‘’Benim tereddütsüz baðlý olduðum þey sen deðilsin, yazmak. Yazarken seni hiç düþünmüyorum. Ayný biçimde senin baðlý olduðun da ben deðilim. Yazdýklarým.

Benim için sana yüreðimi sunmanýn tek ve en iyi bildiðim yolu yazmak. Bunu sen de dâhil bütün riskleri göze alarak yapýyorum. Çünkü seni seviyorum ve dostluðumuz sonsuzluk vaadi taþýyor…’’(Alýntý)

Ýnkâr edemeyeceðim bir yüksünlük ve de yolculuk elbet nefsimi terbiye etmeyi henüz on yaþýnda iken baþarmýþken…

Çocukça bir zaaf iken yemeye düþkünlüðüm ve sözcüklerle dostluk kurup kitaplar iken bu sefer açlýðýmý yok saydýðým…

Mevsimin müdavimi sihirli bir rüzgârým ve sözcüklerimdir içimdeki devasa aþkýn muadili.

Günsüz bir gökyüzü ve geceye otaðý kuran yalnýzlýðýn da makberi elbet soyutlandýðým her duygu için en çok da mutluluk iken ulaþmayý beceremediðim o izafi rakým ve öldürdüðüm külüstür düþlerimin de tek tanýðý iken Mevla’m.

Öznemde saklý olan bir öz veri elbet sevgiye düþkünlüðümle cereyan eden yaþama sevincim ve kutsalým iken sevmek en çok da çýktýðým yolda bir baþýma kaldýðým belki de budur marifet bildiðim:

Sadece sevmek ve aþkýn kýzaðýnda kaymak sonra da karýþmak s/onsuzluða…

Ýfa edip edeceðim çok þey saklý sihirli þapkamda ve her seferinde içinden kafasýný gösteren o diþlek tavþan ve iþte havucunu kemiriyor aslýnda benim bir ömürlük açlýðýmý giderdiðim.

Rüzgârýn hýzýnda kaybolan bir matem ve aþký azýða alan kimse rüþvet verip onca sevgiyi ben sahiplenmiþken.

Ýdame ettiðim kadar da idam sehpamda yaþýyorum ve düþlerden kurduðum zincire yeni bir halka ekliyorum.

Eklentileri asla sevmedim bu yüzden en baþtan baþlýyorum yaþamaya ve gidebildiðim en uzak zaman kendimle konuþtuðum bir o kadar çocuk kalbimle kendimi ilk hatýrladýðým zaman dilimi ve mekân:

Evimizin misafir odasý ve tüm sevdiklerimle bir aradayým. Yaþ aralýðým ise dörtle beþ arasý ve iþte beþ parmaðý birbiri ile ayný sanýyorum ve her varlýk sevginin imgesi ve kucaktan kucaða gezdiðim bir dost meclisi.

Sevginin gücü ve tarifi mutluluk ki ilk duyumsadýklarým ve ben evin içerisinde koþturup duruyorum en çok da güleç yüzüm gözümün önünden gitmeyen ne de olsa dýþ dünya ile irtibatým nerede ise yok gibi hele ki bir baþýma sokaða çýkýp oynamam da yasak iken ben eve gelen misafirlerle avunuyorum ve çocuk aklýmla sadece sevgiyi savunuyorum.

Renkler henüz kýrýlmamýþ yüreðim ise henüz bu günkü kadar büyümemiþ çünkü evreni sadece gördüðüm insanlardan ibaret sanýyorum elbet Ýlahi Gücün varlýðýna vakýfým ve annemden öðrendiðim dualarý ezberlemiþken aþka düþkünlüðüm yeni yeni belirmiþ.

Kimsesizliðin mubah olduðu bir yeryüzü en çok da sahip olduðum kocaman ailemle iþtigal saf tuttuðum hayatta boyumu aþacak duygulardan da bihaberim.

Mevsimin tadý tuzu mu?

Yoldan geçen mýsýrcý ya da dondurma satan seyyar.

Ýbaresi güzellik hayatýn ve önsezilerim henüz biçimlenmemiþ çünkü tek bildiðim duygu sevmek bir de oyun oynamak ve yemek yemek henüz basit bir mefhum bu yüzden belki de içim içimi yemiyor çünkü her þeye sahibim çocuk aklýmla…

Atlastan bir yorgan üþümemi engelleyen ve annemin sýcak göðsü baþýmý dayamaktan haz duyduðum ki halen de en düþkün olduðum.

Ne kinaye ne ihanet ne de yalan…

Elbet deftere sýðmayan ötesinde asla bilmediðim ve þahit olmadýðým ki aklýma bile gelmezken olumsuz duygular çünkü hayat benim için sadece sevmekten ve oyundan ibaret…

Düþlerimden yorgun uyanmýyorum ve gerçekler ve doðru olan neyse sadece bir tane: hayat ya ak ya da kara bu yüzden muadili gölgelerin aslýnda hiç bilmediðim þeyler elbet insansýz bir dünyanýn da mümkün olmadýðý ya da kendimsiz bir dünya özlemi duymadýðým daha doðrusu kendimle de tek derdim yokken ve adým adým büyürken.

Þakýyan bir kuþ belki de içimdeki yediverenlerin sevdalýsý ve yýldýz haritasýnda kayýtlý tek yýldýz: ya Kutup yýldýzý ya da Þimal ne de olsa hiç önemsemesem de ön adýmý bir yýldýz olmak bazen bana çok cazip geliyor ve de bir çiçek olduðumun farkýndalýðýný henüz taþýmýyorum.

