‘’Sesim yoktu. Karanlýðýn karnýnda yitirdim
sesimi. Kör bir kuyuda unutulan Yusuf’tum belki. Ama
durmadan soruyorlardý. Tanrýlar bilmiyordu sorduklarý þeyleri,
peygamberler büsbütün hain çýkmýþtý. Ama yine de soruyorlar,
soruyorlar, soruyorlar…

Adýmdan gayrýsýný bilmiyorum.’’(Alýntý)

Yalýtýlmýþlýðýn girdabýnda senfonik bir rol bir ses neye mahal verdiðini asla bilemediðim bir vazgeçiþ deðil sadece binlercesi tekerrür ettiði kadar yüreðimde ve iþte bilediðim o ses:

Metruk heceler veryansýn eden.

Münferit acýlar eþlik eden.

Yerin göðün konçertosu dürtülerin ölümü oysaki yaþamak deðil miydi bir içgüdü?

Mevsimsel bir iç çekiþ muhatap olduðumsa rüzgâr kurumuþ cildimden dökülen çiller çil yavrusu gibi ruhumun kývamýnda saklý o pasta tadý ve iþte kendimi bilediðim ve iþte kendimi hece hece b/öldüðüm

Münferit bir ýþýk sýzan kara deliðin amblemi olsa ne ki ruhun kör noktasýnda saklý binlerce þifre ve defansý ömrün diskalifiye edilmiþ ruhumdan çýkarýyorum yokluðun hýncýný.

Adý yok hayallerin.

Benimse tek bir adým yok belki onlarcasý yüzlercesi:

Yüz göz olduðum çiçekler muhatabým.

Yüzümde açan güller deðil kuruyan nicesi bazen sürgün edildiðim baþka duygular ve hayatýn alfabesi iken yüreðin þamar oðlaný gibi tokatlandýðý yalnýzlýðýmýn yazýlý dilekçesi ve iþte altýna imzamý attýðým yorgun düþler ölü þehirler külliyesi.

Ýzdiham ertesi sona kalan.

Ölüm öncesi dona kalan.

Rölantiye aldýðým mutluluk ve neþenin kýblesi elbet içimde seken o kör kurþun ne cahil ne sýradan ne de ahvali ila kapýþan varsa yoksa sevginin emsalsiz gülüþü ve çekincelerimi uyuttuðum bir hazan döngüsü hüznü israf ettiðim kadar isyanýmý saklý tuttuðum zulmü dayatan kâfirlerin silik güncesi ve iþte yiten nice insan oysaki barýþ ve sevgi deðil miydi tutkum?

Zafiyet yüklü cihan ve el aman, demenin meali elbet afiyette olmakla iþtigal yüreðim azgýn dalgalara pabuç býrakmadýðým ve her biri adam boyu bense bir imgede saklý tuttuðum kadar sevebilme cesaretini ve uyuttuðum kalemim uyruðu olmayan ve seyyah acýlar külliyesi ima yoluyla deðil imha edilesi nice hüzün nice zulüm ve kan aðlayan yerküre göðünse temennisi saklý en derinde:

Sevgiden medet ummak mý?

Sevgiyle hemhal olup kötülüðün tokalaþtýðý o cehalet mi yoksa ruhumu örten kalemden ve dimaðýmdan sökün eden nice vaveyla oysaki ben bir lal satýrdým ve lal yüreðimle sökün ettiðim duygulardan baþýmý alamadýðým kadar baþýmý alýp gitmek istediðim yorgun bedenimin ertesi arda kalan yürek sýzým ve ruhumun karanlýk geçitlerinde ansýzýn veryansýn ettiðim.

Uçuþan perdeler.

Sahneye konan o oyun:

Sýrasýz ölümle ve sýra dýþý acýlar elbet son söz henüz söylenmedi.

Ön sözün ifþa ettiði bir þiir bir hikâye bir roman.

Takati kalmayan evrenin ibrazý ve itibar görmekle de eþ deðer acýnýn kerrat cetvelinde büyüyen açýlar açamadýðým kalbimden yola dökülenler.

Un ufak edilmiþ iken kalemim.

Ummanlara denk düþen hasretim.

Leyli satýrlar ve nazenin heceler kalemin kalibresinden sýzan hayaller ve iþte þatafatlý yalnýzlýðýmýn en derdest hecede var olmasý ile iþtigal.

Bir yemin.

Bir yama.

Yaðmalanmýþ yüreðimden saða sola sýçrayan binlerce kelime.

Azat edilesi ruhumdan firar eden nice þiir.

Nice beis.

Ýç içe yeis.

Aþka dair bir yolculuk ve kývamýnda duygularýn kýyama durduðum yalnýzlýðýn hararetli neticesi…

Bir sözcükten nemalanýp medet ummuþken nice þiire nice hikâyeye vesile olan iç sesin dinmeyen tutkusu ve sonu olmayan hayallerin bir adým sonrasý yoksa ne kalýrdý benden geriye?