Ölü bir imgeydi aþk oysaki ölümsüzlüðe nazire ederdi bir zamanlar…

Evrenin kutsal yolculuðunda saklý yeknesak nice duygu, aþkýn hüküm sürdüðü bulutun tutuklusu yüreðime asýlý nidalar sýra dýþý ve cebbar bir hüzünle yaðdýrýrken rahmeti sözcüklerin bir bir üzerine.

Yorgun bir yorgandým ben üstünü örttüðüm ne çok duygu.

Meali ölüm olan bir iklimdi de sýrdaþ sözcükler cumhuriyetinde kutsanmýþ sözcüklerin nüvesinde saklý hüzün kokan ve körüklenen kök saldýðým hayatýn balta girmemiþ þiirlerine sýrnaþýk bir yavru serçe gibi uçuþan yüreðimden sökün eden kývýlcýmlarýn tutuþturduðu yangýnda kurunun yanýnda yanan yaþ gibi yas gibi…

Yaþ aldýðým ne ki üstüme alýndýðým kadar yasý?

Yasa addedilen bunca olumsuz duygu kýrbaçlarken kalemimi.

Ne sancaðýmdý dikili olan ne de sefasýný sürüyordum ömrün ve sedef varlýðýnda aþkýn noksan kýlýnmýþtým ben bir kere.

Kerrat cetvelinde çarpýþtýðým sayýlar.

Kýtlama yaptýðým þiirler.

Kýlý kýrk yardýðým yazarken.

Yazgýma razý olduðum bir kere…

Hýmbýldý güneþ ve metazori idi yayýlan sýcaklýk bense buz kesmiþ yüreðimle s/alýnýyordum eþiðinde ölümün içinde sallandýðým beþiðin ateþe dönüþtüðü…

Manen zengin olduðuma kani ve boþ ceplerimde þangýrdayan sözcükler çünkü ben sözcüklerle her hasbýhal ettiðimde yeniden doðup can buluyordum.

Yüreðin mafyasý idi kimi sözcük: haraca kesilen þiirlerimle dikiþ tutturmanýn güncesi ve solan gül yüzümden dökülen binlerce parça ve iþte hicretimdi hüzün yazmadýðýmda ise hicvine tanýklýk ediyordum iblisin kan dolu sözcüklerinden firar eden bir kývýlcýmý elimle sarýp sarmalayýp sýrf yanmasýn diye mazlum yürekler…

Kordandý kimi hece.

Közümde saklý öz.

Özümde saklý söz.

Sözcüklerle hemhal ettiðimin bir adým sonrasý þiire dönen bedenim imge yüklü ruhum ve sýrtýmdaki hüzün hýrkam.

Nefsim ölüydü.

Gün de.

Gecemse özgür belki de en cafcaflý yýldýzdým bazen Þimal Yýldýzýna dönük yüzüm bazen Kutup Yýldýzýna ve kýzýldý heceler kýzdýðýmda büyüyen bir yangýn sevdiðimde kora dönen ve yalnýzlýðýn küllerinden yeniden doðabilmenin mümkün olduðunu gösteriyordum iþte cümle âleme.

Rüzgâr çapkýndý ve baþýmdaki þapkayý uçuran.

Uçarý idi hýzý döþümde meylettiðim sýra dýþý bir iklim.

Metanetimle ve sýnanan dirayetime kök söktüren bense köküne sadýk her yaþý nem bildiðim namý almýþ yürümüþ bir sözcük iken aþk, özlemi hüzünle diktiðim.

Yoldum.

Yoldaþtým insanlara.

Canhýraþ mücadelem soluksuz kaldýðým kadar solan yüzümde güller açýyordu.

Kalem ne zamanki düþse uzaðýma adeta tuzaða düþmüþ bir ceylan gibi çýrpýnýyordum.

Mevsim süzgecim idi.

Mevsim bendim.

Ve ikbalim nicesi.

