Pusuya düþmüþ bir düþ idi aþk: þaibeli göðün metaneti sýðýnýlasý bir kayra bir aðacýn gölgesi ve hulasasý yalnýzlýðýn en çok da þairin göðe diktiði mintanýn tutuþan etekleri.

Ýlahi idi acýlar ve idare lambasýnda geçti ömür:

Kömür gözlerinde sevgilinin, nidalar sürüklendi peþi sýra sözcüklerin ve kolaçan etmeden önünü arkasýný þair öylesine düþüp de baþ koydu ki yola.

Hüzündü sarkacýn imgesi ve hüsranýn beyanatý þiirler en çok da sessizliðe nazire eden gecenin iniltisi ve kordan heceler.

Üstü örtülü idi göðün ne de olsa mintaný yeni dikilmiþti ve göçmen kuþlar bir süzüldü ki aþkýn hitabesinde yanan ýþýk gibi ve göçtüler gece dinmeden ve sönmeden yüreði güneþin.

Hatýrýna kâinatýn inci gibi dizildi yýldýzlar: her biri pervasýz ve þahsýna münhasýr.

Zühre Yýldýzý tutuklu idi, Kutup ise yol vermiþti içindeki iklime.

Samanyolu coþtu ve Büyük Ayý sözlendi Küçük Ayý ile derken dertop oldu mehtap ve masum bir buse kondurdu göðün ak tenine.

Zümresiydi umudun her biri.

Zuhur eden gün ve gece.

Zimmetliydi aþk evrene ve devasa bir huzur en çok da iç açýsý engin bir acý ile düþmüþken yola þair.

Yuhalandý öncesinde ama yýlmadý.

Yolunu kesti kýrk haramiler yenilmedi.

Ali Babanýn Maðarasý misali, þairin yüreði öylesine doluydu ki ve de zengin.

Fakir addedilen þair küsmedi evrene gerçi küstü kendine ama…

Azat edilesi bir köle gibi tutuklu olduðu aþka uzandý sonra ve uzaktan d/okundu tenine aþkýn.

Yalnýzlýk bir rüzgârdý hayli sert esen.

Sessizlikse en büyük tepki ne zamanki þair bir kelam etse bir de selam verse, geri dönüþü olmayan.

Aþka adaklar adayan nicesi.

Þairin asasý ise kalemi.

Baðrý yanan sözcükler zümresi elbet baðdaþ kurduðu kadar yorgun mevsime þiir.

Esefle söylendi nice insan ve Araf’ta kaldý bazen dolunay.

Yol yakýndý madem yine de uzak kýlýndý ama þair tabanlarý yanan kalemi ile kulaçladý kendini bekleyen bilinmezi.

Sökükleri kaçtý gözüne.

Sakýncalarý yok saydý.

Söylenmedi bilakis sustu ve ruhu duymadý kuþlarýn rahvan adýmlarý atlarýn gemlendi duygular gam yüklü notalar mimlendi ve inledi yer gök ne de olsa acýnýn ibaresi idi bilinmezde saklý olan ve bilindik tek hece ile ihya oldu þairin yüreði ne de olsa aþk idi yerin göðün ümmeti.

Sýrlar saklý.

Serler yüklü.

Sedeften ruhu.

Saf tuttuðu metaneti.

Ýklimler devindi aþk ile.

Rahmeti biledi evren meþk ile.

Neþreden geceden sökün etti yýldýzlar ve þair bir bir kýrptý yýldýzlarý ve kýrptý gözlerini ve gözüne kaçan yýldýz tozuna sitem etti þair en çok da kendine kýzdý sitem etti þair ne de olsa Yýldýz’ýn ta kendisi ve hasýydý hamt ettiði kadar vara yoða yüklendi yükünü ve devirdi yüzünü aþktan yana sökün eden her sözcük mademki þairin yarasýný iyileþtirendi…

Þair yazdý.

Yýldýzlar yandý.

Yalnýzlýk yoðruldu acýyla.

Yanýk baðrý göðün serpildi aþkýn izinde ve en çok þair sevdi en çok þiir sevildi ne de olsa aþk ve þiir, rütbesi idi þairin ve omuzlarýnda ýþýl ýþýl parlayan nice yýldýz dolu apolet…