Ölü iklimin teninde seken bir damla bir zerre, sözcükleri keramet aþký hidayet bildiðim, selamet dilediðim Rabbim ve kefilim içimde dinmeyen sevgiye hüzne.

Bil mukabil, sevgili evren.

Bil mukabil, çocukluðum.

Bil mukabil, hicretim ve sessizliðim ve yalnýzlýðýma raðmen sökün eden sözcüklerim ve coþkum.

Bir renk daha soldu dün gece.

Bir kere daha çýktým Rabbimin dergâhýna:

Soyutlandýðým kadar yaþarken soyuldu duygularým ve çalýndý hayallerim ve iþte dünde kaldý solgun neþem.

Ben bir kuþum ama yetmez.

Kurþun aðýrlýðýnda yüküm ve acýlarým ve bir Allah’ýn kulu da çekmez derdimi.

Küpeþtesinde sözcüklerin üstümden geçen buldozer misali insanlarýn gözünde yenik düþtüðüm ve saklý tuttuklarý kinayeleri.

Geçiþtiriyorum iþte hayatý sonra geçiyorum dik yokuþlardan sünepe kavþaklardan ve iþte geçiyorum kendimden.

Geçkin þarkýlar var dünümden beri aralýksýz çalan.

Geçimsiz bir ruhtur bazen içime kaçan.

Geçiþ hakký tanýmazken mutluluk ve hayat…

Ah, güzel Rabbim sensin bilen, koruyan ve her düþtüðümde dara yüreðime geniþlik veren.

Göðün saltanatýný sürüyorum her gün her öðün ve aldatýlara kanmadan yaþarýyorum sonra yeþeriyorum ve istila edilmiþ yüreðimden ansýzýn firar ediyorum.

Firarisiyim sevdanýn ve aþkýn sadýðý bir hümayun bir Ebabil gibi neþrediyor sözcüklerim ansýzýn.

Hýrçýným da bazý bazý.

Azýk bildiðim sevgi masallarý katýk ettiðim ömrüme ve günüme ve sivri dili þeytanýn peþinden giden müridi zalim insanlarýn ihlal ettiði sýnýrlarý mazlumlarýn ve masumlarýn.

Tebessüm ektiðim dünüm ve tereddüt etmeden sevebildiðim yeryüzü yerin gökle kapýþtýðý ve sözcüklerimin kendimle ve aþkla barýþtýðý.

Hür bir nesirim.

Endamlý bir þiir olmaya meylettiðim.

Hüzün saksým ve çorak topraðým ve iþte yaþýmla suladýðým efkârým ve dualarým.

Müzmindir bendeki coþku bir o kadar afaki.

Münzevidir kim duygu elbet riayet ettiðim kadar kanaat ettiðim ne var ne yok yetinmeyi bildiðim bazense yatýya kalan hüznün mektebinde devamsýzlýk yapan bir öðrenci olmadýðým kadar davamdan da vazgeçmediðim.

Bir sarkaç ki içimde dikili.

Bir siyam ki hüznümün püskülü.

Bir sema ki sonsuzluðun bedeli ve ederi.

Bir sima ki ne tanýdýk ne yabancý.

Ömrüm koþu bandýnda geçerken düþtüm yollara bir sonbahar sabahý ve azat edemediðim kadar efkârý sýnandýðýma delalet annemin güzeli sevgisine de asla etmediðim ihanet.

Biliyorum biliyorum hani, insanlarýn gözünde neye tekabül ettiðimi ve onlar beni de sevgimi de kalemimi de geçiþtiriyorlar:

Bazen sessizlikle cezalandýrýldýðým bazen gülümsemelerine eþlik eden alaylarý ve þükürler olsun ki: kimse acýmýyor bana acýtsalar da canýmý içimi açtýðýmsa bundan sonra artýk kalemim ve Tanrý.

O dik açý yok mu yok mu?

Dilemmasý günün ve direncimin büyürken küçüldüðü ve iþte Mevla’m yetiþirken gözümde büyüttüðüm kimse hakkýndan gelen elbet kâinat ve dikiþ tutturamadýðým kadar yeryüzü denen gezegende biliyorum da hani bu dünyaya ait olmadýðýmý yine de yine de…

Sönmeyen bir ateþ yanmakta içimde ve ben kalemimle sevgimle büyütüyorum bu ateþi kâh hüznümle kâh umudumla kâh izafi coþkumla sürükleniyorum da bir yaprak misali bazense rüzgâr olup savuruyorum acýlarýmý ve sürüldüðüm coðrafyalarda ansýzýn zikrediyor fikrim nasýl ki birbirine denk fikrim ve zikrim ve bir derviþ edasýyla düþüyorum yollara elimdeki sancak ise kalemim.

Gizim.

Ýzini sürdüðüm evren.

Sözcüklerim bazen kayýp bazense yerle yeksan.

Muadilim.

Münzevi renkler adalet daðýtan Rabbim ve iþte koþtuðum kabrim.

Ölüm belki de örtecek tüm acýlarýmý ve ölgün tenimde bir solacak ki çiçekler ve de ben çiçeklerin nasýl ki tanrýsý ve de padiþahýyým biliyorum ki ben solduktan sonra kimse gelip de sulamayacak mezarýmý ve razýyým gerçekten razýyým yüzümde tebessümlerim solmadan ve annemi kaybetmeden ölmeye göç etmeye razýyým Allah’ýn izniyle.

Yine de yine de:

Ýyi düþünüp terbiye ettiðim nefsimle sýnandýðýmýn bilincinde hep ama hep güzellikler diliyorum Rabbimden ve solgun tininde hayallerin býçkýn rüzgârla temaþa edip bazen savuruyorum öfkemi bazen s/avunuyorum ruhumdaki umudu ve gizemi bazense yorgun düþüp sýzýyorum çok erken bir vakitte.

Sýzlanmadýðým kadar da büyüktür hani içimdeki sýzý ve yaþým sadece yüreðimden sýzmakta asla göstermiyorum insanlara gözümün yaþýný ve onlarýn kinayelerinden uzak ruhumsa aþka ve umuda tuzak düþmüþken kendimi ve içimdeki yetim çocuðu teselli ediyorum tecelli eden iman gücümle sekiyorum bir bir kaldýrým taþlarýndan yüreðimin.

Salýndýðým kadar derviþ cübbemle.

Alýndýðým kadar insanlarýn yanýk kokan sözcüklerinde.

Aldýrmadan deðil alýntý misali iken duygularýmý çalanlara hayallerimi gerçek kýlanlara raðmen yeni baþtan hayaller kurup bana dair hayatýn özetini ve alt yazýsýný geçiyorum günbegün karaladýðým þiirlerle ruhumdaki mehtabý saklý tutup bazen Yýldýz vasfýmla kaygan gökte kayýp yere düþüp týlsýmlý bir coþkuyla Gül olup açýyorum ve annemin sesinde semazenler gibi dönenip þükredip koþuyorum Rabbime beni tek bilen ve koruyana duyduðum bu Ýlahi Aþk ise sönmeyecek bir umut ve coþku ile büyüyor günbegün bense iflah olmaz bir hayalperest olarak asla da mütereddit kimliðimi devreye sokmadan insan olmanýn sefasýný ve cefasýný sürüyorum…

Mademki hüzünlü kalbimi seven biri var…

Mademki Allah var gam yok…

O halde duygular fora: aþkýn g/izinde saklý endamlý yalnýzlýðýmla yazmak da sevmek de tek lüksüm iken elbet Allah’ýn izniyle…