Ertelenmiþ bir düþsün sen, muallim belki de düþ öbeklerinde saklý kýrýk bir sayaçsýn illa ki aþkýn eziyet ettiði bir de insan bunu meziyet belledi mi…

Yokuþ yukarý yaþanýyormuþ hayat, sonrasý mý?

Yokuþ aþaðý inilmediði gibi daha da çýkýlasý bir yol iþte hayatýn vakur duruþunda düþ simsarlarý iken mutluluða ve hayallere musallat olan.

Düþ ekinlerinde.

Düþlediðim nice mutlu Ekim’in gölgesinde…

Ah, muallim, sen bile çekmezken nazýmý elbet sonlanmayan niyazýmla ait olduðum tek varlýk ve durduk yere soruþturulmadýðým durduk yere yok sayýlmadýðým tek mekân ve gerçekleri bilen hayallerimin de çalýndýðýna tanýk ve defalarca yeniden baþlamama ve kaldýðým yerden koþmama izin veren…

Üstelik severken müsaade istemediðim ulu Rabbim ve ulu çýnarým ve ulu orta olmayan varlýðým ve o ulvi esinti ve iþte genzimde saklý hýçkýrýk elbet örselendiðim ömrün güncesi iken umut ve aþkýn þahikasý iken özlem ve ah, o sefil öznem…

Dikiþ tutturdum da illa ki hayatta sonra söküldü dikiþlerim ve kalan dikiþ izlerinin üstünü umutla ve coþkuyla ve heyecanla hem örttüm hem de altýna saklandým.

Ýzafi bir durak addedilen varlýðým.

Kat izi duygularýmýn: kanadýðým ve kandýðým ama kandýrmadýðým bir o kadar andýðým ama anýlmadýðým ve sevgi iken tek mubah olan sevmenin bile hak ihlali sayýldýðý.

Ah, muallim beni bir sen anlarsýn ve münasip bir dille konuþurken sensin sýrtýmý sývazlayan sensin serden geçen yardan vazgeçmeyen bense izafi bir mutluluðu içime çekecekken infilak eden yüreðim ve muhtevasý sözcüklerin ve iþte derin dondurucuda geçen ömrüm bir o kadar sýcak ve içten olmanýn bir þekilde suç sayýldýðý…

Ne kibirliyim, muallim ne de kinayeyi severim.

Kindarým da dünüme elbet içimdeki coþkunun hala nasýl saklý olduðunu dahi anlamazken hem dünümde hem anýmda hem yarýnýma uzanan…

Bazen kýzgýn ve öfkeli elbet içimdeki o þaþkýn ve sevgi arsýzý çocuða.

Sevilmeyi diler insan, dilemez mi?

Ya, ben dilemediysem?

Dilemmasý ömrün illa ki sevgi lakin içimden gelen sevme arzusu bazen renk deðiþtiren bazen rüzgârý hýzlý esen bazen sessiz mizacým bazen bakir týnýsý yeni günün ve geceden geceye sarkan bir kördüðüm elbet içine sýkýþtýðým elbet yüreði sýkýþtýrdýðým.

Batýl bir hece mi yoksa aþk, muallim?

Biliyorsan sen anlat sen öyle.

Hem senden beni sevmeni filan istemiyorum sadece dur ve dinle ve sadece anlamaya çalýþ beni…

Anla, demiyorum: sadece çabala.

Ýçimdeki enerjiyi tüketen bir sebepsiz iklimde bil bakalým neyin derdindeyim?

Asla söylemem de: ne sana ne bir baþkasýna.

Hizaya geldi artýk duygularým ve artýk vakit filan da istemiyorum cihandan sadece altýna imzamý atmak istiyorum ne zamanki sunulsun þahsýma o uzun akit…

Uzattým sanma sadece uzandýðým gecenin düzleminde bazen þerit deðiþtiren duygularýn eklem yerlerine konan ruhumla kodaman gölgeleri kovalýyorum biteviye.

