Düþlerim yeterdi oysa kendime bilgiç bir sözcük olmanýn da ötesinde sýrdaþým kimdi sahi kimlerdendim ben kimyasý bozulmuþ bir hurafe miydi solduracak güleç yüzümü erkenden girdiðim kabrime yeter miydi söyle bunca acý açamadýðým kadar kollarýmý kendimi kucaklamak da neyin nesiydi söyle?

Azat edilesi bir köle.

Ýstimlak edilmiþ sözcüklerden üreyen her þiir her hece.

Tasamla tasarladýðým bir hikâye deðil bu asla aþikâr yüz bulmadýðý sözcüklerin kalemin de dibi tuttu gitti be, azizim.

Renkler solgun ýþýklar bitik ruhumda kalmadý ardýk düzen ve dirlik.

Yerin göðün tek hâkimi yeþeren gözlerimde yaþaran bir isyan diklemesine sapladýðým kadar kâðýda kalemi.

Tasarruf ediyorum düþlerimden kürediðim kadar tünediðim.

Türümün ise tek örneði bir hükümlüyüm.

Pandispanya kývamýnda bir gün bir mevsim Ekimin de dibi tuttu gitti, be, azizim.

Sözcükler kabristanda saklý çiçekler misali içimde açan yalnýzlýðýn goncasý ve hüznün tanrýsý ve acýnýn da konulmamýþken tanýsý.

Hýrpani bir düþüm ben, meylettiðimse özlem dolu bir yüklem.

Kavuþamadýðým kadar kendime.

Huzurun ayak sesi bilmiþtim oysa sevgiyi.

Men ediyorum mesken kýlýyorum matemimi kavuruyorum yok iþte izahý bu denklemin.

Hür doðmadým hür yaþayamadým hür de olmayacak ruhum kaskatý kesilen bedenimden firarým ve firakým öykündüðüm bir zümre ki sözcüklerin kasvetinde saklý tuttuðum esintinin g/izi.

Maralý yürekler.

Daðlanmýþ sözcükler.

Azadesi þiirin tutkal misali yapýþan yakama illa ki hüzün ve katedrali.

Sancýlý bir oluþum, azizim anlatsam neye yarar?

Sanrýlý bir gerçek tutuþan sönmeye daha çok var.

Ýzahý da yok olan bitenin kayda deðer hangi detaydý sahi dünümü günüme sakladýðým ve gözümden sakýndýðým kadar sevgiyi ve sevdiklerimi…

Frapan düþler konseyi, azizim sadece düþünmüyorum da düþmüyorum da ama öylesine üþüyorum ki:

Kar kapýyý almadý.

Kapýlarýn hiç biri de açýlmadý.

Sessiz bir senfoni martýlarýn tiz sesi.

Seslerin sustuðu Rabbin bahþettiði.

Bir tebessüm dilemiþtim oysa evrenden tevafuk bildiðim her þey ruhumda saklý ve iþte inzivaya çekilmiþken neye yarayacak ki yazdýðým bunca yazý ve þiir?

Yine de matemimi alt etmeliyim ve çabuk tutmalýyým elimi yoksa kim sever ki annemi benim gibi?

Dibi tuttu güneþin.

Gün güze küstü.

Güz hep mi üzer insaný?

Miadý dolmuþ bir ruhum ben ve askýda bedenim aþinasý olduðum kadar yalancý yüzlerin hoyrat nefesinde saklý bir rüzgarým ben içine ters esen bir de rencide edildiðim yerin göðün matemi nasýl da bulaþtý üstüme.

Bir vaveyla deðil bu sadece…

Bir nida.

Belki bir nara.

Atýl yüreðimde saklý vardiyasý sonlanmamýþ gülüþler ve mezarýmda saklý hadisler.

Ölmekten beter ellerinden kayýp giden bir sevdiðin varsa ki eðer.

Hüzün yüklü güncem solgun mýsralar silik vedalar ve tükenen el yazým.

Yol yorgunuyum kaç bin adým attýmsa artýk eksenimde.

Düþ yorgunuyum: düþün düþün nereye kadar?

Düþlemsel bir izlekte gerçekleri de saptýrmadan yaþadýðým artýk ne hikmetse.

O halde baþa döneyim ve tek kelime ile izah edeyim:

Ruhumu ýsýtan tek sözcük tek insan, tekleyen kalbinde saklý olduðumu bildiðim ve iþte tek dayanaðým tek tutanaðým yoksa bir kâbus mudur bu gördüðüm hem de gözlerim açýk ve iþte benim tek ve de ölümsüz sevdam…