Baþýma gelen ilginç olaylardan birini daha sizlerle paylaþmak istiyorum.
 
Sanýrým sekiz yaþlarýndaydým. Sýcak bir yaz günü ailecek evdeyiz ve babam yine bir þeyleri tamir peþinde. Çekiç getirmemi istedi benden.  Alet - edevatýn yerini biliyordum. Kilerdeki rafta diziliydi. Kilerimiz ise bahçeye açýlan mutfak kapýsýnýn hemen yanýndaki merdiven boþluðu idi.
 
Bizim zamanýmýzda lafý ikiletmek yoktu. Bir hamlede yerimden fýrladým. Odadan hole, holden mutfaða giden koridora, mutfaktan bahçeye ve kilerin önüne... Birkaç saniye sonra kilerin kapýsýný açmýþ, elektrik düðmesine basmýþtým. Lamba yanýp içerisi aydýnlanýnca ne göreyim? Babamýn kireçle yeni boyadýðý bembeyaz duvarýnda, oldukça iri, kara bir böcek! Hem de elimi uzattýðým yerde, elektrik düðmesinin yanýnda. Nasýl çýðlýk attýysam maaile birden baþýma üþüþtü.
 
Anýnda babam, yarý baygýn bir hâlde olan kýzýný kucaklayýp evin içine soktu. Annemin, “Eyvah, kýza bir þey oldu. Nurettin Bey, sen kanepeye uzat onu, ben de su getireyim.” demesiyle beni yatýrdý. Annem, pürtelâþ getirdiði, limon damlatýlmýþ suyu içirmeye uðraþtýysa da baþaramadý. Yutkunamadýðým için su aðzýmýn kenarýndan akýp gitti. Ne olduðunu soruyorlardý ama ben çýðlýktan sonra tutulmuþtum. Her þeyi anlýyor fakat konuþamýyordum ve tir tir titriyordum.
 
Neyse ki bu hâl uzun sürmedi. Kendime gelince böcek gördüðümü söyledim ama öyle bir anlattým ki sanýrsýnýz timsah görmüþüm. Yok aðzýný kocaman açtý, az kalsýn beni ýsýracaktý, yok üzerime atlayacaktý,  yok kuyruðu þu kadardý, bacaklarý bu kadar, falan… Halbuki olsa olsa güzel beslenmiþ hamam böceði olabilirdi ancak.
 
Ýþte o þokla ilk defa kurdeþen dökmeye baþladým. Her yerim kýzarýp kabarmaya, kaþýnmaya baþladý. Býrakýn eve, kendime sýðamýyorum, avaz avaz aðlýyorum. Annemin aklýna bana banyo yaptýrmak geldi. Lifi vücudumda gezdirdikçe kýzarýklýklar artmasýn mý? Banyoyu çýnlatmaya baþlayýnca apar topar çýkarýp kuruladý ve tahammülümün son sýnýrýnda iken hastaneye kaldýrýldým. Bir iðne ile yarým saatte kurdeþenim sönüvermiþti.
 
Hani burada kalsa iyi. Ben ikide bir kurdeþen olmaya baþladým. Bünyem her þeye tepki verir olmuþtu. Sýkýntý, üzüntü, stres, heyecan, yorgunluk… En saçmasý da, meselâ bir cismi sýkýca tutayým, hemen avuçlarým þiþiyor, kaþýnýyordu. Üzerime yapýþmýþtý âdeta bu kurdeþen. Neyse ki birkaç yudum þurup içince geçiyordu.
 
Otuz sekiz yaþýma kadar böyle devam etti. Fatihteki evimi yeni almýþtým. Taþýnma, yerleþme, yorgunluk… Kurdeþen durur mu? Hemen teþrif etti. Ama ne teþrif! Aynen sekiz yaþýmdaki o berbat durumdayým. Evde yalnýzým ama bir ses çýnlýyor kulaklarýmda. “Aziz Mahmut Hüdâyi Hazretlerine git.” diye tekrar ediyor durmaksýzýn. O güne kadar ismini duymamýþým, duyduysam da dikkat etmemiþim. Kim ki bu hazret?
 
Ýsmini aklýmda tutmaya çalýþarak bir koþu merdivenlerden indim ve alt dairede yaþayan komþunun kapýsýný çaldým.
“Þadiye Haným, size bir þey soracaðým müsaade ederseniz.” 
“Tabii, buyurun sorun.”
“Aziz Mahmut Hüdâyi diye birini tanýyor musunuz?”
“Evet, evliyanýn büyüklerindendir.”
“Ona gidip bir þey soracaðým da, yeri nerede?”
“Yaþamýyor ki. Çoktan vefat etmiþ ama türbesi camisi var Üsküdar’da.”
Merakýna yenik düþüp, neden gitmek istediðimi sordu. Ben de sebebini anlattým bir çýrpýda.
“Evet ya! Çok kötü olmuþsun. Her tarafýn þiþmiþ ama saat dört. Birazdan kapanýr orasý. Yetiþemezsin, yarýn git.” diye akýl verdi.
“Yok, illâ bugün gitmem lazým. Yukarý çýkýp üstüme bir þeyler alayým.” deyip teþekkür ettim ve beþ dakika içinde abdest alýp, hazýrlanarak yola koyuldum.
 
