor tutuyorum.

Taban tabana zýt olduðum duygular saklý insanlarýn içinde elbet bir ömür peþinde koþtuðum insanlar ve bir ömür farklý evrelerde yolumuzun kesiþtiði. Bir cümle kurmalýyým tanýþtýðým her insanla ve ortak paydada buluþmalýyýz.

Acýlarým var açýlandýramadýðým ve yerli yersiz istirham ediyorum ne de olsa ifa etmek adýna kaskatý kesildiðim yýllarýn acýsýný çýkaracaðým.

Efsunlu sözcükler var zihnimde kapý çalan ve zili çalmýyor günlerin ne de olsa bir asra denk düþen hücre hapsinde yosunlaþmýþ zaman denen örtü.

Övünmüyorum.

Özenmiyorum da.

Özümsüyorum sürekli.

Ne özveri ne önsezi ne de ön sözü.

Ön balkonu olmayan bir bina hatta hiçbir girintisi çýkýntýsý olmayan.

Dizlerim titriyor dizelerimde titreþmeyen duygularla ördüðüm.

Saçlarýmsa artýk örülü deðil ve öcülerden deðil insanlardan korkuyorum ama garip bir þekilde insanlarý uzaktan seviyor ve onlar fark etmeden sokuluyorum.

Maymun iþtahlý benim acýlarým.

Sözcüklerim yeni yeni geliyor elime: her biri çocuk sonra ergen.

Bense neye denk düþtüðümü kestiremiyorum ve kýsa da kesmiyorum anlatacaklarýmý aslýnda anlattýklarým da yetmiyor ve sözcüklerim de ben de büyümeyi erteliyoruz bir o kadar mutluluðu da.

Bir hengâme ki boyumu aþan.

Tehir ettiðim her þey üstelik taziyelerimi erkenden sunduðum ve sustuðum.

Kavisli yollar mevcut önümde ve hýz kesmeden kalemimi üstlerine sürüyorum: araba kullanmayý bilmesem de kalemin direksiyonuna geçtim ki gözü pek bir sürücü oluyorum ve sürüyorum duygularýmý hele ki nadasa aldýðým o ömürlük tarla yok mu.

Bir ömürlük birikim ve sözcüklerim hepsi alt belleðimin çekmecelerinde hüküm sürmüþken sessizce ve iþte son kullanma tarihleri geçmeyen binlerce sözcük ve de ben asýlý iken daraðacýnda geniþ bir perspektiften yaðýyoruz dünyanýn üzerine.

Dünya ise dünya oldu olalý karþýlaþtýðý en büyük felaketle zor zamanlardan geçiyor týpký öncemde saklý zorluklardan payýna düþen þimdilerde herkesin.

Ölüm korkusu.

Ölümün tortusu.

Ölümsüzlük bir minval filan da deðilken ve ölümü öncesinde defalarca yaþayan biri olarak…

Ölümden korkuyor muyum sahi?

Duygularýma ötenazi yaptýðým hayatýmýn ilk yarýsý ve beynimle fink attýðým dýþarýdan soðuk biri olarak addedildiðim ama sýcaklýðýmla içimdeki buzlarý eritme ihtimali hep de yakýn gelmiþken.

Dirayetim sýnanýyor aslýnda her birimizin.

Direncimiz kýrýlýyor kimi zaman ve sabrýmýza sarýlýyoruz ve inanca ve teslimiyet duygusunun müptelasý iken telaþla yaþýyor ve korkuyoruz da.

Tasvip etmedim binlerce detay hele ki mutluluk da hüzün de tek detayda saklý iken ve kaç milyon detaya denk düþüyorsam.

Yüzüm gözüm sözcüðe bulanmýþ ve içimi týrmalayan imgeler.

Sözlüðümü nerede saklýyorsam hele ki yabancý dil sözlüklerimle geçirdiðim uzun yýllar sonrasý Türkçe’nin zenginliðine ve güzelliðine bir kez daha tav oluyorum ve iþte tavaf ediyorum yürekleri yüreðimden uzanan dallar belki de uçurumdan defalarca düþerken son anda bana uzanan bir el.

Dokunamadýðým kim varsa ve dokumadýðým sözcükler.

Dokunulmazlýðým var madem bu sefer okunma arzusu ile dokunuyorum ruhuma sadece ruhuma ve tutuþan bir aleve teslim olmanýn güzelliðini yaþýyorum ve o kadar çok kývýlcýma teslim oluyorum ki.

Tükettiðim bir hayat ve yeniden türetiyorum bir hayatý üstelik tekrarý olan ya da olmayan günlerin hesabýný tutuyorum bir ömür hesapsýzca severken hesapsýzca yaþýyor ve yazýyorum.

Azýða aldýðým ne ise açýða çýkan ve azýmsandýðým bir ömrün acýsýný çýkarýyorum kalem iken açýölçerim.

Bazen bir kareye denk düþtüðüm ve iþte b/ölüyorum üçgenlere.

Sonra açýsýný hesaplýyorum tüm olanýn bitenin sonra da üstüne toprak atýp günün yeni güne d/okunmak amacýyla gecemi gündüz bilip gündüzü de ölü.

Bir rotam varsa dönüþü olmayan.

Bir alýcý ise içimdeki verici olan kalemimle iz düþtüðüm.

Her serpintide akýma kapýldýðým ve akýn akýn hizaya gelen cümlelerim ve hala bir umudu saklý tutuyorum içimde elbet durduk yere de deðilken.