Bir düþ kapanýdýr bu buhran: yeltendiðim sevdalarýn ambarýnda çýkan yangýn öncesi bense sözcüklerim gibi yerle yeksan üstüne üstük tozu dumana kattýðým öfkemin amblemi oysaki sakin bir kuþum ezelden yorgun kanatlarýma da yaðar kar inceden ve usulca severim ta içimden içerlediðim kadar yanar yakarým da lakin tek yakardýðýmdýr yüce Yaratan.

Yaðmalanmýþ düþlerim uykumu bölen rüzgâr:

Hazanýn çatýsýnda seken kuþ misali

Uçtuðum kadar uçmayan matemim

Ben bir çukurum içimde boðulduðum

Çukurdur gamzeleri þiirin

Bense kara delikte boðulduðum

Hicretin hicvinde sekerim kör topal

Bodoslama sevdiðim nasýl da aþikâr

Aþina olduðumsa illa ki hazan ve hüzün

Yaðdý yaðacak mealim sözcüklerden

Firar eden bir bültenim

Sürmanþettir bitimsiz sevdam.

Gün b/ölündü: kýyýma uðradý yürek. Kýyam öncesi dövündü felek bense devindiðim kadar eksenimde devrik aþklardan çýkýp da yola çýktýðým tahta oturmadým kimseyi ne de olsa kaderdi bahtýma set çeken o fevri rüzgâr.

Kiremitler kýrýldý aðýrlýðýndan bu sevdanýn ve ateþe bir odun daha attým ve çöreklendi imgeler bense çat kapý þiirlere açtý kapýmý ardýna kadar ruhumdaki teyakkuz bitmeden baþladý arbede.

Hýzýna yetiþemediðim duygularým var bazen körelen ruhum.

Kap kaça uðrayan yüreðim var bu aralar nasýl da vurgun yedi.

Ölüme öykündüm mazimde ve asi yüreðimle çömdüm aþka hazandý peþimden kovalayan azgýndý dalgalar…

Bense haizi olduðum o tek zerremle yeltendim büyümeye lakin içimde çöreklenmiþ o ahmak ve de zeki çocuk asla izin vermedi büyümeme.

Adý aþktý kiminin.

Adý yanýlgý ve yenilgi üstüme örttüðüm örtünün desturu ve mahremimle yaþadým mabedimde matemin el verdiði ve rüzgâra yenik düþtüm bir de kendime itibar ettiðim cihanýn sonunda çýkmýþken çivisi.

Çivi çiviyi sökendi madem…

Yetmedi yazdýðým þiirler.

Çivit mavisi gözlerinde annemin gördüðüm o bitimsiz efkâr…

Çelimsiz bir ses çýktý böðrümden ve þakýyandý içimdeki bülbül oysaki ben güldüm gümbür gümbür seven bazen çýtayý yükselten bazense çapsýz duygularý kapý dýþarý edip kendime yakýþaný ruhuma giydiðim.

Çal çene kalemim ve ne zamanki elime esir düþtü:

Hem yazdým hem çaldým hem söyledim misilleme yapan kimse minvalinde gölgelerin ben kanlý canlý bir figandým içime esen rüzgârý kapý dýþarý edip huzurun peþine düþtüðüm lakin kaçtýðým kadar kovalandým ve kovanlarýnda peteklerin bir parmak bal çaldýlar aðzýma oysaki ben aðzýmý dahi açmadým ve her açmaza girdiðimde kâh dua ettim kâh yazdým kâh sevdim…

Kaðný arabasý gibi kimi duygu.

Jet hýzýyla yazarken tutuldu dilim bazen.

Nutkum tutulmuþken aþkýn evhamla sildim yüreðimin terini ve kalemin nemini ve topa tutan kimse toptan söktüm her birini yüreðimden ve kanamalý imgelere aldýrýþ etmeden mimledim de içimdeki yangýný.

Reþit bir acý olsam ne ki…

Açmadýðým kadar ardýna kadar kapattýðým yürek.

Rasathanede saklý bir teleskop gibi içimi dikizlediðim ve yeltendim sadece kendim olmaya öykündüm de dünüme ölümcül bir güdü ise aþk ihbar ettim yüce mahkemeye.

Þahlanandý yer gök.

Þahý düþtü kaleden þah-mat imgelerde tedirginlikle düþtü yolum baþka iklime bu sefer mars yaptým aþký ve kolumun altýna soktuðum gibi tavlayý uzak diyarlara yelken açtým.

Evcimen bir kuþtum.

Ne evsiz ne mertebesiz deðil asla.

Arþý alaya çýkan hüsranýn yýldýzý ýssýz bir zümre yüreðime baðdaþ kuran her iklimde saklý bir kuþ gibi kanatlarý kýrýk, yüreði hengâme.

Bir gölgeme kýzdým bir de kalemime.

Hýzdým þimþekten de üstün çünkü gücümü verendi Yaratan ve gücüme gitse de insanlarýn duyarsýzlýðý asla ödün vermedim kendimden.

Hoyrat fýtratým bazen süt-liman.

Devþirme aþklarsa þaha kalkan.

Meczup sözcüklerden kendime cennet yarattýðým oysaki yaþadýðým dünyanýn diðer adýydý cehennem.

Adýmla yaþadým yetmedi.

Ýki adým da mimlendi.

Bir adým daha attým ve ulaþtýðýmdý kendim hem öncem hem sonram ve hiç yeltenmediðim kadar d/okundum hece hece.

Attýðým salvolar.

Kapýþtýðým kadar zalimle.

Hüzne sirayet edense kalem ve dirayetimin sýnandýðý…

Ve sýnandýðým kadar en zor sýnavlardan da çýktým alnýmýn akýyla ve asla karartmadým yüzümü asla ödün vermedim ilkelerimden ne de olsa babadan yadigârdý adým ve soyadým bir çiçekten hallice gökte gezinen yýldýza öykünen ve ölümcül ihtiraslar deðil yeniden doðduðumun müjdecisi idi hem umut hem inancým hem de sevgiye duyduðum büyük saygý ve kendime d/okunmanýn verdiði hazla serpildi sözcüklerim ve kemale erdi kalemim oysaki ben henüz yolun çok baþýnda ne yazmýþtým ki…