Ýbraz ettiðim günüm ve bitmeyen hikâyem…

Anlatýcýsý addedildiðim nice hikâyenin de kahramaný.

Hidayet duraðýnda beklemedeydim ve beklediðime kavuþuyordum her yolda kaldýðýmda ya da her yere düþtüðümde sýrtýmda sýcaklýk ve O Ýlahi Rüzgâr beni bana estiren ve beni bana yakýn kýlan bir kývanç ve de kývýlcým eþliðinde hasretimi sonlandýrýyordu kendimi kendime uzak ve tuzak bildiðimde yeniden barýþýyordum içimdeki yetim ve mazlum çocukla.

Bir yitimdim aþikâr.

Bir yatýr adeta tapýndýðým ilham ne de olsa: ol, diyendi yüce Huda ve yaz, diyen ve sevmemi tembihleyen…

Sevecen yüreðime konan her sözcük kanat açarken aþka.

Aþk bazen bir rubai bazen bir masal bazense bir yangýna denk düþen.

Ýhbar ettiðimse yalnýzlýk ve yongasý ömrün kayýtsýz kalamadýðým kadar kayýt dýþýydý içime esen rüzgâr ve o karanlýk dehliz nasýl da aydýnlýða kavuþmaktaydý her ölü geceye eþlik ettiðinde dualarým adeta rahmet yaðýyordu baþýma ve de nurlu yüzü ilahilerin bense Ýlahi Aþkýn verdiði huzurla baþ koymuþken bir kere yüce Rabbin dergâhýna…

Sihri kayboldu ruhumun aslýnda kaybolan ruhumdu ve müdahil olduðum hangi eksense sancýlý oldu yeniden doðmaya kucak açmýþken ölü iklimden bozma bir ruh haline dönüþtü kalemim:

Ýkimizi bir arada tutansa bir tutku: yazma tutkusundan ötesi yok iþte ve içtiðim bunca sözcüðü ben kaleme almazsam yeni baþtan baþlayacaðým yaþamaya yeniden ölmenin tadýna doyum yok iþte oylumu sözcüklerin, kanaviçeler ördüðüm bir giz þebekesi saklý içimde ve kaçak elektrik kullananlarýn fatura borcunu ben ödüyorum: kâh nidalara saklandýðým kâh sokak lambasýnda ýslýklanan ölü bir pervane gibi.

Hüznümün rediflerinde saklý sözcükler.

Sözcüklerde saklýyým.

Benden öte bir yol yok beni bana ulaþtýransa yeniden yazdýðým hayat hikâyem.

Debdebeli bir yoksunluk insanlarýn martaval okuduðu.

Okumak da yetmiyor yazmak kanýma girdi bir kere ve boykot ediyorum dünyayý boyum uzamasa da boyumu aþan dalgalara ancak gücüm yetiyor yazdýkça…

Albenisi mi yoksa aldýrmazlýðý mý sevdiklerimin?

Ýklimlerden aþýrdýðým nem gibi yaðmur gibi karanlýðýn izbesinde saklý ruhun müsveddesi.

Kararan havada asýlý.

Havada karada uçan kanatlý sözcüklerim.

Karartma gecelerinden firar eden eklemleri þiirlerimin ve nidalar saklý nüvemde naralar atan kabadayýnýn cüssesinden de büyük bazen hüznümün eþliðinde seken bir kurþunum imha etmek adýna içimi her ihbar ettiðimde bir de ihmal ettiðim içimdeki yetim çocuk kelimelere sýðýnmýþ bense anne sýcaklýðýnda okþuyorum her bir cümlemi istifli olduðu kadar istikrarla da kanarken içim her yazdýðýmda…

Malulen emekli olmuþ bir sözcük madem aþk…

O halde yelkenler fora aþkýn istikrarla özlettiði ve üzdüðü her ayraç bir bir d/okunuyor yerle yeksan olsa da yüreðim, kalemin izini süren bir gizim ben saklý tuttuðum kadar kendimi kendimden…