Ýsyankâr bir gülüþtü, onun her yüzüne konduðunda acý içimi açamadýðým da dik açýlý bir üçgendi muhatabým olan duygularýn da kilitli çekmecesinden sökün eden sözcükler.

Maðrur ve de maðdur bir iklimdi misal yalnýzlýk ve içime çektiðim kadar soðuk havayý hala da sýcak tutabilirken yüreðimi ve manen madden yýkýk ve bitik addedilsem de vardý illa ki bu çaresizliðin bir çýkýþ noktasý.

Cihan savaþýnýn kaçýncý versiyonu ise insanýn yenik düþtüðü ve hangi karartý ise güne çamur atan.

Beyhude söyleyiþlerim ve de mezarýmý kazdýðým kadar kalemimle kaybolmanýn da arifesinde serildim boþ beyaz kâðýda ve ýslak gözlerimle buruþtu hicraným.

Ütüsüz yaþamak ve sevmekti benimki içimden geleni arz ettiðim.

Bir sevginin menkýbesi idi belki de þiire ön söz kondurduðum ve iþte Ýlahi bir sezgi aþkýn tek muhatabý Rabbin katýnda gidip geldiðim ise hayatta sahibesi olduðum o dar koridorlarla geçip gidecektim ben de herkes gibi en çok da kendimden çekip gitmenin hayali ile kabul görmek cennet bahçesinde ve iþte dünyada yaþadýðým cehennemi bile baþ göz etmiþtim içimde olumlu hangi duyguysa yanýna çentik attýðým ve çakmak çakmak gözlerim.

Beynamaz rüzgâr çaldý kapýmý ansýzýn.

Aylardan Aralýk ve soðuðun iliklerime kadar üþüttüðü.

Kapýnýn eþiðinde beklemede iken ve kimin geldiðinin de önemi yok iken kendime gelmenin de en güzel yoluydu elime aldýðým dua kitabýnda hasretle umutla yakardýðým Yaratan ve kâinatýn bestesi henüz derlenmemiþken…

O halde güftesini ben yazmalýydým hayatýn her ne kadar kabul görmesem de bendeki bitimsiz hayal gücü ve sevginin katýk olduðu yaþama sevincime kimseler de engel olamazken belli ki acýlarýn da çýtasý git gide yükselmekteydi.

Mevsimi baðrýma bastým.

Ýteklendim ve de.

Aðrýma gitti ve yüreðimin ç/aðrýsýna eklendi sözcükler.

Batýl bir gizemdi yaþamak oysa ve yaþamanýn da muadili iken sevgi olmazsa olmazým durduk yere aldýðým her darbe bir o kadar güçlendiriyordu beni gücüme gitse de gücümü verendi Huda.

Hatýrýna dünün.

Hatýrýna tüm sevdiklerimin.

Hatýrþinas bir özlemle dipçiði ile vuruldum iþte kalemimin.

Gün bozguna uðratan ve gece tünediðim…

Tükendiðim de aþikâr ve bilinmeze kanat açan bunca sözcük yetecek miydi sahi derdimi anlatmaya?

Derdimden çok dermanýnýn peþinde ve derdest olmuþ gün ýþýðýna sokulup da güneþ baþýmý okþasýn diye…

Kara gözlerinde kötülüðün gördüðüm kadar bu büyük kini bense sevginin sarmalýnda gidip geldiðim nasýl da aþikâr…

Günyüzü görmeme vesile olan olacak olan da elbet kaderdi.

Bir dua çok þey demekti ne de olsa duayeni idim hüznün ve girift sözcüklerden firar edip yalýn hayaller kurdum.

Kurmalý bir bebek gibi kalemin yazdýðý…

‘’Oku ve yaz’’ diyen Rabbimin varlýðý.

Nüktesi aþk olan her sözcük ve vurgusu.

Vurulsam da hedeften menzilde saklýydým iþte parçalanmýþ kalbimi hicveden nice þiir nice insan, tarafýnca itildiðim ve yoz duygularýn deðil ölü dürtülerin mezarýnda bir avuç toprak da ben attým mazinin üstüne.

Meali neydi sahi an itibari ile hissettiðim bunca duygu akla zarar ve de çok fazla deðil miydi?

Sökülen diþleri iblisin ve karanlýk örtüsü gecenin ve çalgýnýn çenginin sonlanmadýðý o sahte cennet idi iþte dünyanýn yalan dolu heybesinden ayaklarýmýzýn altýna serilen.

Bir yarýþ atý gibi çengeline takýldýðým göðün örtüsü ne de olsa aydýnlýktý içim ve saklanmýþken o uçuþan tül perdenin arkasýna biliyordum da insanlarýn çoðunun bakan kör olduðunu.

Ve iþte kör noktasý yaþamýn elimden kayýp giden ve de…

Körü körüne yaþamak ve sevmek miydi yoksa beni ikaz eden ve defalarca yanýlmamýn ertesinde yeniden tohum atmýþtým topraða ve çiðnendikçe yüreðim ayaklar altýnda ben sadece ruhumu hüzünle beslemiyor nasýl da büyütüyordum içimdeki sonsuzluk denen umut duygusunu ve hala da saklý tutabildiðim içimde: elbet çocuk kalbim her ne kadar delik deþik olsa da kendimi yazarak avutuyordun yeter ki yeter ki…

Ansýzýn doðsun güneþ içime içerlediðim cihanýn arka bahçesinde unutulmuþ boþ bir küfeydim ne de olsa içini sözcüklerde ve duygularla doldurduðum ve naçizane görevimdi yazmak sevgiyle þerh düþtüðüm her sözcükse benden bir parça…