İki Pişman İki Şişman Bir Odaya
Yakışıra Cevap 1
Mektubunu dün aldım her ikisini
birden okudum, uzun uzadıya düşündüm. Galiba dallı budaklı bir psikolojik
çukurun içine düştüğümü anlıyorum, mektubunu okuduktan sonra. Haklısın sende
eksik olanı söyleseydim doğruydu, lakin eksiklik sende değil bendeydi ya da ben
öyle hissettim ve seni terk ettim.Bu
duygu yumağı arasında kuşkusuz aşk, en belirgin ve vurucu güce sahip olan senin
samimiyetin bunu yeni fark ettim, seni üzdüm bu konuda pişmanım, pişmanlığımı
ayaklarımın altına alarak dönebilir miyim bilemiyorum!
Seninle yola çıktığımda, bu yola
çıkışa ilişkin sende kuşku barındırmayan bu duygu deseni bin bir çeşit iken,
bende bu duygu yoktu simsiyahtı renksizdi, neden böyle hissettim galiba
psikolojik bir çıkmaza girdim, sana da anlatamadım, gitmeyi seçerek hata ettim
şimdi anlıyorum lakin bu hatamı da ayaklarımın altında ezebilir miyim
bilemiyorum! Biliyorum gelsem kapım açık bulacağım lakin bunu hak etmek
istiyorum. Bu gidişimin gereksizliği beni yontsun bir şekil versin o istediğim
şekil ortaya çıktığı an, sana kendimi layık gördüğüm an döneceğim. Umarım bu
bekleyiş ikimiz içinde bir arayışa ve en çok da bir insana yönelen aşk,
soyutluğun somuttaki karşılığı olarak meydana çıkar ve bizi bir yolda düzlemde
masa etrafında buluşturur.
Ben bu aşkın kalıbına sığmayan
halimle, farklı olanı fark ettiğim anda fark ettiğim sendeki, farklı aşka
döneceğimden kuşkun olmasın. Bu nedenle beni beklemesen de olur, bunu anlarım
kabullenebilirim hatta şimdi kabul ettim say sen. Bende ki sapmalar seni üzüyor
biliyorum, bu sapmalarım ne zaman yoluna girer de seni saran olurum bilmiyorum!
O nedenle bekleme beni, bir seven bulduğun an bana kollarını açtığın gibi aç,
seni sarmasına izin ver. Bırak ben pişmanlıklarımla pişeyim olgunlaşayım, seni
üzen tek başına bırakan vefasız diyerek mektubuma son vereyim.
Mehmet Aluç