Aþkta Unutmak Asla Yan Yana Gelemez…

Aþkta unutmak asla yan yana gelemez hele bu sevdaya aþk diyorsak. Aþkla sevmelerin tadýna doyum olunmaz. Güneþin ayrý doðar, ay yýldýz daha bir baþkadýr, gönlünde kelebekler gönül kuþlarýn uçar seni uçurur o yârin gönül diyarýna. Gönülde aþklar varsa ortada olan bir kusur yoktur, hasret özlem vardýr gönlü canlý tutan gerisi hikâye bir varmýþ bir yokmuþ diye bilinen insan varmýþ…

Mekân deðiþir, ýssýz sokaklar deðiþir kurumuþ gönül bahçesinde güller açar o yâri gibi kokarda kokar, aþk böyledir deðiþtirir sen istemesen de haberin dahi olmaz bir anda olur buna da aþk denilir.

Leylak rengi gökyüzünün altýnda o yâr ile uyuyorum, tarlada menekþelerim rengi daha güzel parýl parýl, göðsümün üstüne o yârin baþý, bana bakýyor aþk dolu gözlerle, nasýl hayran kalmam ki? Nasýl hayran hayran bakýlmaz ki? Onu seven gönlüm bir kuþ gibi bizi uçuruyor gökyüzüne doðru, yeniden yenilenme tazelikle tazeleniyoruz gökyüzünde uçarken. Ýþte içsel yolculuðumuz içimizde baþlar ve devam eder. Aklýn elektrik devreleri çoktan yanmýþ, gönül gözüyle bakýlýyor artýk. Sözcük ve bakýþmalarýn diriltici sözleri þu anda bakýþmaya dönüþmüþ destan yazýyor gözlerle gönüllerle… Cennet baðýnda gezinmek bu olsa gerek diye düþünüyorum, anlamýþ gibi düþüncelerimi okumuþ gibi bana gülümsüyor. Soluk kesici anlarýn içinde soluk almak için aþkýn pýnarýnda yudum yudum suyu içerek az nefes alýyoruz diyebilirim. Uzunca bir süre akan pýnarda birbirimize sular serperek serinlendik, gülümsedik birbirimize. Orman ve þehirler büyüdü gökyüzünde güller serpiliyordu yeryüzüne sanki! Geniþleyen orman, þehir sokaklar evler daha þendi kahkahalar atýlýyordu evlerde. Her gün ayný gelgitlerle mutsuz suratlar gönüller hanelerde, umursamazlýk kokan bu gelgitler yok olmuþtu.

Yapayalnýz yârden ayrý kalmak cehennemde yanmýþ yok olmuþtu, yanan kokusu feryadý kulaklarýmýzý sanki saðýr ediyordu. Konuþmak muhabbet etmek hatýr sormak eksikliði eksikliði ile yok olmuþ savrulmuþtu zamansýzlýðýn hapis hanesinde, bu an bu âlem dünya olamazdý, þaþýrdýk baktýk önce kendimize sonra etrafýmýza! Tüm dünyanýn sahillerinde ayaklarýmýz çýplak o denizin mavi sularý içinde yürüyerek varýyoruz her bir sahile, yazarken bile yüreðim uçuyor gidiyor yârin o gönül diyarýna iþte karþýmda ben karþýsýndayým… Birbirimizin gönlüne aþkla dokunurken aþkýn açtýrdýðý taze çiçeklerin kokusu etrafýmýzý sarýyor. Gülmeye hasret kalanlar bu aþkýn çiçeklerinin açan kokusuyla mest oluyorlar, bu koku nasýl odluda bir anda etrafýmýzý sardý. Buna sebep olan aþkla yaþayanlar kimlerdi diye etrafýna bakarken, biz el ele aþkýn sahilinde gülümsemelerin eþliðinde yürüyoruz. Aðaçlarýn kalýn dallarýna asýlarak aðaçlara çýkarak ufka bakýyoruz yaðýmýzýn altýnda küçülüyordu!

Mehmet Aluç