İNSAN MI ! ?
Nasıl oldu, ne zaman başladı bilmiyorum lâkin
Hoyrat bir kasırgayla, savrula savrula gidiyorum,
Beynimde Richter'in ölçemediği depremler oluyor,
İçimdeki volkanın lavları gözlerimden püskürüyor,
Damarlarım zonklamaktan çatladı çatlayacak,
Kalbimde icad edilmemiş bombalar patlıyor,
Neden, nasıl, ne zaman, nerede böyle oldum?
Daha dün, şiirler yazıyor, şarkılar söylüyordum,
Bugün ruhum, cevapsız soruların kıskacında bocalıyor
İnsanı düşünüyorum, aklım aklımı almıyor.
İnsan mı kesiyor ağaçları, kurutuyor dalları,
Kuşların yuvasını, yavrusunu düşünmeden,
İnsanlar mı yakıyor ormanları?
Yakalayıp, büyük küçük demeden tüketiyor balıkları?
Bombalarla, insanlar mı öldürüyor çocukları?
İnsanlar mı, kanını içmek için katlediyor insanları?
Kendi eşini, kırk yıllık düşmanıymış gibi görüyor,
Kendi çocuklarının gözü önünde vahşice öldürüyor.
Alıyor, topluyor, kâh pişirerek, kâh çiğ, yiyip içiyor,
Havayı, suyu, toprağı, madenleri hesapsızca harcıyor,
Dünyayı, uzayı, yıldızları kendi malıymış sanıyor,
Yapıyor, yıkıyor, kırıyor, döküyor, dağıtıyor, kirletiyor,
Kendisinden başka canların haklarını düşünmüyor,
Çıldırmış gibi yaşayıp, akıl sınırlarımı zorluyor,
Evlatlarına, torunlarına yaşayacakları bir dünya bırakmıyor,
Öncekilerin yattığı mezarlıklara bakıp, ibret almıyor.
Ölümü herkese yakıştırıyor da, bir tek kendisine yakıştırmıyor.
Hani insan, yaratılanı severdi Yaratan’dan ötürü,
Hani şâir, insandır sanıyordu mukaddes yüke hamal?
Hani, Eşref-i Mahlûkat olarak yaratılmıştı insan?
Esfele Sâfilîn olmak için mi bu kadar kan, kin ve katliam?
Erzel-i ömre vâsıl olmak mıydı insanın hayat gâilesi?
Sözlerim küfre düştüyse, cehâletimdendir affet Allah’ım,
İnsana sitemdir maksadım, sana isyan değil ey Rab’bim.
Yanıyor yüreğim, engel olamıyorum feryâd-ı figanıma,
İnşirah ver mahzun kalbime, zeval gelmesin imanıma.