BABAM VE BÖCEKLERÝ

Ýnanýn hikâyemi yazýya dökme aþamasýnýn beni hiç bu kadar zorlayacaðýný düþünmüyordum, hele de girizgâh bölümünü saatlerce tasarlayýp tekrar tekrar sil tuþuna basmak var ya... En sonunda çareyi ‘yýlgýnlýk’ kelimesini bir kâðýt topu gibi buruþturup çöpe atmakla buldum.

“Sevgi nedir?” desem bu soruya hepiniz birbirinden farklý ifadelerle cevap vereceksiniz. Güzel görünen ve güzel yaþanan her þeyde sevginin payý vardýr, deðil mi? Babamýn hayvan sevgisinden bahsetmek için kendi çocukluðuma doðru ýþýnlanýyorum. Annemin söylemine göre, dört aylýkken ufacýk gözlerimi çevirip büyük bir heyecanla gösteriyorum Coþkun'u. Sapsarý kanaryamýzla bana da aþýlanan bu sevgiyi düþününce bir anda aklýma Mustafa Nafiz Irmak'ýn ilhamýyla yaratmýþ olduðu ve daha sonra bu þiiri Hicaz makamýnda bestelediði geliveriyor. Annemin ve babamýn da pek sevdiði ‘Kanaryam güzel kuþum’ þarkýsý dilime takýlýveriyor.

“Hadi bakalým!” diyorum kendi kendime. Bu kadar yazmaya meraklýsýn, esas konuyu baðla baðlayabilirsen. Neyse, bizim dinozorun baþýna gelenler kýz kardeþime ait olan muhabbet kuþunu eline almasýyla baþlýyor. Minicik kuþun vücudunu böcekler sarmýþ, küçücük gagasýyla gidiþip duruyor. Ýþte o günden sonra da babama musallat oluyor bizim görmediðimiz ama onun gördüðünü iddia ettiði böcekler...

Vay ki vay hâlimize… 

Sanýyorum iki veya üç yýl devam ediyor bu ‘görsel halüsinasyon’ hastalýðý. Bir türlü çözümleyemediðimiz bu sorun karþýmýza geçip alay edercesine bakýyor. Ýnsanoðlu bilmediklerinin cahili oluyor. Bizler tabiri caizse apýþýp kaldýk, neler denemedik neler. Doktor doktor gezdik, bir ilaç kutusuna babamýn vücudundan sözüm ona çýkardýðý böcekleri laboratuvarlarda araþtýrýlmasý için ellerimiz titreye titreye görevlilere verdik ve çeþitli tahliller yaptýrdýk.

"Boþa kürek çekmek" deyiminin keyifle hayatýmýzýn merkezine kurulup oturmasý ne sinir bozucuydu... Babam diyor ki böcekler her yerde, evi bile sardý. Çözüm önerisi de acilen zirai ilaçlara baþvurmamýz. Hiç karþý çýkýp üzmeden hemen “Olur!” diyorum. Bir müddet sonra belediyede çalýþan liseden sýnýf arkadaþým Münibe bir ekip gönderecek ama evden gitmeniz gerekiyor diyorum. Ýyi birer tiyatrocu olma yolunda ilerlediðimize yemin edebilirim ve en ince ayrýntýyý düþünerek hareket ediyoruz. Hatta beyaz yalanlarý abartarak ve aðýz birliði yaparak iç çamaþýrlarýný hocaya okutup “Sana iyi gelecek.” demiþliðimiz de oldu.

Yakýn aile bireyleri ve birkaç yakýn aile dostu arasýnda sýr gibi saklanan bu hastalýðý yazýya dökmek belki de bu yüzden oldukça zor. Daha sonra ilk olarak kapýsýný çaldýðýmýz psikiyatri doktoru "Kiþinin halüsinasyonlara maruz kalmasý birçok nedene baðlý olabilir." diyerek söze baþlýyor. “Halüsinasyon gören kiþi, gerçekle hayal dünyasýný ayýrt etmekte zorlanabilir. Bu da bir süre sonra kiþinin sosyal yaþantýsýný, iþ hayatýný, aile iliþkilerini ve ikili iliþkileri olumsuz yönde etkiler.” diyerek bizi oldukça bilinçlendiriyor. Ciddi bir ifadeyle bakan hekim “Ýlk iþimiz halüsinasyonun altýnda yatan sebepleri araþtýrmaya baþlamak.” diyor. Babamdan ayrý yapýlan bu görüþmede can alýcý olan son sözleri “Sakýn ha ne söylerse söylesin karþý çýkmayýn.”

Taytay duran birer bebek gibi gittiðimiz özel bir klinikte baþlayan tedavi maddi yetersizlik yüzünden devlet hastanesi bünyesindeki psikiyatri bölümünde devam etmek zorunda. O da ayrý bir konu tabii...

Babam ile ilgili hikâyelerde kâh gözyaþlarý barýndýran kâh neþenin pýtýrak gibi üstümüze yapýþtýðý anlara þahit olacaksýnýz. Hayatýmýz bizi daha hangi þaþýlasý olaylarla karþýlaþtýracak onu da hâlâ kestirebilmek mümkün gözükmüyor amma velakin bir rahatlama hissi yayýldý içime. Bakýyorum da ne çok yaþanmýþlýk sýðdýrmýþýz, hangi depremlerden hangi enkazlardan çýkmýþýz bunca zamandýr...

H. Çiðdem Deniz