Üþüyen bir þiir olmayý asla dilememiþtim; dilemmasýnda yalnýzlýðýn beyitlere serildiðim kadar hüznün de aþkýn da tanrýsý ilahi bir kuþum mizacý ölüm miladý düðün meramý umutla hemhal hüzün dolu kördüðüm…

Yadsýyamadýðým kadar yatýþtýrmak adýna hevesimi: nefsimle nasýl ki alýp veremediðim yok, bir sýkýmlýk caný mýdýr þiirlerin, nefes nefese kaldýðým o dik yokuþta aðýrladýðým hep mi gece hep mi dinmek bilmeyen hüznü sireni…

Kopçasýnda asýlý kodaman kuþlar hani gökte saklanmýþ dualar misali duayeni olduðum acýnýn zamlý tarifesinde yalpalýyorum:

Bir rengi yok tutkumun.

Bir tutumu da yok varlýðýmýn.

Aslýnda varla yok arasý bir canlýyým elbet Huda’nýn eseri aþkýn da özlemin de esiri.

Yakamozlar çýðlýk çýðlýða.

Þehir yorgun.

Þairse en yavaþ yolcusu hayatýn: hep de geç kalmýþlýðý kâh mutluluða kâh kendine kâh yazdýðý öykülerde öykündüðü kahramana verip de veriþtiriyor en çok hiçliðinde yýkanan sözcüklerle örüyor saçlarýný kar yaðan gecede saklý fýsýltýlarý çýðlýklara dönüþtürüyor.

Haznesinde telaþlý imgeler var:

Hacimsiz duygularý.

Kimi zaman hercai kimi zaman bir hengâme yaþadýðý hayatý.

Hoyrat da ayný zamanda en çok da içine estiðinde rüzgâr, yalpalýyor berduþ gecelerde saklý bir sarhoþ gibi ve içmeden sarhoþ yemeden tok aslýnda yemeden içmeden kesilmiþ sözcüklerle tokalaþýp þiirle besleniyor.

Tebessümler birikmiþ ruhunda.

Saðaltýyor da hüznünü komut veren sevginin çözülen dilinde bir mülteci gibi yaþadýðý þehre hem uzak hem yakýn çünkü þiirler yürek yarasý þairin ve þehre kayýtlý bir dilekçede koyuyor imzasýný þiirin altýna ve þair korkmadan sevip yaþasa da aslýnda en çok kendinden korkuyor ve de ölümden oysaki defalarca ölümü tatmýþ bir cýngýl misali içinde çalaný þiirlere döküyor döktüðü yaþ gibi nemli de kalemi ve kâðýdý.

Diken üstünde yaþayan sözcükleri var þairin aslýnda bedeni gibi çevresi de dikenli tellerle çevrili ve içinde azat edemediði bir esir saklý þairin ne de olsa hem çocuk hem yetiþkin bir tanrý mizacýnda saklý.

Ölümü irdeleyen acýnasý deðil açýlasý bir kutu iken yüreði…

Ah, çektiði kabir azabý mimlenmiþken hayatý ve mizacý.

Ölümlerdense ölüm beðeniyor þair en çok da yazmadýðýnda azýmsanan varlýðýna d/okunan kalemi oysaki þairin dokunulmazlýðý var ve d/okunaklý el yazýsý ile þerh düþüyor aralýksýz bin bir dereden gelen su misali taþýma suyu ile dönen deðirmeninde aðartmýþ ne de olsa saçlarýný.

Geçkin þarkýlar saklý dününde adeta gün gibi.

Geçimsiz benliklerdense gýna gelmiþ ve ýkýna sýkýna sevenlere sitemi.

Azýmsanan varlýðý ve yüreði bir biblo misali yaþamýþken el üstünde bir eli yaðda bir eli balda þimdilerde þairin yazgýsý bir nida bir acýklý roman gibi üþüyen sözcüklerinden üstüne geçirdiði hüzün hýrkasýnýn kayýp düðmelerinde saklý evrenin gülücükleri.

Ýsyanýný bastýrmak adýna kalemi ile dertop olmuþ.

Kalemin ricasý üzerine sayfalara dolmuþ yaþý ve yasý ve ömrü.

Bir mimse üstüne geçirdiði.

Bir im ise þiirin süremediði saltanatý.

Ve o gergin ipte yürüyen cambaz gibi telaþla yazýp telaþla seviyor telaþla öleceði günü iple deðil cýmbýzla hiç deðil bilakis kalemle çekiyor…

Gözüne çekilen milde saklý hüznü.

Kapalý kutu iken yüreði.

Açýk veriyor lakin en çok da kalemi eline aldýðýnda ser verip sýr vermese de sýrra kadem basan duygulardan resimler çiziyor.

Þiirin ne ýrký var ne uyruðu ne ruhu ne dini ne dili.

Þairin tutunacaðý ne dalý var ne kökü ne geleceði yine de yine de…

Umut þairin ekmeði kalem gibi kale duvarlarýnda asýlý bayraðý gibi.

Yazdýkça bayram yerine dönüyor yüreði ve yazdýkça yazasý geliyor ve ölümsüzlüðe þerh düþüyor þair ne zamanki kalemi eline alsa s/onsuzluða kanat açýyor.

Adeta dilaltý sözcükler…

Adeta dipsiz bir kuyu duygularý.

Adeta dilsiz þeytan kim insan ve isyankâr ruhu yalnýzlýðýn gücüne gitse de þairin, güç buluyor her yazdýðýnda her içine kapandýðýnda ansýzýn önce içine sonra dýþýna açýlýyor.

Lades demenin mutluluðu:

Yüreði her sobelendiðinde yanan yanaklarý ve yüreði.

Yankýsý duyulmazken öncesinde iç sesinin, yaza yaza gardýný alýyor þair ve baskýn dýþ sesi duymazdan gelip adeta ölümle adeta aþkla dans ediyor kalemi ve ruhu…

Göçmen kuþlara özenip uçmanýn tadýna varýyor konacaðý bir dal olmasa da kalemin verdiði komutla ilan ediyor özgürlüðünü ve ölümsüzlüðü ne de olsa þair tanrýya öykünüyor kalemin duvaðýnda saklý dualar gibi yazdýkça sevesi geliyor ve sevdikçe kendini ruhunu azat etmenin verdiði coþku ile aslýnda ölümsüzlüðünü ilan ediyor gerçi idrak etse de vaktin geç olduðu idrak etse de bu yolun dönüþü yokken…