Yine ve yeniden yakalandýðým hüznün saðanaðýna oysaki huzurdu ve umut, baþ koyduðum yolun müdavimi olduðum kadar sýra sayý sýfatlarýnýn sýrasýz daðýnýklýðýnda kâh güldüm kâh aðladým.

Müzmin bir coþkum olduðuna aldanmasýn sakýn hiç kimse ve seninle yolumuz kesiþirken hüzün mektebinde sadece saðalt acýlarýmý, sevgili Kafka ve topraðýnda saklý tüm sözcükleri bana gönder çünkü sözcükler benim ilacým çünkü sökün eden mevsimde saklý bir rüzgârým da içime ters estiðim...

Epeydir yoktun aklýmda.

Epeydir mektuplar da yoktu bahtýmda.

Epeydir…

Elem yüklü bir sabahýn sandýðýndan sökün etti sözcükler ve bilinmezin izinde koyuldum yola:

Geceler kýsa, sevgili Kafka ve günler uzun bense çok yorgunum hali hazýrda geceleri tokuþtururken günümle muhitten firar eden bir semt sakini iken epeydir de içerliyorum eþrafýma ve hüzün saðanaðýna.

Sýrra kadem basanlar var arkalarýndan ne su döktüðüm ne aðladýðým…

Gelenler var çat kapý.

Gidenler var gelmeye dahi yeltenmeyen.

Kalanlar yok aslýnda kalan saðlar bizim olsa da ben solumdaki acýyla ve hüsranla ve aþkla tutukluyum hayata.

Gecenin mektebidir içimi deþen ve geceleri sevdiðim kadar da özlem yüklüyüm düne yine de yine de sahip olduðum tek varlýðýn hatýrýna günleri meþrep acýyý mesken umudu yerleþke bildim.

Bir gövdem var ki delik deþik.

Bir ruhum var ki kayýp ve de ayýp addedilen.

Bir yüreðimse…

Delik bir yürek ve yaralý ve sýzan kanla dolu iken sözcüklerim ne kýrgýnlýðým kaldý eskisi gibi ne de kýzýyorum yapýlanlara ve addedilen pek çok þeye sessiz kalsam da Allah’a havale ettiðim kadar sabrýmý saklý tutuyorum nutkum tutuk olsa da devrelerim pek de yanmadýðý için feveran etmiyorum artýk eskisi gibi feryadýmý tek bilene dayandýðým kadar da ayaktayým ve de dimdik.

Yalnýzlýðýn busesinde gün yeþeriyor erken saatinde gün doðumu ile doðruluyorum yataðýmda ve yüreðimin ve de ömrümün en büyük serveti ve de yaþam iksirim iken bir koþu gidiyorum annemin yaný baþýna.

Hayattan soyutlandýðým kadar acýlardan da soyutlansam keþke.

Yine de iklim mademki bahar umudu ikiletmeden açýyorum perdeleri ve annemin kokusunu içime çektiðim kadar da ayaklarým yerden kesiliyor bu sefer bizim camýn müdavimi tek kiþilik dünyasý ile yýllardýr evimizi mesken tutan yalnýz ve hýrçýn ve sevgi dolu o güzel canlýyý o güzel kumruyu hem ellerimle besliyorum hem de þükrediyorum yüce Rabbimin bana bahþettiði her þey ve de her duygu adýna bunlardan biri hüzün olsa bile sabýrla dikiyorum ruhumun söküklerini.

Gün aydýnlýk.

Gece ise kömür karasý yine de yine de…

Depoladýðým gün ýþýðý ile geceyi ve önümü bir þekilde görüp seçebiliyorum bazen gözlerime yaðan yýldýzlarýn da teþrifi ile teftiþ ediyorum yeri göðü ve önümü arkamý.

Ýsyankâr iblis teyakkuzda.

Ruhumsa içtimada.

Bakaya kalan duygu ve satýrlarýmla sözlendiðim kalemimle derdest olduðum hayatýn tek kýrýntýsý dahi yetiyor güne umutla baþlamam adýna.

Hazzýn doruðundayým çünkü ben acýlarýmla besleniyorum ve mazoþist bir canlý olarak melankolimi satýrlara ekip þiirler ve hikâyeler hatta romanlar biçiyorum ve yeni hayatlar inþa ediyorum.

