‘’Göçebe bir takvimden alýyorum günlerimi

Sen Pazar gibisin

Ben cumartesi…’’(N. Genç)

Hangi ruhun tütsüsüdür bu yanan belki de dilemmasý dünlerin, bir tefrika ile arz eder içinde saklý niyeti.

Hazandýr mevsim.

Hüzündür ah, beni baþtan çýkaran.

Latif bir rüzgâr içime estiðim ve nazenin varlýðýnda aþkýn, uzun uzadýya okþayýp da diktiðim sözcüklerin nakþý ile doðarým ben defalarca geceye akarým sessizliðinde iklimin ve þerh düþerim gökteki her yýldýza tek tek.

Mücbir sebeplerden yazýyorum ben þiirlerimi ve yüreðin akvaryumu yetmez de bana cümle niyetine düþtüðüm yol cümleten sunduðum yüreðim ve tevekkül yüklü ömrün kim bilir kaçýncý perdesi içime çektiðim hangi nefeste saklýdýr söyle rüzgârýn alfabesi?

Bir milattýn sen.

Bir de miadý dolan onlarca insan.

Ýsyanýmdý nefrete ve sataþan gölgelere ve sýðýndým iþte kalem baþlýðýnda o tek kiþilik kulübeme.

Günü özet geçmeden dünü de falakaya yatýrmadan rahat edemem ben ve illa ki umut ettiðim illa ki ifa edeceðim illa ki imha etmekse kötüyü ve rezili bir çengelde asýlýdýr benim sefil yüreðim ve semirdikçe semirdi bir ömür seve seve na’þýnda saklý tuttum rüzgârýn ve devasa gölgeler hücum etti üstüme oysaki ben aydýnlýktým ve Ýlahi Aþka tapýnan.

Metruk hanelerde saklý kimi insan ve yüzünde yok iken nur nar misali daðýtýrlar kem nazarlarýnda olup bitense yalnýzlýðýn dað gibi büyüdüðü ve daðlandýkça yürek belki de doðaçlama bir aþk ile devindiðim þu gök kubbede saklý bir rahmet olmayý nasýl da nasýl da dilerdim ah, yaðmur olup da yaðmak adýna bu bitimsiz yangýnýn þerh düþtüðü o cehennem sýcaklýðýnda tok sesine rüzgârýn kafa tutmak ve söndürmek devasa yangýný.

Günü b/öldüm.

Yataðýmý ise çöpe attým.

Yutaðýnda gecenin saklý izdiham ve kök hücresinde þiirin ben mahzun bir heceyim.

Aþk diye çýktýðým yol.

Acý çektiðim bir ömür

Ve gam yüklensem de mademki Allah var gam yok.

Ýþte üç harflilerden alýyorum cesareti ve üç harfli bir azaptan firar ediyorum deliþmen yüreðimde saklanmýþ cennete d/okunmak adýna yazýp da seviyorum sefilce.

Hüznümde saklý o kesif sessizlik kimi insanýnsa umurunda bile deðil yaþanan acý ve açýlandýrýyorum ömrü ve duygularý ve nimet bildiðim her esintide ansýzýn ürperiyorum.

Gergindir ipi saldýðým da deðil hani çok yeni.

Coþkum söndü ve hüznüm büyüdü ben de büyüttüðüm kadar insanlarý gözümde kendimi unuttum ve de ihmal ettim tam da imha edecekken içimdeki yetim çocuðu ah, tuttu elimden Rabbim ve koruyucu meleklerime tutundum akabinde korunduðuma binaen huzura da meylettim iman gücümle ve sýrýtkan iblisten uzaða kaçtým bir de þerrine lanet okudum.

Aðýtlarým var.

Ah, ettiðim zalim gölgeler.

Aslýna rücu eden duygular var.

Aheste yüreðimde saklý dualar var.

Beti benzi atan þafak var ve atan þafaðýnda gecenin günün yüzü suyu hürmetine umut ettiðimiz kadar da yarýnlara inancýmýz var.

Yaðmur var illa ki:

Umudun ekini var düþlediðimiz belki de þairin dediði gibi ýslanmak var:

‘’Þemsiye taþýmak istemiyorum

Islanmak daha güzelmiþ

Yitik kalbini arayan

Bir þairin gözyaþlarýyla…’’(Alýntý)

Az evvel ihbar ettim kalbimi bilinmeyen numarayý tuþladýðýmda karþýma çýkan o mekanik sese de bildirdim maruzatýmý:

Yanýyorum, yanýyoruz ve yâd ediyoruz dündeki güzellikleri ve yüreðin zaferini ve çoktan emanetiz yüce Rabbimize…