Kasvetli siyahýn kanamasýna tutulduðum kadar da aþka tutuldum:

Yalnýzlýðýn ferinde idame eden neferi iken ömrün

Savrulduðum kadar ufka kuruldum.

Yalnýzlýðýn Mihriban’ý

Güneþinse sefil yalnýzlýðý

Ýstirham ettiðim kadar aþký

Yâdý dünün yareni gönlün yuttuðum rýzkýn firarý

Deðildir bedenimden taþan

Deðilim de asla kahpe ve zalim bir insan

Yaþadýðým kadar da yaþatacakken insanlýðýmý…

Gönlün küpeþtesinde saklýdýr seferi varlýðým:

Günyüzü görmeye ne hacet?

Ben insanlarýn bin bir yüzünü gördüm bir ömrün firaký deðil son bir yýlýn bana dayattýðý ve kederin ayak sesini takip etti kaderim bense kalemin nezdinde:

Bir soldum bir açtým haizi olduðum ismimin indinde.

Güller diyarýnda sefil bir Gül.

Günsüz yüzler bulvarýnda seferisi olduðum hüzün ve kül.

Muhitime yabancý ahvalim ve aþký þiar bilip de her insaný Allah rýzasý için sevebilip baþýmda taþýdýðým elbet afaki bir varlýðým ben azamisi aþk:

Uhrevi bir Yýldýz’ým ben asgarisi þafakta saklý…

Þafaðý attý mý gecenin güne koþtuðum…

Yalnýzlýðýn kanlý duvaðýnda saklý iken son durak…

Ben kendimi aþýp da sular seller gibi yazýp sevip Rabbime koþtuðum.

Bir minvaldir adeta içimdeki sekme.

Sekmendi sözcüklerin bir sekantta saklý iken s/onsuzluk…

Ve un ufak edilmiþ bir kaya addedilsem de ben aslýnda topraktan geldim topraða da dönük iken yüzüm, yüz görümü binlerce þiir yazabilirim nasýl ki ufka dönük bahtým nasýl ki anam babam yapmýþken tahtýmý ve iþte tasfiye ettiðim kadar ömrümü talip olduðum Ýlahi Aþkýn müdavimi ve yolcusu bil mukabil de diyebilirken kadere yüzüm gözüm yara bere ve keder içinde.

Sancýlandýðýnda yerküre.

Göðün de dinmez iken metaneti.

Sanrýlar eþliðinde haiz olduðum gerçeklerin nezdinde

Ben sakar bir kuþum ayaðý aksayan berduþ bir düþ’ üm belki de:

Ýzafidir tutanaklar bu yüzden her gün ama her gün kayda alýrým ruhumu ve kanatlanýr yüreðim kaybolduðum kadar kendi içimde ne ayýp bir minvaldir sözcüklerim ne de kaybýna þahit olduðum kalemim.

Garbým.

Garký yalnýzlýðýn.

Þark’ ý ruhumun aslýnda sessizliðimdir eþ düþtüðü kadar þarkýlara.

Belki de bir þark çýbaný büyür içimde kalemi elime almadýðýmda.

Göðün tamburu.

Yerkürenin Ney’i…

Neyden ibaret isem aþka namzet bir iklim benimki.

Kaçýncý kayboluþumdur acaba?

Kaçýncý buluþum kendimi?

Arþimet kanunu gibi ya da yerkürede saklý hezimeti bastýrýp da heyecanla yazdýðým kadar da yâdým iken kalemim ve merhametli yüreðimle ben tüm mazlumlara içimde yer açarým.

Mazlum olduðum kadar melundur kimi ruhu peþine düþtüðüm sadakat ve vicdanla istifli mutum.

Ömrümü sevgiye adadýðým kadar da yalnýzlýðýmla mefhum…

Dünden güne sirayet eden bir aný ve iþte anda saklý tuttuðum kadar s/onsuzluðun dinmek bilmeyen ç/aðrýsýný.

Seferi bulutlar eþlik eder saydam yüreðime.

Saltanatý sonlanmaz kederimin.

Yiðidi öldür ve hakkýný da vermeli madem…

Kýz baþýmda savaþtýðým nice cephe ve kim bilir kaçýncý cihan harbidir benimki?

Emsalsiz bir rotadayým ve notada ve noktada.

Kör noktanýn yansýmasý elbet karanlýðýn ansýzýn da son bulmasý.

Dur durak bilmeden duyumsarým ve duymadýðým ne ise Saðýr Sultana riayet eder sessizliðim.

Bazen bir kum saati.

Bazense çalan çanlar.

Ruhumu fýrtýnalar yýkar þiirlerle saðýrlar birbirlerini aðýrlar.

Aðýrdan aldýðým bir hayat bir seferi tanýðýyým firari yüreðimin…

Ve nidalar sökün eder gecenin bir yarýsý nasýl da infilak eder kalemim ve bedenim ve belleðim ve yüreðim ve künyemde salýnan ismime kimler sirayet eder kim bilir?

‘’Susmak yalnýzlýðýn ana dilidir, Ömür haným, þiiridir, beni
konuþmaya zorlama ne olur. Sözün sularýný tükettim ben,
kaynaðýný kuruttum. Geriye bir büyük sessizlik kaldý yü-
reðimde, kalabalýklar, kalabalýklar kadar büyük...Yalnýzým
Ömür haným, geceler boyu akýp giden ýrmaklar gibi ka-
ranlýklar içre, öyle yitik, öyle üzgün, yalnýzým...’’(Alýntý)

Suskunluðumu dindirense ansýzýn yansýyan bir yas bir yaþ ve yasa bildiðim kelimelerim ve yüreðimdeki derin yarýk elbet hamt ettiðim elbet sabrettiðim ve tükettiðim nefesi yeniden bana bahþeder mi yüce Tanrý?

Ben bir mikado çöpüyüm hanem de harem de yýlgýn ve yýkýk ve iþte yeniden inþa ediyorum hem bedenimi hem mabedimi ve gözlerden ýrak bir yaþantý sürsem de hiç olmadýðým kadar mutluyum ve izdivacýna talibim yürek sesimin…

Acýmdan nemalandýðým dik baþlý bir açýyým da.

Kuram dýþý bir varlýðým da ayný zamanda.

Kurallarý basýp geçtiðim ve idam sehpamda hazýr kahvaltým:

Acýnýn öðüttüðü.

Sevginin gürlediði.

Yalnýzlýðýmýnsa infilak ettiði.

Ve ben hem varým hem yok.

Yalnýzlýðýma eþlik edecek bir kulp ise ne de çok artýk kim takarsa artýk kim tasarlarsa bense tasamý da taraðýmý da aldým çekip gideceðim kendimden hem de kaç bin kere gidip de geri dönmüþken…

Dedim ya, hep de ezelden:

Ben þair deðil þiirim ve þiirlerden oluþmuþ sözüm ona bedenim ve þiar edindiðim yalnýzlýðýmsa bana eþlik eden ilham perim…