/...Ölümü kabul etmek ne zor şeymiş Cavidan,

Ne zormuş bir dirinin üstüne imge örtmesi.../

I-

Renkleri ispat edilemeyen zamanlarda

Beyaz bir sevgi sözcüğü öğrettiler bana Cavidan,

Kaç yıl sağdın anımsamıyorum

Yada kaç asır önce doğmuştu kadınlığın

Ve dahi

Kaç zaman önce kanıtlamıştın cehennemin siyahlığını

Sahi

Ne ara öldün sen Cavidan...

II-

Zamanı ispat edilemeyen renklerde

Devri geçkin bir acı öğrettiler bana Cavidan,

Mavinin özgürlüğünü

Grinin gökteki siyahlığını

Kırmızının ayrılığını,

Ve dahi

Her sesin bir rengi olduğunu,

Etekleri uçuştuğunda mesela bir yeni yetmenin

Yüreğinin sarı'yla dolduğunu

Yada

Çocukluğun grilere boyanmış bir deli'ye hapsolduğunu

Hepsinden tuhafı da

Doğmamış kız çocuklarının

Yetim turuncularda tutulduğunu,

Sahi

Dün yarını doğurur mu Cavidan ?

III-

Sevgisi ispat edilemeyen ayrılıklarda

Var'mış gibi yaşamayı öğrettiler bana Cavidan,

Miş'li geçmiş zaman kiplerinde

Hiç yaşa(n)mayan hikayeleri ;

Aynaların buğusuna

Di'li geçmiş var olan yoklar çizmeyi;

Öğrendiğim bir geçmişi

Duyul'muş zaman kiplerinde hapsettiler,

Di'si kaçık Bir şiir bu Cavidan

Miş'leriyle geç'miş'imizi ezdiler...

İkibinyirmibir'in Ocak'ı

Dubai...