Bir düþ’ ün saðanaðýnda hapsoldum karanlýða.

Önce beyitlere serildim. Yetmedi.

Sayfalarca hatta binlerce þiir yazdým. Kesmedi.

Kaskatý kesilmiþken aþkýn ambarýnda saklý bir kuþ gibi gagaladým yalnýzlýðý ve mehtabýn dekorunda yerimi aldým, Yýldýz kimliðimle de sadýk kaldým iklime ve Tanrýya.

Akýþkandý hüzün.

Çilekeþ ömrün boyunduruðu.

Mavidendi gözleri annemin ve asýlý kaldým sevginin yerçekiminde.

Bir hazandým bir bahar.

Bir kuþtum bazense insan.

Soyunduðum rollerim olmadý çünkü tek iklimdi sevgi ve ikiletmeden yaþadým yeþerdim yaþattým da bilinmezin gizinde söndüm sonra alev aldým sonra sustum sonra kalemim ç/aðladý.

Rutubetli yerin revnak gölgesiydim ve de rahvan atýn çiftesi.

Çifteler susmadý.

Dalgalar yükseldi.

Rüzgâr esmedi.

Yalnýzlýktan esinlendim.

Esaretinde duygularýn þiirlere kondum sonra göçtüm sonra sustum ve yeniden yazýp yeniden doðdum.

Ne hikmetse aþktý þadýrvaným.

Göktü otaðý kurduðum.

Ýmgeler t/uzaðým.

Mevsimse bataðým.

Batýk geminin ganimeti idi þiirlerim ve gemi batsa da terk etmedim kaptan köþkümü.

Yeri geldi miço oldum yeri geldi can simidi.

Sözcüklere can verdim ve eridim buz misali.

Yaðdým rahmetin eþliðinde yaðdýrdým sözcüklerin aþkýn nispetiyle.

Hüzün iken saðdýcým aþk iken solumdaki yangýn ve göðün en yüksek mertebesi.

Çýð gibi büyüdü duygularým.

Çaða ayak uyduramadým çaðladým.

Aðladým ama sezdirmeden ve aðýrdan aldým mutluluðu çok da tasa etmeden.

Ýklimlere serildim ve buluta kondum kovuldum da doksan dokuz köyden.

Nesri oldum yaþamýn ve esiri hayallerin yine de gerçekçi kimliðimi yitirmedim ve yâd ettim asil mazimi.

Asasýydým sözcüklerin ve asi bir rüzgâr idim içime ters estim.

Baþtan baþladým saymaya ve soldan baþladým ölmeye öldürmek adýna duygularýmý þiirler yazýp da saðalttým acýlarýmý ve esnek bir yay gibi bazense ok gibi yerimden fýrladým.

Dalamadýðým uykum.

Uydusu olduðum hüznün.

Baðdaþ kurduðum sözcüklerin.

Paye verdim her zerreyi de kabul görür sandým yaþarken ve yazdýðým kadar kabullendim de yazgýmý ve sadece dua ettim sundum niyazýmý Rabbime ellerimi her açtýðýmda yalnýzlýðým her daim mutluluk ile arama nifak saçtýðýnda…

Demlendim.

Dertlendim.

Derledim bir bir hayatý bazen piþekar bazen sitemkâr bazense rüzgâr gibi hýzlýca esip içime çektiðim kadar evreni ve rehaveti…

Öykündüðümü özümsedim ve öldürdüm kötülüðü ve nefsimi çok küçük yaþta.

Sarýldým ve serildim Rabbimin huzuruna her çýktýðýmda huzura denk düþtüm ve tek dengimdi yalnýzlýk kalemse kalburüstü bir mizaçla bana el uzatýrken öðrendim de iki elin bir baþ için olduðunu ve baþ göz ettiðim duygularýn ritminde kâh s/üzüldüm kâh sýzlandým kâh sýzdým sözcük gibi yaþ gibi yas gibi yasa belledim ben umudu, sevgiyi ve kalemimi…