GÜLE
BAK BENİ GÖR
Konar
gül dalına gene de ağlar
Bilmez
aradığı kucağa düşmüş,
Bilin
aşkın sevdasıyla hep çağlar
Âleme
keyf verir, âleme küsmüş.
Canhıraş
feryadı mest eder canı
Candan
vazgeçerken biter efgȃnı
Güle
hep renk verir sıcacık kanı
Bakan
gözler bilmez, derler ki; düşmüş.
Bülbül
düştü en sevdiği kucağa
Bense
bilmem varam hangi bucağa
Yanan
yürek benziyorken ocağa
Gülmek
haram benim derdim hep yasmış.
Gören
göz ol sevdasına bülbülün,
İlacı
ol ağlayan şu gönülün
Aşığıyım
bülbül gibi bir gülün
Kalbimi
sevdanın ateşi basmış.
Ağlatma
Yaman’ı ey gül yanaklı,
Rabb’im
vermiş sen almışsın bu aklı,
Kalbimde
bir Allah bir de sen saklı
Güle
bak, beni gör dünyaya küsmüş.
01.12.2002
Yazarın
Önceki Yazısı