Gölgemi bile kovmuþken ta dünden nedir üstüme çullanan bunca gölge?

Üstüne üstük sevgiden dem vuran.

Bir de iç sesime tokat atan ki…

Ben babamdan dahi bir fiske yememiþken hiç mi sýzlamaz vicdanlarý?

Ben kurtaramadým iþte dünyayý ve yetmedim yetemedim de insanlara…

Ben kurban edildim dünyanýn tek zerresinde yokken gözüm sadece iyiye meylettim ve vicdanýmýn sesini dinledim ve tek tek dokunmak istedim yüreklere.

Yüreðimdir kýblem.

Ama tenezzül dahi etmezler bir kere olsun dinlemek için bile kulak vermezler diðer yandan duvarlarýn da kulaðý vardýr ne zamanki sessizce aðlasam o duvarlar bir coþar bir coþar ki ve iþte tefe konulur insan oysaki mizacýdýr yürekleri tavaf etmek için yola düþen.

Saðdýcým inanç, muallim ve solumdaki sayaç.

Dilimde Besmele daha ne zaman düþtüm yola hem ben…

Dilsiz þeytanlarý da gördüm ve dillendiler ne zamanki düþtüm dara ne zamanki düþtüm aþka ne zamanki düþtüm yere.

Kesif bir sessizlik hem dileðim hem rüzgarým hem de naçar olduðum kadar da kaçarým iþte gerisin geri ve eþleþtiðim bilumum duygu ve sýrlarýmýn tek muhatabý ve Rabbin izniyle bir umut daðý ulaþmayý varmayý dilediðim ama yaðmayan ama yaðdýran ama seven ama daha çok sevilen ve yankýsý rüyalarýmýn bazen riya dolu söylemler ve kalp gözümdeki o sadýk ses bazen eþelediðim zemin bazen eþinen hüzün bazen eþleþtiðim sevdalý þehrin bana uzattýðý eli.

Bir köprüden geçerken.

Bir de kendinden geçti mi insan…

Ýlla ki aþktan ve umuttan vazgeçmeyen.

Bazense hüznün damarlarýmda pompalandýðý ve iþte yüreðin de sayacý iken sözcükler akneli bir gün ýþýðýnda semiren bir ay misali bense içine sýðýndýðým o yýldýz kümesinin alametifarikasý elbet yýldýz kimliðimle þakýdýðým ve çiçek hüviyetimle bir daha açmamak üzere solduðum…

Mahcubum kendime, muallim.

Ve tüm dünyadan özür diliyorum gaipten gelen coþkum ve sevme arzumla yük olduðum için insanlarýn boþ belleklerine.

Baþa aldýðým bir filmin artýk kaçýncý versiyonu ise iþte acýlarýmla kýyama duruyorum muallim ve üstüme çizgi çizdiðini görüp de için için aðlýyorum yine de duacýným belki de üstüme alýnmamam gereken bunca þeyin sonunda hala yaþýyor ve yazabiliyor olmak bir mucize iken ama bil ki ben mucizelerin çocuðuyum ve hayatýmýn tek mucidi iken Mevla’m sadece diliyorum yarýnýn bu günden daha güzel olmasýný ve ben sadece güzel bakýyorum hayata ve insanlara üstelik defalarca kýrýlýp daha da kýrýlacaðýmý bilirken…

O halde sen de bildiklerini unut, muallim hatta beni tanýdýðýný bile unut ne de olsa umudumdur canýmý artýk daha fazla yakmaman bu defalýk da benden olsun ve iþte senin yerine bir kez daha ben yakýyorum canýmý hani olur da bir mucize hâsýl olur da bir gün bulutlarýn üstünde buluþur ve hasbýhal ederiz ve o güne kadar kim bilir daha ne kadar kanacaðým insanlara ve sevgiye en azýndan kandýrmadýðým bir dünyanýn umutvar müdavimi iken…

,