Saðanak misali yaðdýðým.

Saðanak misali yaðdýrdýðým.

Saðalttýðým bunca duygu ve acý.

Saðýmda baþladýðým saymaya ve solumdaki o devasa yara bense ara vermeden duyumsuyor ve duyuruyorum sözcüklerin çýðlýðýnda ruhumun her fýsýltýsýný Rabbimle paylaþýp sadece O’ndan medet umuyorum.

Evet, yalnýzým.

Evet, kalabalýðým.

Evet, çaresizim.

Evet, güçlüyüm.

Evet, tefekkür ve tevekkül yüklüyüm.

Evet, yüküm aðýr.

Evet, insanlar saðýr.

Aðýrdan almýþken mutluluðu aðdalý duygulardan firar edip hayatla aramda kurduðum o derin bað sayesinde önce ölüyorum sonra doðuyorum sonra laneti sonlandýrma gayreti ile dualarýma sarýlýyorum.

Araklanmýþ nice duygum olsa bile ara vermeden yeþeriyor ruhum.

Ansýzýn semiren bir acýdan hareketle ansýzýn açýyorum içimi kâðýda ve kalemin tefriþi ile kýsa süreliðine de olsa hüznümü yok sayýp sýðýnýyorum sözcüklere.

Manen güçlü ve tutkuluyum.

Manen sevdalýyým hayata bir o kadar uzaðýndayým da yine de yakýn iliþkiler kuruyorum insanlarla en azýndan buna mecburum çünkü bitmeyen de bir umut var içimde saklý ve bitmeyen acýlarým var arkasý yarýn da þiirlerim önümdeki uzun ve çetrefilli yol beni çaðýrýrken ben melekleri çaðýrýp akýl melekelerime de sarýlýp boyut deðiþtirip zamandan ve mekândan baðýmsýz bir güzergâhta eþeliyorum topraðý hem ellerimle hem kalemimle ve de iðne ucunda saklý tuttuðum dünyayý sonsuzlukla kesiþtirip keþmekeþi de yok sayýp adeta bir keþ gibi cereyan eden münafýklarýn acýmdan aldýðý hazzý yok sayýp bu sefer ayný acýdan beslenip sonsuzluðu içiyorum kalemin serkeþ varlýðýnda sarhoþ olduðum duygulardan arýnýp baðdaþ kuruyorum Ýlahi Ateþte.

Ben bir kývýlcýmdan doðdum madem.

Mademki yol yakýnken t/uzak bildim.

Mademki gösteriþli bir sevdadýr içimde saklý.

Mademki ben annemin kýzýyým.

Mademki yüreðim yaralý.

Ne çýkar ki yamalý ruhumda saklý o kat iziyle yol alsam.

Hazzýn eþiðinde ve hüznün beþiðinde sallandýðým kadar ýssýzlýðýmla büyüyen yüreðimde ve umudumda saklýyým, sevgili Kafka…

Geceler yine benim günler uzun ben yorgun.

Atýl bir düþ gibi atýk bir ruh gibi gezindiðim deðil asla…

Batýlý deðil ömrün hicabý hiç deðil hüznün ve umudun esaretinde doðan bir eser misali, aðýtlar yaktýðým þiirler yazdýðým ve hüznümü bestelediðim…

Esefle.

Araf’ta saklý ruhumla.

Mevsimle.

Mealimle.

Mecalim olmasa bile gül cemalimle.

Aþkýn kutsadýðý evrende saklý tutulasý içimdeki dirayeti ve direnci ve sabrý ve þükrü ve de umudu eksik etmeden…

Sen nasýl ki; edebiyattan ibaretsin ve ben bir adým daha yakýnken ölüme elbet eklenen yeni acýlarýn eþliðinde edebiyatta seken bir kör kurþun misali, miadým dolmadan mazimi çoktan gömmüþken…

Bense umuttan ve sözcüklerden ibaretim, sevgili Kafka aþkýn da geniz yakan mentolünde saklý bir þeker gibi eridiðim kadar sonsuzluðun emaresi iken sözcüklerden ve hüzünden firar etmenin dahi mümkün olabildiði sen ne dersen de yeter ki sözcüklerimi ve umudumu kutsasýn Tanrý…