Aşk Dolu Şarkıdır
Ezelde, bir yazgıdır alnımıza yazılan. İnsan olmak aşkla
yaşamak ve sevilirken sevilmemenin dehlizinde tek başına yürümek ve hakla
olurken anlaşılmamak hor görülmek.
Her şeye kâfi iken insan olmak, aşkla
yaşamak, gerisine mademki gerek yok, başkalarının olsun dünya malı. Aşk yeter. Yok olsun dünyanın kahırla verdiği ikramı.
Hayalimde gökte ay ve yıldız
olmasa da, aşk yetmez mi gökyüzümü aşkın bin bir rengiyle boyamama?
Sabah
olunca kaybolan ay ve yıldızlar yokken, aşk her an aydınlığıyla gönlümde.
Varsın anlamasınlar deli, zır zır deli desinler, kim tınlar ki?
Aşk hoş edasıyla
sesiyle arı gibi uçarken vınlarken ve iğnesi ile deva diye sokarken, dünya beni
kaybederken çekse de vaveylayı gönlümden de alamaz ya o canım Leylayı…
Yunusla,
Mevlana’yla aynı değil miyiz aşkın nağmeleriyle aynı gönül dergâhında?
Sönsün
dünya çıkar sevgisini içinde taşırken, gelsin dolsun gönül manayla, cananla
hakla erişiriz, hakka bu maksutla inşallah.
Bu aşkla o cananla hak Mevla
bununla bize verdiği aşk dolu şarkı değil midir? Bir parça mırıldanırsam ne
mutlu bana/bizlere, vesselam.
Mehmet Aluç