Düþlerim örtülü, hafýz:

Ah, ben eksik etekli bir reverans sunuyorum evrene.

Ailem neyi eksik etmedi ise eksildim de dirhem dirhem.

Önce uzadým.

Sonra kýsaldým derken kara delik yuttu beni ve boðazýnda kaldým derken geri püskürtüldüm bilinmeyen bir güce yenik düþtüm aslýnda ucu yanýk bir mektup yazacakken kendime…

Adresim yoktu ki benim hatta adaklarým kayýptý hatta gözlerimdeki ferdi beni benden eden.

Karanlýða týkýlmýþ olsam da tek ýþýktým içimdeki seyyahýn da savurduðu duman gibi  dumanýna hapsolmuþtum habis düþlerin ve kocaman bir tümör gibi oymak istedim kötülüðü insanlarýn yüreklerinden derken yüreðim atmaktan vazgeçti.

Atýfta bulunduðum sadece kendim ve merkezi bildiðim ömrün ama ben-merkezcil olmaktan çoktan vazgeçmiþtim ve iþte her þey ansýzýn baþladý.

Ufukta tecelli eden bir gök cismi.

Kimi insan kimi insanýn uydusu iken.

Aya bile gýpta etmiyordum sýrf dünyanýn uydusu diye çünkü ayýn uyduracaðý tek masal yoktu dünya haricinde.

Ben tektim ve sen, hafýz.

Biriciktim sen gibi herkes gibi.

Uydusu olamadýðým bir galakside bir baþýma kala kalmýþtým ve iþte üzümün çöpü armudun sapý derken kelek bir kavun olduðuma inanmýþtým.

Hamdým çok hem de.

Acýlar nüksetti: kabullendim ve azýcýk da olsa piþtim.

Sonra öfkelendim ve çarpýldým.

Kerrat cetvelinde çarpýlmadýðým kadar çarpýmla içli dýþlý ve tek çýkarým yapamadýðým ve kalan sadece boþluktu elbet yuvarlanan bir ondalýk sayý derken eksi hanenin düþmanlýðý ve artý ekseninde iken bu sefer eksi ile artý götürdü beni.

Hem sýfýrdým hem kalan tek asal sayý ve bir olmanýn özrü ile asi olduðuma kanaat getirdiðim oysaki asil idi ruhum ve asamadýðým kadar da ýslak düþtü içimde biriken ve serdim ipe ve serildim ve sarýldým boþluða.

Günler geceyi kovalayan.

Bense benden firar etmek adýna geceye sýðýnan.

Kalan saðlar benimdi madem sað gösterip sol gösterenlere inandým sonra saðýmý solumu karýþtýrdým ve bakaya kaldým hayallerden oysaki çocukluðumdan beri büyüdüðüm yerdi askeri karargâh elbet asker adýmlarýnda yalnýzlýðýn hep þafak saydým bir ömür öyle ki þafaðýn bile þafaðý attý ve þakaðýma dayadýðým kalemdeki son kurþunla yazdým her satýrý tam da bitti, diyecekken.

Biten zaman.

Biten gün.

Kaybolan mekân.

Kaybolduðumun ertesi kalemdeki o son kurþun ve kurþun aðýrlýðýndaki yüreðimdeki tüm dertlerden kurtuluyordum iþte yaza yaza.

Yaþaya yaþaya varamadýðým noktadan öyle bir dönüþ yaptým ki ve tencere kapak misali yüreðimle buluþtu kalemim.

Kalender miydim?

Ya da kalantor bir hayal?

Bir hayal ne ki hem? Binlerce ördüðüm biteviye baþa sardýðým gün içinde dört mevsimi yaþadýðým.

Bir koþu atýydým ben hayli acý çekmiþ hayli çalýþmýþ hayli yorgun ve nal toplamýþken bir ömür…

Okumalýydým elbet en iyi okullarda ve okutmaný yüreðimin rahmetli babam ve baþkumandan.

Çalýþmalýydým en iyi kurumlarda.

En mükemmel idi addedilen kendimce tarafsýz ve yansýz ve baðýmsýz olmaksa…

Elbet bir hayaldi ve tek yandaþý idim içimdeki çocuðun bir o kadar Araf’ta geçen ömrüm halen de.

Hýrs deðildi benimki sadece iyiye meyyal.

Hayal rotamda saklýydý kâðýttan kayýklarým ve hepsi su alýyordu dipten nihayetinde tüm kayýklar eridi suya karýþtý ve ben yüzme bilmiyordum ama bir kere bu yola baþ koymuþtum ve ilk iþim:

Ne mi demiþti koskoca genel müdür?

‘’Yüzme bilmiyorsun ve bizim gibi bir kurumla çalýþacaksýn madem ve kendini bir okyanusta farz et.’’

Bu bir buyruktu.

Bu, tepeden gelen bir emir.

Ve ben emir eriydim evrenin ama infilak ettim için için göstermeden kimseye lakin öyle bir noktaya gelmiþtim ki ve iþte fýrtýna öncesi sessizliðim.

Hüznümle ve umudumla ve hayallerimle…

Ben bir beyaz yakalýydým ve iki yakam asla bir araya gelmiyordu elbet tüm dikiþleri söktüm ve baþkaldýrdým düzene: evvela istifa ettim girdiðim tüm iþlerden ama yetmedi.

Ýstifa ettim düzene uymamak adýna ama kendi içimde öyle düzenliydim ki.

Obsesif varlýðým ve mükemmeliyetçi yaným ve çocuk kaldýðým kadar da kemale filan henüz ermemiþken kýsaca içimde yaþayan binlerce ‘’ben’’ ve dýþ ses derken iç sesimin devreye girmesi.

Kaybolmuþtum derken öðrenci oldum yeniden bir ara muallime bir ara sessizlik bir ara pasif bir ara düþ perisi ve þimdilerde el sýkýþmak adýna kendimle binlerce sýnava giriyorum günbegün ama öncelikle Allah katýnda kabul görmeliyim bir yandan da içimdeki çocuk beni kabul etsin diye eski huzur ve neþemin peþindeyim ve kendimi sevmeye yol alýrken sýðýndýðým tek makam iken Ýlahi Güç ve kalemin yürek atýþýyla okuyucumdan aldýðým güç.

Manen güçlüyüm.

Matemin örgüsünde de saklýyým.

Umudun da tekelinde.

Mazimi terk ettim.

Andaki mevcudiyetim ve yarýnlara aþkla iman gücümle sarýldýðým.

Hafýz, söyle: sence kimim ben ve kimliðimden mesul iken neden aralýksýz hesaba çekiyor insanlar beni?

Rengim beyaz.

Irkým insan.

Ruhani mevcudiyetim ile ifa etmekse insanlýðýmý ben daha nasýl ve ne kadar çok severim koca evreni ki kendimi bildim bileli bunca insaný sevdiðim yetmedi mi?

Azýcýk da sen sevsen diyorum hem ya da boþ ver çünkü sýra bende sýra benim beni sevmemde sýrasýz bir sevgi zincirinde sýra ancak gelmiþken kendime ve de kendime gelmemin ertesinde…