Fatihten otobüsle Eminönü’ne, oradan Vapurla Üsküdar’a geçtim. Tarif ala ala türbeyi buldum. Yüksek bir yerde olduðu için merdivenler vardý giriþinde. Týrmandým. Sað tarafýmda Cami, sol tarafýmda türbe. Ýyi de ortalýkta hiç kimsecikler yok. Kýsa bir tereddütten sonra türbeye girmeye karar verdim.
 
Türbenin dýþ kapýsý açýktý. Bilenler bilir, küçük bir boþluk ve bitiminde Hazret’in kabrinin bulunduðu bölüme açýlan baþka bir kapý var. O da açýk. Elimde ayakkabýlar iç kýsma þöyle bir göz attým. Orada da kimsecikler yok. “Girip bir dua okuyayým.” diye niyet ettim ama önce elimdeki ayakkabýlarý rafa koymam gerekiyordu. Koydum. Arkamý dönmemle birlikte iç kýsmýn kapýsýnda iri yarý, heybetli birini görmem bir oldu. Giyim kuþamý Osmanlý zamanýndaki þahýslar gibiydi. Mintan, yelek, þalvar, belde kalýn bir kuþak. Yüzünü tarif edemiyorum çünkü imkânsýzdý. Sanki biri baþýma bastýrýyordu ve kafamý eðik vaziyette sabitlemiþti.
 
O zatýn sol elinde, küçük boy iþlemeli gümüþ bir ibrik, sað elinde ise yine gümüþten bir kadeh vardý. Kapýyý geçmemi imkânsýz kýlacak þekilde kapattýðý için olduðum yerde çakýlý kalmýþtým. Dýþarýya çýkmak da aklýma gelmedi. Öylece suskun, baþým yere eðik bir vaziyette birkaç saniye bekledim. Nihayet zat bana bir soru sordu:
“Zemzem ikram etmemi ister misin kýzým?”
“Ýsterim efendim.”
Kadehi aðzýna kadar doldurdu ve bana uzattý.
“Kýbleye dön. Besmele çek, salâvat getir ve üç yudumda bunu bitir.”
 
Dediðini aynen yaptým. Zemzemi yudumladýkça içim serinliyordu ve büyük bir rahatlama hissediyordum. Kadehi zata uzatýrken dýþ kapýdan bir kadýn sesi geldi.
“Ben de içebilir miyim acaba?”
“Bitti. Sana kalmadý kýzým.”
“Yaaa, peki öyleyse!”
 
Bu kadýn kim diye arkama baktým. Kimse yok. Tekrar zata döndüm. Zat yok. Ýkisi de buhar olup uçmuþtu sanki. Tamam, dýþarýdaki gitmiþ olabilir de içerideki nereye gidecek? Bir merak türbenin iç kýsmýna girdim. Görür müyüm diye dolandým ama beyhude. Kimseyi göremedim. Aziz Mahmut Hüdâyi Hazretleri’nin kabrinin ayakucunda yana yakýla dua ettim ve eve dönmek için türbeden çýktým. Çýkar çýkmaz kapý pat diye kapanýverdi.
 
Her tarafýmý istila etmiþ olan kýzarýklýklar, daha yokuþu inerken bir bir kaybolmaya, kabarýklýklar ise sönmeye baþlamýþtý. Vapurda ve otobüste azalmaya devam etti. Evimin dýþ kapýsýndan girerken hiçbir eser kalmadý.
 
Sevinçten merdivenleri ikiþer ikiþer týrmanýyordum. Üst kattaki daireme çýkmadan önce Þadiye Hanýmýn kapýsýný yeniden çaldým. Baþýmdan geçenleri detayýyla anlattým. Çok þaþýrdý.
“O zat dediðin kiþi Hazret’in ta kendisi imiþ Mücella Haným.”
“Gerçekten mi?”
 “Bence öyle. Baksanýza tamamen iyileþmiþ olarak geri geldiniz. Hiçbir yerinizde kýzarýklýk kalmamýþ.”
 
Evet, o gün çocukluðumdan beri muzdarip olduðum bu illet nihayet beni terk etmiþti. Hamdolsun bir daha da geri gelmedi.
 
Þifayý yalnýzca Allah verir. Ama doðrudan, ama vesilelerle. Rabbimizin þifama vesile ettiði Aziz Mahmut Hüdâyi Hazretleri’nin ruhuna bir Fatiha okur muyuz?
 
Mücella Pakdemir