‘’Mahrem Mutluluk…’’

Söylencelerin aksettirdiði elbet bir kitabýn kuytularýnda saklý binlerce ruhu ve ufku aþkla sabitlemekse hayata.

Turkuaz rengi mevsimin ve gül yüzlü seyyah yüreðin her mevsimi þair edinip sözcüklerin tek lüksü iken þiir olmaya aday binlerce sözcükle iþgal edilmiþken yüreðim.

Mevsimin gücüne gidiyor zaman zaman hele ki mevsimsiz severim ben ve yaþarým demenin de meali iken ekmek teknem illa ki duygularýn küründe tükettiðim ömrün közünde ve iþte tek kozum iken sevgiyle yazmanýn verdiði o özgürlük duygusu.

Halis munis olsam ne ki?

Hýrpalanmýþ ruhumda saklý binlerce kýta þiirle düþsem yola yeter mi?

Ýþte hýçkýrýðýmý dindiren o mutluluk elbet mahrem elbet korunaklý dünyamý ifþa etmenin ötesinde sahibi olduðum ne var þu dünyada?

Ekoseli eteðim ve çocukluðum.

Bir öncesi yani okul çaðýna gelmediðim zamanlar ve ilk hatýrladýðým iken dört yaþýnda var ya da yokum ve tek mekâným sevdiklerimin yüreði üstelik gocunmuyorum sevmekten elbet henüz gocunmadýðým ve bol miktarda sevgi saðanaðý ile büyüyorum.

Külyutmaz sezilerim mi?

Ve yetilerim.

Henüz yetim düþmediðim ve yatýya kalan mutluluk elbet insan içine karýþmadýðým bir çocukluk ne de olsa sokaða çýkma hakkým yok ve bu bana sunulan ilk yasak da olmayacakken...

Dert edinmiyorum ve mutlu bir çocuk olmanýn keyfini sürüyorum.

El bebek gül bebek büyümenin neresi mi kötü? Elbet henüz algýlayamadýðým bir yaþtayým üstelik bunu idrak edeli þunun þurasýnda kaç sene oldu ki?

Mutluluk dolu içim.

Bense bir kavanozun içinde yaþýyorum ve þakýyorum da.

Evin tek çocuðu ve evin en yaþlýsý benim tek arkadaþým.

Mahrem olan bir hayat elbet herkes gibi dört duvarýn içinde saklý ve iç dünyamda henüz çalkantýlar yok üstüne üstük bihaberim atasözlerinden.

Karþýlaþtýðým her kimse elbet yüreðimde mevcut tüm sevgiyi adeta püskürtüyorum.

Ne itham edildiðim bir zaman dilimi.

Ne de kinayenin ne anlama geldiðini bilmem gerektiðinin dahi farkýnda deðilken.

Acýtan kimse yok.

Bense sevgi arsýzý büyürken büyüttüðüm gözümde elbet tüm sevdiklerim ve ailem ve dostlarýmýz ve güngörmüþ komþularýmýz.

Mahrem olan her þey.

Matemin ne olduðundan haberdar deðilim ve henüz sökülen bir ruhum yok ve sökün eden acýlar da yok.

Kurallara riayet etmenin verdiði huzur ve her baþýmý yastýða koyduðumda Rabbimle buluþtuðum ve cafcaflý bir ruhum var benim hem küçüðüm hem de büyük bir dünyam var en baþta Allah’ýmý biliyorum kendimi bildiðim ilk günden beri.

Ve kimse kimsenin gözünü oymuyor; saman altýndan su da yürütmüyor ve alay konusu olan hiçbir þey aslýnda herkes o kadar iyi niyetli ve þükür dolu ki.

Elbet kitaplarla olan tanýþýklýðýmýn henüz vakti gelmemiþ ve mutluluðun bir diðer adý oyuncaklarým ve hayali oyun arkadaþlarým.

Kem göz ne mi?

Nazara gelmek ya da?

Arkasýndan atýp tutmak ne peki?

Ya da gözünün içine baka baka birilerinin size yalan söylediði.

Öðrenmek için yaþým çok küçük aslýnda ilerleyen zamanlarda da bunlarýn anlamlarýný algýlayamýyorum ta ki okula baþlayýp sosyalleþene kadar.

Mutlu bir çocuk iken mutluluðu bu sefer okulda buluyorum ve hayatýmdaki ilk yabancýya âþýk oluyorum: caným okul öðretmenim ve kadýnýn son öðrencileri biziz ve bizle yaþýyor emeklilik öncesi okuttuðu son sýnýf biz iken ve iþte piyango öðretmenimize vuruyor.

Canavar sýnýf arkadaþlarým.

Aralýksýz gürültü yapan ve öðretmenimizi çileden çýkaran ve ben hepsini seviyorum derken ilk arkadaþým sýramý paylaþtýðým caným P.

Bir yýl sonra sýnýfa nakil gelen diðer kýz öðrenci bir günde arkadaþýmý benden çalýyor.

Ýçime çok oturmuyor çünkü ben herkesi sevebilme özelliðimle taþ çýkartýyorum masal kahramanlarýna.

Okumayý öðrenmekse öyle bir kapý açýyor ki ve iþte romancýnýn vurguladýðý o ‘’mahrem mutluluk’’.

Renkler.

Dünyalar.

Hayatlar.

Duygular.

