Ölü bir öfke birikintisi tesirsiz olsa bile hayatýn nüktesi uzaðýnda nazýn yârin ve nazenin düþlerin uçuþtuðu yorgun pencerem kýrýk bir nida ile eþleþtiðim seferisi yüreðin sarrafý sevginin köhne bir mekânda ölümü buyur ettiðim hayatýn ve yalnýzlýðýn güftesi ve sanma ki: tek þiirde saklýdýr hüznün hikâyesi ki…

Bedeller ödediðim.

Kanayan bir surede saklý niyetim ve kanayan suretim.

Sükûtu hayale uðratan her insan.

Asla bir isyan deðildir baðrýmdan taþan…

Sadece gerçeklerin güdüsü bir öðe sanmasýn da hiç kimse.

Var olmanýn tesiri sanma ki saklýdýr tek þiirde.

Sanma ki tek þiir yeter dillendirmeye.

Bir rengi azat ettim azabýný yüklendiðim nesrin ve neþrinde þiirlerin nüksedendi kalp sesin azýcýk rötarlý alabildiðine kaygýlý ve meylettiðim kadar yarýnlara heybemde saklý umut ve hüzün bir arada.

Renkler meczup iklimler gibi.

Ýklim savruk ve üþüten mecazi firarý ömrün yine derdini zikreden ve b/ölündüðü kadar derinden.

Saf tuttuðum safiyet.

Masum kalabilmenin nüktesi ak alnýmda saklý güneþin izi varsýn olsun bulaþsýn üstüme çamurun yankýsý hali hazýrda güneþim balçýkla sývanamadýðým kadar ben s/onsuzluðun ve sevginin esiriyim ve de eseri.

Arz ettim.

Talep bulmadý sevgim.

Arþý alaya çýktý sesim.

Hünkârým Rabbim ve her dem O’nun hükümranlýðýnda korunduðuma delalet vuku bulan nice tevafuk müjdeli sesi kaderin kederin dahi hýzýný kestiði bir ölçüt bir rakým izi hayatýn gizi sevdanýn yandýðým kadar ucunu yaktýðým þiirlerim ve mektuplarým.

Göz hizasýnda bu sevgi.

Özünde saklý iken sözü þairin.

Közünde yandýðý kadar özlemin buðulu gözleri.

Ne bir sitayiþtir ne bir þikâyet ki…

Alabora olmuþ yüreðimde saklý onca eziyet ki…

Meziyet bildiðim neyim var neyim yok bir sandýk dolusu aný oysaki andaki mevcudiyetim ile sarmalýndayým ben sonsuzluðun bir o kadar imkânsýzlýðýn varsýn tüy diksin cihan varsýn yerle yeksan olsun tüm nizam benlik ya da beylik deðil asla asla da olmayacak bu izdiham.

Hýnca hýnç duygular.

Irgatý acýnýn asla da olmadýðým kadar isyankâr.

Busesi sevginin gaipten gelen bir teselli.

Coþkum ve fýtratým ve tüm çabam yenik düþtüðüm kadar insanoðluna yanýk sesinde türkülerin demlendiðim ne çok hüzün kim bilir kimin/neyin uðruna.

Ýhtimamla sevdiðim itiraz dahi etmeden söküklerimi diktiðim…

Mevsimse kibirli.

Nice insan kin yüklü:

Elimin kiri ve ruhumda salýnan beyitler huzura meyyal içtiðim su adeta zemzem suyu ihlaslý bir yüreðin yongasý ve açan çiçeðin kýrýk dalý ruhumdaki sükût yalnýzlýðýmdaki sadakat yüce Rabbime koþtuðum yüce Rabbime meyyal bir kapý aralýðýndan girse de güneþ elbet bu umudun elbet bu sevdanýn devamý var…

Bir tutam saç gibi elimde kalan yorgun yýllardan dökülen.

Uçuþan yapraklar elbet semada saklý manevi âlem.

Yeryüzünden deðil.

Bir hiç yüzünden asla deðil.

Hiçliðimin sarmalýnda ve özlemin gölgesinde neþrettiðim duygularýn duyumlarý seslerin ve sýrça köþkümün ihlali yeþeren çiçekleri yaþaran gözlerimle suladýðým kadar ve yaðan rahmeti içime çektiðim…

Keþke yaþamak da yazmak kadar kolay olsaydý…

Demesem bile evrenin arz ettiði bir dikte:

Elbet ayaklarým yere saðlam basarken baþým da dimdik hiç olmadýðý kadar ve hiç olmadýðým kadar güçlüyüm ve sebatkâr ne de olsa:

Emir büyük yerden…

Mademki Allah var gam yok…