Düþlerim týknefes sözcüklerimin de olmaz mý eþref saati?

Hükümranlýðýnda Rabbimin yine peþine düþtüðüm rahmetin ve sevginin ve kendimin sevecen seli.

Nükseden duygular nüktedan

Ruhumun topuklarýna vuran acýlar ve de.

Açamadýðým bir çekmece yüreðimin kilitli vardiyasýnda bakaya kalan duygular en çok da aþkýn çelimsiz varlýðý iyi de ben aþký hep büyütmedim mi gözümde?

Saka kuþlarý.

Kafese konan kanarya.

Sultan papaðaný ve iþte tekbir getiren sesler elbet yalnýzlýðýn camekânýna vuran yaðmur.

Hüznümle istifli yüreðim.

Ýklimi belli olmayan dilimlenmiþ sözcüklerin ve karman çorman deðil artýk haletiruhiyem kendimi kolaylýkla gözden çýkardýðým kadar þimdilerde kimler kimler düþüyor gözümden.

Üþüyorum baharýn sevdasýna yenik düþmüþken.

Düþüyorum aralýksýz oysaki apaydýnlýk benim ruhum üstelik karanlýðý bile delen bir iklim yüreðin seferberliði.

Tarçýn serpiyorum boþ sayfaya.

Sütlaç tadýnda bir þiir yazýyorum önce ama yetmiyor.

Kazandibi misali kazýdýkça yüreðin dibini ve iþte bir þiir daha düþüyor yüreðimden.

Açýk ara farkla caným yanýyor ve þiirler kesmiyor beni.

Devasa bir dilim daha kesmeliyim içimden ve ekþimtýrak bir tadý var iklimin.

Bahar desen bahar deðil.

Kýþ desen kýþ deðil.

Kýþkýþlýyorum ne varsa peþime takýlan ver her biri yokluða kanat açýyor ve ben kaybolmuyorum hem yetmedi mi bir ömürlük kaybolmuþluðum ve de verdiðim kayýplar.

Ayýp addedilen sözcükler var misal yürek lügatimde bir o kadar içime kazýdýðým.

Aþk mesela.

Aþkýn þakýdýðý bir evren ve de yaratýlýþ sebebimiz iken aþk.

Nidalar sonlanýyor.

Aþkýn isabetli bir seçim olmadýðýný bilsem de evren hep ayný komutu veriyor:

Sev sadece.

Kimi mi?

Bir kere bile içine düþmediðim bu tuzak soru çünkü çocukluðumdan bu yana kim olduðuna aldýrmadan insanlarý kolaylýkla sevip yüreðime koyuyorum ve konuyorum aþkýn tepesine ve gagalýyorum aþký aþina þerit deðiþtirdi deðiþtirecek sorular.

Rengim sevgi.

Mizacým aþk.

Mealim inanç.

Aþkýn þüheda geçmiþi elbet ilk aþkým babaannem ve aralýksýz kadýný rahat býrakmýyorum.

Bacak kadar boyumla düz duvara bile týrmanýyorken bir keþifte bulunuyorum en çok da yalnýzlýðýn daha o zamanlarda yüreðime verdiði bir aðýrlýk ve iþte hayal dünyan o gün doðuyor ve geliyor dünyaya.

Aþkla þakýdýðým ve hayali arkadaþlarýmla bir tabur dolusu yüreðimde aðýrladýðým.

Arkadaþým olmadýðý için ve de sokakta oynamama izin yokken…

Aslýnda sebep-sonuç iliþkisinden bihaber evrenin bana verdiði rahmete boca ediyorum.

Benimle ayný yaþta olan hayali kahramaným bir anne üstelik yüzlerce çocuðu olan ve her biri perde arkasýnda saklý.

Babaannemle oyun saatim gelene kadar koþturuyorum evin içinde çýðlýk çýðlýða hem de.

Sevilen bir çocuðum ailesi tarafýndan fazlasýyla üstüme düþtükleri

Ve geniþ bir çevremiz var sevginin daha da büyüdüðü.

Yine de yetmiyor bana ve içimdeki bitimsiz deryayý ben sunmak istiyorum dünyaya.

Dünyam çok geniþ.

Rüyalarým var ve ben mutlu bir çocuðum henüz acýdan ve hüzünden ve ölümden haberi olmayan.

Yürek iklimimde seken bir kuþ misali ve içimden taþan bir ýrmak coþkumla sevgimle kendimi fark ettiðim kendimi net hatýrladýðým dörtlü beþli yaþlarýmda baþlayan yolculuðum.

Henüz kötülük ünlenmemiþ.

Henüz insanlarýn duygularý uçurumdan yuvarlanmamýþ ve hem yalnýzým hem kalabalýk gelin görün ki canýmý acýtan kimse yok ve caným sadece yere düþtüðümde acýyor annem de yaralý dizimi öptü mü geçiyor acým.

Nakþeden sunumu hayatýn ve tevazu yüklü bir yürek ve iþte kimliðim yavaþ yavaþ þekilleniyor ve hayatýma dâhil olmuþ en ufak olumsuzluk yok.

Yüreðin bataryasý bitmiyor.

Neþem ve insan sevgim gün geçtikçe serpiliyor.

Yabancý bildiðim kimse yok çünkü çevremdeki herkesi tanýyorum ve güvende olduðumu hissediyorum ve sevildikçe ben daha çok seviyorum hayatý ve oyun arkadaþlarýmý ve aþkýn rakýmýnda esen rüzgâr bir o kadar insan sevgimle coþtukça coþuyor.

Mevsimlerden aþk.

Mevsimlerden çocuk.

Mevsimlerden masumiyet.

Mevsimlerden umut.

Allah sevgimle yol aldýðým ve annemin öðrettiði dualarla da büyüyen iç dünyam ve hayatý yeni yeni keþfetmeye baþladýðým.

Sökün eden huzur.

Hazzýn doruðunda ve insan olmanýn gerçeðinde çocuk olmanýn da büyüsü ile belki de kendime söz veriyorum o gün:

Ben hep çocuk kalacaðým.

Sevdikçe büyüyen bir rahmet çocuk kalbimle hala yaþýmýn insaný olamadýðýmdan mýdýr ne insanlara ön yargýsýz ve sevgiyle yaklaþýp da…

Üstelik kendime verdiðim o sözün ertesi tek ihtimal dahi vermemiþken canýmýn yanacaðýna en azýndan can yakmadýðým kadar da kendime duyduðum saygýnýn ertesinde pekiþen devasa sevgimin aþkla eþleþtiði ve ailemin yanýnda kolay kolay da aþktan dem vurmadýðým bir o kadar aþký yaþama sevincimle eþ tuttuðum ve iþte hem Rabbime hem kendime ulaþtýðým…