Sadece okuyorum aslýnda yutuyorum kitaplarý ve daha çok seviyorum hayatý ve insanlarý.

O mahrem dünyalar aslýnda içimde saklý.

Bense hep ortalardayým henüz kýrýlmadýðým henüz kendimden þüphe etmediðim güzel yýllar.

Renkler alacalý bulacalý.

Ve elim kolum kitap dolu.

Öylesine bir dünya ki bana kapýlarýný açan ve iç dünyam daha da zenginleþiyor.

Okuyorum ve insan sevgim misliyle büyüyor.

Her þeyi herkesi kolaylýkla sevdiðim akabinde bir beklentimin de olmadýðý týpký bu gün hissettiðim gibi lakin bir farkla:

Sevilmenin insanlara iyi gelmediðini henüz algýlayamýyorum ve tutarsýzca seviyorum insanlarý.

Hatta sýra arkadaþýmý benden çalan kýzý bile seviyorum.

Kitap kurdu olduðum için kolaylýkla benle dalga geçen o zibidi arkadaþlarýmý bile çok çok seviyorum bazen de kýzýyorum onlara ne de olsa sýnýf öðretmenimizin tansiyonu tavan yapýyor her gürültüde.

Sürekli mutlu bir çocuk olmanýn neresi kötü hem hele ki kitaplarýn dünyasýný da keþfetmiþken?

Ve iþte burada bir es veriyorum ve günümüze ýþýnlanýyorum.

Mahrem mutluluk!

Az evvel bir kitabýnda romancýnýn rastladýðým bu tamlama.

Bayaðý ilgimi çektiði için bu konuyu derinlemesine içime çektim ve mahrem mutluluðun da bir ötesine þerh düþüyorum: elbet okumanýn ertesinde yazmakla iþtigal olduðum ilk günden beri duygularýmý ve düþüncelerimi rahatlýkla ifþa etmenin bir sakýncasý olup olmayacaðý asla aklýma gelmezdi gelmedi de ama baþýmý aðrýtan þeylere de tanýk olmanýn ertesinde bazen kendime çok kýzýyorum çünkü bir mahlas ile bu konuyu bir þekilde hallederdim ama saklayacak bir þeyim olmadýðý için bu mutluluðu paylaþarak sahiplenmenin güzelliðinden ötürü bir o kadar içim de rahat.

Okumak efor gerektirmeyen bir alýþkanlýk yazmak da ayný paralelde seyrediyor yine de mahremiyetimin sonlandýðý hissi yaþýyorum zaman zaman ne de olsa sanal ortamda edebiyata dair verdiðim mücadelenin üzerine eklenen sýkýntýlarý da yaþamak bazen yoruyor insaný ama sevmekten kim yorulur ki?

Kitaplar mahrem ülkeler.

Sevgi zaten ilkesi iken insanýn.

Ve mahrem mutluluðu ben yazmakta bulmuþken üstelik kendimle olan mücadelemde kaleme fazlasýyla umut baðlamýþken elbet bir þekilde paylaþmanýn verdiði mutluluk ve coþkuyla artýk mahrem bir mutluluk olarak addedilmesi ne kadar doðru?

Mutluluk aslýnda insanýn içinde saklý ve siz ne kadar iyi ve dürüst olsanýz da mutsuzluðunuzla ve gözyaþlarýnýzla beslenen insanlar da yok deðil hani etrafýnýzda ama yazmanýn büyüsü ile kalemin sihirli dokunuþu ile ve de Ýlahi Gücün yardýmý ile aþmak zorundayým ve okumanýn bir adým sonrasý iken yazmak belki de mahrem dünyamý bir þekilde paylaþýrken yaþadýðým sýkýntýlarýn da haddi hesabý yok ama ben yanlýþ bir þey yapmýyorum hep de olduðu üzere.

Yazarak besleniyor ruhum ve yüreðim.

Okumak artýk yetmiyor üstelik.

Geçmiþimde ne kadar çok þeyi doðru ve eksiksiz yapsam bile zan altýnda kalýp suçlandýðým da çok oldu ve bir adým sonrasý içime kapanmýþken þimdilerde yazarak kabuðumu azýcýk da olsa kýrabilmiþken…

Elbet kalemle baþ baþa kaldýðýmýzda duyumsadýðým bir duygu durumu adýna mahrem mutluluk denen ve paylaþtýðým andan itibaren elbet mahremiyet bir þekilde yok oluyor ve ben her ne kadar bir ömür bir þekilde durduk yere kolaylýkla yargýlanabilirken yazarak da ifþa ettiðim iç dünyam bazen zorluyor beni üstelik aþmam gereken problemler de bir adým ötemde beni beklerken…

Konumuz madem sevmek ve yazmak ve yaþamý idame ettirmek varsýn bu mahrem mutluluk bir noktada kayýp gitsin ellerimden en azýndan yazarken duyumsadýðým bu mahrem mutluluk pek çok þeyi çoktan geçmiþken ve ben yanlýþ bir þey yapmadýðýmý da bilirken…

Elbet gözünüzün üstündeki kaþý bil yargýlayan insanlarýn olduðu toplumda kolay olan ne var ki hele ki fazlasýyla umut baðlamýþken yazmaya ve yaþamanýn bir no’lu farkýndalýðý ve de bitimsiz bir aþk iken yazma güdüsü…