Yenik düþtüm öfkeme çünkü cebbardý gölgeler iblise tapan zalim ve bitimsiz zulüm.

Hazan nakþetti hüzne sýrdaþ satýrlar yerle yeksan etti mabedimi.

Matemimse örülü mealim Rabbime ait.

Çöken çatýsý ömrün ve semada mý saklý kördüðüm?

Muhatabým yalnýzlýk ve derinden çöken karanlýk.

Suretler suskun, yüreðimse þaþkýn.

Gönül uzak ve de tuzak aþka kaybolduðumla sakit kalsaydý varlýðým.

Nüktedan sandýðým kim varsa yalan, yeþeren sözcüklerimde saklý hazan ve yüreðin hutbesi ve yalnýzlýðýn alfabesi seken bir bir.

Sarkan camdan.

Severken candan.

Mealim sevgi ve ýrak olduðum annem.

Mevsim suskun ve meramý yoksun bir kelam sancýlý göðün kýpraþtýðý hece hece.

Savruk bir gündeyim ve sezilerim yitik belki de zirve yaptý hislerim gel gör ki söyleyemediðim gel gör ki çare bulamadýðým…

Bir Anka kuþu olsaydým keþke lakin kuluyum ben Rabbimin ve küle dönen benliðim kuru baþýma verdiðim mücadele.

Issýzlýk ve sessizlik.

Muadili olmayan bir ömür.

Ýsyan eden yüreðimse sevgisizliðe ve meramý yitik bir türkünün nakaratý.

Bildiðimi unuttum ya da tam tersi ve iþte ters yüz ettim hayatý.

Günün kalibresi ve yalnýzlýðýn rakýmý bense beynamaz bir rüzgârdan alacaklý.

Yalpalayan bir þeyler var ya da yâd edilesi.

Yaþaran gök kubbe ve yeþeren yeryüzün ve yaþ yüklü yaslý mevsim.

Çentik attýðým ne varsa kayýp.

Çarçur ettiðim ömürse yitik.

Çeldiðim deðil çaldýðým hiç deðil çarþaf gibi duruymuþ meðer ömür.

Geç gördüm. Af eyle Rabbim.

Hep sevdim çünkü sendin beni esirgeyen.

Kaynakçam ve kaybolduðum kadar kararan gözlerimden dökülen her yaþtan da alacaklýyým.

Anam.

Babam.

Ýki çift gözden ayýrmasýn Mevla’m.

Çalçene kalem ve oynayan çengi.

Yüzümden düþen binlerce parçadan resmettiðim sözcükler ve þiir tadýnda yaþadýðým ömrünse son sahnesi ve perdesi.

Bir mimoza bahçesi dilemiþken þimdilerde kurda kuþa yem olmamak adýna dikenlerimle asýlý kaldýðým zemin.

Metanetim.

Merhametim.

Aþkým ve eþikte saklý g/izim.

Resmettiðim kadar recim edildiðim ve yankýsý yok artýk sözcüklerin.

Kanaviçeler saklý günde günse saklý hüzünde:

Ya, hüzün?

Derme çatma evinde hazanýn deliþmen rüzgarla seviþen rüzgar gülüm.

Bendim bana uzak meðer ve tuzak kýlýnan her köþede beklediðim ne ki kayan zemin ayaklarýmýn altýndan ve münazara ettiðim iç sesim.

Tek muhatabýmsýn güzel Rabbim hep sensin esirgeyen.

Yandýðým kadar yaktýðým þecerem ve iþte kaybolmak adýna geldiðim dünyada kaybetmemek adýna ben hep sevip iman etmedim mi?

Yüzü suyuna hürmeten kaderin tut ellerimden ve al yükümü ve bilirim de taþýmayacaðým yükü asla vermezsin.

Sensin beni bana sunan ve ýslýklayan iblise çelme takan rüzgârýn da muadili þu uçuþan yüreðimden arda kalan son zerre nasýl ki kader henüz vermedi hükmünü.