Hizmet etmekse insanlýða hezimet yüklenmiþlerin tahayyül ettikleri kadar sýra dýþýyým iþte ve sýradan geçirdiðim hayallerim ve umudum doðrultusunda inip çýkýyorum dik merdivenleri.

Bir özveri içimdeki kat izinden doðan o vaveyla.

Tükettiðim nefes mi ömür mü? Ne önem arz ediyorsa artýk geride kalan zaman ve dün mizaçlý bir þiirimden esinlendiðim ve çocukluðumun en mutlu günleri ile hala sindirebildiðim bunca acý.

Açýortayý gecenin ve kýlavuzum bülbül gerçi kargalar da martýlar da eksik etmiyorlar çýðlýklarýný ve gülüþlerini ama…

Ýnadým inat: ben devasa bir gül’üm…

Ýnadým inat yol arkadaþým bülbül ve müdavimi olan hangi cennet çiçeði hangi cennet kuþu ise.

Bir kuþluk vakti güne uyandýðým ve günü torbaya doldurduðum: gecenin týkacý ya da týpasý mý? Yoksa içimde koþan tayýn coþkulu ayak sesi mi?

Hanidir özlem duyduðum hiçbir þey yok artýk çünkü özlemlerimi ve dileklerime gerçek kýldý Yaratan ve nihayetinde içimdeki ihtiyar meclisi ile mutabakata vardýk mademki kovulduðum doksan dokuz muhtarýndan onay kâðýdý alamadým ve iþte kendi köyümü inþa ettim sevdalý þehir Ýstanbul’un tam da ortasýnda ve içimdeki yokuþu da düzleþtirdi yol iþçileri.

Gecenin iþçileri mi? Hani Bilge Karasu’nun üstüne basa basa vurguladýðý elbet gecenin karanlýðýnda imbatlarýn gülüþünde ýslýklanan iç cephemin rüzgârý ve uzaðýna kaçtýðým insanlar.

‘’Gecenin iþçileri, gerçekte, ikindinin ilk saatlerinde görünmeye baþlamýþtýr sokaklarda. Tek tük de olsa.’’

Hayali fener olduðum günler misal ve ben illa ki gecenin müdavimi olarak atanmýþken Allah katýnda uyumadan geçen okul yýllarým ve düþtüðüm yollar…

Bazen þapka da çýkarmýyor deðilim hani dündeki saklý bene ve dünden bu güne deðiþen sadece yaþ ve yas dilimim artýk bir yasa mahiyetinde meclisten geçen ve yaþasýn ki ben de bir gece iþçisiyim.

Sokaklarý sevemediðim de bir gerçek hele ki gecenin karanlýðýnda sokaklarý arþýnlayan insanlar ve hiç biri gece iþçisi deðil çünkü efkârýndan sokaða dökülenlerden deðil hiç biri ve görev mahiyetinde de deðil hizmet verdikleri mecra.

Uyumsuz ve de uykusuz.

Gözümden düþen damlalar deðil artýk sadece insanlar düþen gözümden ve yüreðimden sökün eden o vaveyla.

Ne gece kuþuyum ne de serçe.

Ne insaným ne melek.

Ne huysuzum ne de uyumlu.

Ne münafýðým ne de gölge.

Ýman gücümden aldýðým o heyecan ve coþku ve kolaylýkla sevebildiðim az evvel ben deðil miydim uykulu gözlerle telefondaki arkadaþýma dert yanan?

‘’Seveceðim insanlar neden gelip beni bulmaz?’’

Karþýlýðýnda aldýðým yanýtsa aynen þöyle:

‘’Sevilmeyecek kim varsa gidip bulursun illa ki ve kazýrsýn yüreðine.’’

Saçýmý kazýtacak halim yok ama kalbim adeta çökmüþ bir yol gibi ve sevgiden geçen yolumda nasýlsa yolum daha yeni düþtü kendime.

Kusursuz olmayý tahayyül ettiðim bir ömür.

Her anlamda mükemmel olmak adýna çaba harcadýðým.

Hurafelere ve de yalanlara kolaylýkla inandýðým…

Ve de yalnýzlýðýmý adam boyu yaþadýðým üstelik içimdeki papatya tarlasýnda aralýksýz hapþýrýrken papatyalar ve ben her ne kadar bir çiçek olsam da burnuma kaçan polenlerden dem vurduðum ve iþte gecenin ýskaladýðý bir aydýnlýkta göz kýrpýyorum hayaletlere ve birileri duvaðýndan çekiþtiriyor çocuk gelinin.

Bense peþindeyim kötünün ve münafýðýn.

Ýnsaným ya da doðaüstü bir güç algýladýðým ve iþte boyutsuzluk ile iþtigal olduðum her zerremle hem ait olduðum hem yok sayýldýðým dünya…

‘’Tepelerden birinde yalnýzlýðýný yaþarken ve de sessizliðin içinde.

Küçümsenir bir yalnýzlýk deðil onunki hele ki gece indikten sonra…’’(B. Karasu)

Kim derdi ki onlarca yýl evvel yazýlmýþ bu cümlelerin muhatabý olacaðýmý?

Sessizliði pelesenk etmiþken ruhuma ve vücudumun çýkardýðý o mekanik sesi de yok sayýp ve var olduðuma dair tek ipucu iken içtenliðim ve bitimsiz yaþama sevincim…

Gece ya da gündüz yaþasam ne fark eder ki ne de olsa sevginin ve umudun dokunulmazlýðý saklý Allah katýnda o halde doðru yoldayým ve ben de bir gece iþçisiyim sevgiyi ektiðim karanlýða kanat açan aydýnlýk yüreðimle de sonsuzluða göz kýrptýðým…