Hayat bir renkten ibaret ise illa ki pembe.

Saðdýcým mavi ve içim açýk yeþil saçlarým ise kýnalý yapýncak elbet doðal olmanýn tek gerçek olduðunu daha o gün inandýrýlmýþken üstüne üstük peþinen kabul ettiðim bir ömür.

Israrla okula gidiyorum akabinde ve iþte insan içine karýþýyorum ilk kez ne de olsa aile hayatýndan çok farklý bir ambiyans: onlarca yaþýtým ve dünya tatlýsý tanýdýðým ve yüreðine aþýk olduðum ilk yabancý: caným sýnýf öðretmenim ve içimdeki sevgi okyanusunun coþkusuna ta o günden vakýfým.

Öznemle salýndýðým okul koridorlarý ve sevdiðim bir dünya insan hele ki okumayý da sökünce yok benden mutlusu ve biçimlenen duygular bazen kýzabildiðim hele ki arkamdaki sefil çocuk saçýmý çekerken bir güzel de tepki verebildiðim.

Kýzýlca kýyametin kopmadýðý zamanlar ve tek lüksümüz oyun oynamak ve birbirimizle zaman zaman kavga ettiðimiz hele ki oyun çocuðu iken öðrenci olmayý adýmlamýþken deðiþik bir ruh hali ve coþkuyla ilk tanýþýklýðým…

Mutluluðun minvalinde yavaþ yavaþ büyürken ve bu güne eriþtiðimde hala dünde kayýtlý þeyleri güne getirip nasýl da kolayca uyarlýyorum ve maktulüyüm kimi duygunun belki de ýsrarla yazmanýn kocaman bir büyüteç olduðuna vakýf þimdilerde tüm evreni kucaklama arzusu ve de güdüsü her nasýlda gerçek kýldýðý Rabbimin ve okumaktan yazmaya geçtiðim ilk günün üzerinden tamý tamamýna sekiz sene geçmiþken biliyorum da hala asýlý kaldýðým o yaþý.

Bin asýrlýk bir öykü yazarcasýna aslýnda sadece sekiz seneden beri yazdýðýmdan mý nedir yaþýmý da asla göstermiyorum ve ikilem içindeyim: belki bin yaþýndayým belki de derlediðim cümleler nispetinde henüz sekiz yaþýnda bir çocuðum.

Bazen insanlarý gözümde büyüttüðüm bu yüzden kendimi onlarla bir görmeyip hala çocuk kalabilmenin de mümkün olduðunu kim bilir kaç kere ispatlamýþken.

Öncemde asla kayýtlý olmayan bir yazma duygusu ve yazgýmý yazmak deðil de en azýndan gün esintili kalemimle sözüm ona bir gün sonramý bir gece evvelinden biçimlendirip yarýný kucaklamanýn verdiði o bitimsiz coþku elbet benim için bir servet deðerinde iken yazmak fiili.

Yazýnýn baþýndaki o alýntý ve gerçek manada bunu içselleþtirdiðim ve tükenmek bilmeyen bir sevgi iken içimdeki meddücezir ve iþte hayatýn da alametifarikasý.

Sözcükler asla yosun tutmayan.

Sözcükler asla ihanet etmeyen ve gerçek anlamda çözemediðim:

Yazmak bir araç mý yoksa amaç mý?

Bununla eþleþen binlerce cümle kurduðum ve kurmaya doyamadýðým ne de olsa içimdeki fýsýltý ayyuka çýkmýþken ve Saðýr Sultana dahi ulaþmýþken ben nasýl görmezden gelirim bu çýkarsýz sevgiyi?

Alý al moru mor hayatýn: bazen kabuslar gördüðüm bazen umudun sarmalýnda içimdeki çocuðun saçlarýný coþkuyla ve sözcüklerle ördüðüm üstelik görüp gördüðüm ne ki bu yaþa gelene kadar bu yüzden sadece yazarken ve severken tavaf edebilmekteyim kainatý ve içsel yolculuðumda bana eþlik eden illa ki sevgi ve edebiyatý destur edindiðim bir fasýl ki bazen örtüþtüðüm hüznü bile masaya yatýrýp kendimi kendimle ve sözcüklerle kýyaslýyorum ve çuvaldýzý da sadece kendime ve kalemime batýrýyorum.

Yüzüm gözüm mürekkep içinde ve kokusu asla burnumdan gitmiyor beyaz sayfanýn ve kitap yapraklarýnýn.

Neyin hatýrýna yaþýyorsam…

Yazmayý aþkla eþleþtirip manevi anlamda doyuma ulaþýrken gözüm de görmüyor hani ne kimseyi ne yalnýzlýðý ne de eksik olmayan sýkýntýlarý çünkü yazmak bir büyü; bir coþku ve kýtladýðým yüreðim en çok da ket vuran her sýkýntýyý basamak bilip uzandýðým zirve elbet aþkýn Ýlahi dokusunda ve d/okunuþunda görmezden gelindiðim zamanlarýn acýsýný çýkarýrken pervasýzca sevmenin ve yazmanýn tadýný çýkarýyorum en çok da mutluluk dilediðim Rabbimden bana ulaþan o Ýlahi Iþýðý da yarýnlara taþýyorum…