Her düþ’ün bir düþüþü var iþte.

Gerçeklerin zemherisinde kýskandýðým hayallerim var elbet mezarýnda mazinin, atimle ve ahvalimle ve tüm sevdiklerimle bir zamanlar tünediðim mutluluklar var ama çok çok geride þimdilerde vurduðum d/ipte saklýyým iþte en çok mabedim yanýp kül olmuþken tutunduðum o ince dal elbet insanlýðýma vurgu/n yapan güzelliklerin geride kalan gölgesi var. Azýcýk da kýrýntýsý dünün.

Günü gecenin b/eþiðinde uyuttum da geldim huzuruna Rabbimin ki duyumsadýðým tek huzur sadece O’nu makamýnda ben hüzün makamýnda sözüm ona yaþarken tek sýðýndýðým.

Küllerim var misal ama artýk o küllerden yeniden doðmamýn imkaný yokken.

Kuru baþýma s/alýndýðým þu kaygan zemin bir de annemin incecik elleri.

Kurþun aðýrlýðýnda hava oysaki nükseden mutluluktu saðanak ilk baþladýðýnda. Sonra ne mi oldu?

Ah, bir bilebilsem.

Tanýmadýðým insanlar karanlýk gövdeleri ve kibirli gölgeleri ile bastýlar mabedini huzurun elbet gün yüzü görmüþ insanlardý karþýlaþmayý temenni ettiðim.

Kim kaldý ki beni dinleyen en çok gülümsemelerimin çalýndýðý ki hepsini ben ekip biçmiþtim bir ömür sonra kâbuslar görmeye baþladým üstelik gözlerim açýk ne de olsa baldýrý çýplaktý istila eden isyankârlarýn hem onlarýn kim olduðuna asla kanaat getiremedim.

Kara gecede karanlýk bir hücrede tutulurken anladým ki bu hücre hapsini bile arayacakmýþým zamaný geldiðinde.

Ölüm ne ki hem? Ölümsüz olmayý filan da beklemiyorum en azýndan ölümlü olmayý bildiðim kadar da sadece eksilsin ömrümden yeter ki tanýk olmayayým sevdiklerimin gidiþine ki…

Giden gittiði ile kalýyor sonra derin bir sessizlik ve rahmeti algýlarken ettiðim dualarda birileri gelip yerle yeksan ediyorlar duyumsadýðým o kýsacýk huzuru.

Bilemem elbet ömrümün miadýnýn ne zaman dolacaðýný ama çok da uzaðýnda olmadýðýmý hissediyorum.

Kara gecede ayak seslerini nasýl da duymak isterdim karýncalarýn hem ben karýnca kararýnca yaþayýp da ömrüm zehir olmuþken tek tanýktý Rabbim sessiz varlýðýma ve içten yakarýþlarýma.

Karanlýk olan içim deðil üstelik bilakis ýþýðýmý çalanlar ve en sevdiklerimi elimden alma gayreti içerisinde ben ise aciz varlýðýmla iblise tapanlara müdahale edemezken omzumdaki meleklerin de hüzünlerini beraber taþýyorum bana sunulan bu ölüm ikliminde.

Sancý ya da aðrý ne ki hem?

Kalbimle ruhumla canhýraþ mücadele verirken sefil bedenimi terk etmek ve sonsuzluða karýþmak istiyorum ve içimdeki sonsuzluk acýya aþ eriyor ve suskunluðum bile iþe yaramýyor çünkü varlýðým ve iyi niyetinden ödün vermeyen iç sesim bu kara büyünün altýnda eziliyor.

Öyle ya.

Ýklimleri sevgiyle dikmiþken Mevla’m nefsine ve dünya malýna tapýnanlar deðil mi kara büyünün esaretinde ve istila edilen cennetim üstelik yeryüzünde buna bir þekilde haiz olmuþken yer gök birbirine karýþýyor iþte ve karanlýðýn mevcudiyeti göz açtýrmýyor yüreðimden geçen iyi dileklere.

Haþmetli bir veryansýn.

Çiçekler bile bu siyahýn aðýr yükünü taþýyamýyor hele ki ben?

Günler gecelere karýþmýþken ve sözcükler bir bir uçuþurken saçýma yaðan yaðmur ne ki? Üstelik ne kadar beyaz ve masum kalsam da insanlarýn asla umurunda olmadýðýmý biliyorum.

Rengim gri bu gün.

Solgun ya da s/üzgün olmam bile alaya alýnýyor üstelik üstelik…

Devamýný asla getiremem çünkü canýmdan can gidiyor ve önce can sonra canan diyenleri duymazdan geliyorum çünkü caným önce gelmiyor sevdiklerimin canýndan.

Açlýk ile sýnanmýþ varlýðým için deðiþen bir þey yok ama ruhumdaki aðýrlýk ve kalbimdeki delikler hava sýzdýrýyor ve havada asýlý kalýyor söylediklerim hatta söylemediklerim bile kusurlu addedilmeme sebebiyet veriyor.

Acý çekmek kaçýnýlmaz çünkü sevgiyi ve sevme duygusunu sahiplendim ben üstelik kendimi bildim bileli hem kendimi de sevmeyi iyi kötü baþarmýþken ama kendimden çok sevdiðim insanlar var ve onlarýn zarar görme ihtimali hatta gerçeði beni benden ediyor.

Ruhum gezgin ama gezip tozan bir insan olmadým bir ömür bu yüzden yüreðimle tavaf ediyorum evreni üstelik yemek, içmek ya da bir þeyleri ve parayý tüketmek de umurumda olmazken bir ömür içine sýkýþýp kaldýðým þu kara kutu yok mu?

Hem yüreðimin kara kutusu aralýksýz kayýtta ek olarak elim kolum baðlý sadece bekliyorum sadece bekliyorum.

Neyi beklediðimi tam olarak bilmezken ve karamsar bir tablo iken yüreðime basýnç yapan: yüzüm ve ruhum tüm varlýðýmla sadece O’ndan istiyorum üstelik ne istediðim deðil önemli olan sadece hayýrlara vesile olsun diyorum Rabbimin izniyle.

Sönen coþkum.

Aralýksýz büyüyen inancým.

Kara gecede küçük adýmlarla yürüyorum ve sessizliðime ve hüznüme tek tanýk kim, biliyorum üstelik O da bilirken içimdeki sonsuz iyi niyeti ve sevgiyi çünkü bana öðrettiði kadar asýlýyým hala ayný minvalde.

Birileri bir þeyler diyor ama aldýðým emirler ve yaðan zulüm ve acý asla inancýmdan döndürmüyor beni bilakis biliyorum artýk yapayalnýz olduðumu bu dünyada yeter ki iki cihanda da bana ve tüm sevdiklerime sahip çýksýn Mevla’m.

Sadece umut ediyorum gerçi kýrýntýsý umudun ama inancým bana bunu öðütleyen.

Tarafýnca öðütüldüðüm çarklarý yel deðirmenin meðerse ben aslýnda bir ömür onca yel deðirmeni ile savaþmýþým ve savaþçý ve hakkaniyetli varlýðýmla ýssýz kalmaya mahkûm edilmiþim üstelik gülümseyen yüzlerin ardýndaki karanlýk ve münafýk varlýklarýnýn gerçek yüzlerini de bana sunan Rabbim iken benim solmam ne ki yeter ki elimden kayýp gitmesin ve solmasýn sevdiklerim…

Geç olmasýn yeter ki çünkü telafi edeceðim bir þey kalmayacak geride her þey olup bittikten sonra.