Renkler meczup ve devinen iklimler…

Rest çekilesi hayatýn mimarisi ve ölüm ve sözcükler bazen yüreði kilitlenen acýlar ülkesi þehla gözlerinde yalnýzlýðýn okunan martavallar sökün eden dünden heceler ve kekremsi düþler.

Boyut deðiþtiren þair ve mevsim ve içre yolculuðu sefasýný süremediði kadar hayatýn cefa yüklü varlýðý.

Günden dökülen kareler ve heceler.

Gün yüzlü seyyah ve aþkýn imla hatasý aþikâr ne de olsa aþ ermekte hayaller yeni güne merhaba yeni umutlara ve ufka býrakýlan bir hece aþikâr aþk bahtsýz; aþikâr aþk rotasýz bazen baðnaz bazen devrik bazen k/ayýp addedilen…

Ah, metruk kimliðim.

Ah, semazen varlýðým devindiðim iklim neylerse Mevla’m güzel eyler.

Semiren rüzgâr hýzlýca esen yerle yeksan eden göðün tanrýsý kuþlar kuþluk vakti kuþüzümü yiyen kuþ misali çýrpýnan yürek kuþ kadar caný göç mevsimi çok erken geldi.

Hizaya gelen duygular hacizli.

Haiz olduðumuz hayatsa nemli ve derbeder.

Meali yok asla þairin ve miracý dünde saklý kaderinin.

Mizacý ise yitik.

Sözcükleri bitik.

Adeta b/atýk bir gemi, þairin yüreðinde çýrpýnan dalgalar misali hezeyan ve heyecan yüklü o minvalde sekmekte kör kurþun gibi heceler…

Ýfrata kaçan bir sevgi þairinki:

Meylettiði dünü mahzun gülüþü kum döken ruhunda saklý o kýrýk kum saati kýrýlgan mizacýndan dökülen zerreler misali yazýlasý aþkýn baþkahramaný aslýnda hayalin ta kendisi…

Tükenen zaman.

Türettiði hüzün.

Tanýsý konmamýþ bir hastalýk gibi içindeki kördüðüm…

Müptelasý olsa ne ki sözcüklerin ve bir avazda doðmakta þiirleri ve hikâyeleri.

Depreþen ve daralan yürek derdest edilmiþ yeminler aþka da mevsime de þahit gerek.

Rubailer uçuþan ruhunda.

Köstekli saati yadigâr babasýnda ve koruk acýlar köhne bir ambarda saklanan yüreði gagalarken sevgiyi körelen bir yeti gibi adeta sevdikçe sevesi gelen þairin kendinden kaçtýðý kadar ardýna kadar açýlasý bir kapý Hakkýn çaðýrdýðý o devasa kapý elbet aþkýn hicreti ve duygularýn hiddeti ve meczup bir tanrý gibi yalnýzlýk ekip þiirler biçtiði.

Ýniltiler ve fýsýltýlar dönüþürken çýðlýða.

Hýrpani ruhunda devinen duygular erdiði murada yakýn istikamette yeni günün yarýlanmýþ ömrü.

Bahaneler saklý þairin çeyiz sandýðýnda ve o yýrtýk duvaða saklanmýþ mazisi.

Ölüm.

Özverisi ömrün.

Özü de sözü de bir þairin ve meylettiði yeniden doðumunu müjdeleyen þiirin kerevite çýktýðý þairin rehavete kapýlýp da yazmadýðýnda boynunun bükük kaldýðý.

Süzülen bir yaþ.

Hüznün bekasý þair yazarken telaþla kapkaça uðrayan bir imgenin saldýrýsýndan baþkaldýrýp da hayatý algýlarken bunca acýnýn nezdinde köpüren bir deniz gibi sevdasý…

Taþkýn.

Aþkýn þehadet getirdiði.

Ve býçkýn rüzgâr yüreði serinleten akabinde üþüyen þiirlerle diktiði sökükleri yüreðinin ve þairin v/edasý aslýnda þiirlerde saklý.

Nazenin ömür tükenen.

Nezdinde sözcüklerin gümleyen yürek ve arþý alaya çýkan duygular nemalandýðý kadar hayattan aðýrdan aldýðý kadar yaþamayý mutluluk tehir edilesi bir dosya gibi þairin yüreðinin tozlu raflarýnda saklý ve…

Af dilerken Rabbinden.

Aþ erdiði yarýnlara meyleden.

Azabýn iz düþümü mevsimin bekasý ve þairin küllenmiþ sevdasý.

Gecenin neþrinde doðan mehtap ve afaki yalnýzlýðýn sisli göðünde þakýyan kuþlar adeta bir çaðrý gibi ölümün dikizlediði ömrün cafcaflý sözcüklerine bandýkça kalemi derin bir nefes alan huzura kavuþan ansýzýn.

Bekasý ne ola ki?

Atlatýlasý badireler ve yanan yürek ve yaslý kalem þiarý ömrün sancýlandýðý kadar güneþin þiir de umut da doðacak günde saklý.

Sözcüklerin darasý.

Aþkýn nazlý esintisi.

Yalnýzlýðýn hicraný.

Hüzün bekçisi adeta þair ve dikilesi bir yara gibi gitgide büyüyen o sarmalýnda duygularýn yamalý bir elbise gibi devinen sözcüklerin kibirli sesinden arda kalan.

Kinayeler uçuþan.

Kindar ve zalim insan.

Ne olur ki þair yaþasa zindanýnda ve ne olur bir zincir daha eklense acýsýna.

Haznesinde yangýn usulca tüten duman ve seyrinde hayatýn þerh düþtüðü her gün her duygu adeta uyruðu þairin hicazýnda saklý nazý niyazý dinmezken ünlenen her þiir aslýnda özverisi þairin ve kimliðine eklediði binlerce kelime ruhunun da aldýðý garda eþlik eden.

Gayesi huzur.

Gýyabýnda verilen her komut.

Bir emir eri adeta kalem yazmakla büyüyen gitgide büyüyen aþk ve o devasa umut dolu bulut…

Unutulmak ve unutmak…

Yaza yaza, azat ettiði ruhunun damgalý ve mühürlü isyanýndan arda kalan bir nokta gibi sadece bir zerre oysa þairin gerçek kimliði ve tek haiz olduðu bir o kadar s/onsuzluða kanat açtýðý…