Bir b/ölü aþkýn ikiye tekabül ettiði yastayým yaþýndayým da babamýn ölümle buluþan bedeninden geride kalan hüznün ve yakarýþýný yasýný tuttuðum kadar cenk ettiðim bir mekânda örselenmiþ yüreðimden ne varsa arda kalan peþini topladýðým duygularla örülü þiir mezarlýðýnda kimsesizliðimi sonlandýrmanýn da müjdesini verirken kader.

Ilýk bir beden.

Ilýman bir mevsim.

Meylettiðim varlýðýn hiçlik dokusunda saklý asaletin dokunulmazlýðý kadar d/okunaklý iken el yazým ve yazgým.

Bir minvalde örtüþtüðüm kendim ve kimliðim.

Bozguna uðrayan duygularýn tekbir getiren iç sesi ve yazdýklarýmýn güneþ gibi doðduðu gecenin kerameti hüznün bereketi ve ihlasla koþtuðum dik bir yokuþta diklenen acýlara baþ eðmediðim kadar yalnýzlýðýmýn da muþtalandýðý bir eþikte asýlý kaldýðým kadar da Araf’ýn beþiðinde bir algý yanýlsamasý belki de hür kýlýndýðým haz duyduðum yazma aþkýnda saklý bir teselli nasýl ki ansýzýn tecelli etmekte.

Duygularýn ümmeti aþkýn lahzasý.

Bir içimlik günün ve ömrün boyumu aþan dalgasý.

Huzurun sesi yarýnlarýn çaðrýsý atýfta bulunduðum içimden yükselen ateþin yansýmasý olsa olsa sözcüklere peþkeþ çektiðim sevginin, umudun dinmeyen tesiri.

Rengine müptelayým yalnýzlýðýn sarkýtýnda saklý gaipten gelen bir damlayým mademki özlemdir sarnýcým mademki hüzün yüklü serkeþ bir heceyim varsa yoksa Aþk’ýn ümmeti göðün tebessüm ettiði yerkürenin de müdavimi.

Gönül kýtam.

Yürek coðrafyam.

Yâdým nasýl ki dün yandýðým kadar yazdýðým.

Azýðým nasýl ki hayal gerçekleþtiðine dair bir servettir haizi olduðum umudun sefasýný sürdüðüm ayak izimden düþüp de yola parmak izim nasýl ki kalemim ve iþte kale duvarlarýnda saðýndaki solundaki surlarýnda þehrin þiirlerle eþleþen bir renk cümbüþü var olmanýn hikmeti hiçliðinse sihrinde bir bilinmeze gark eden hayallerin nezdinde notalar misali uçuþtuðum gamýn da sadýk anahtarý nasýl ki solumda saklý sevginin anahtarý.

Mürüvvetini gördüm içimdeki çocuðun:

Önce debelendi sonra da çýktýðý dik yokuþu…

Elbet kabullenendi Tanrý nasýl ki ruh zimmetliydi aþka nasýl ki taþkýndý ruh bedeninden taþtýðý kadar bentleri aça aça tüketti nefesini ve yok etti deliþmen nefsini.

Sözcükler bazen yeknesak.

Ýmgeler kazan kaldýrýrken kalem de arz ederken ve iþte þiirler biteviye duman tüten bacadan ve iþte hikâyeler olmadýðý kadar sýradan sýra dýþý bir umut sýnýrsýz bir sevgi ve özlem baþ veren yüreðinden göðün tebessümü adeta yerkürenin çekimine yenik düþen bir taþ gibi de þairin yüreðine oturan ve o sevda ki: taçlandýðý kadar varlýðý taþ üstünde taþ kalmayana deðin de taþlandýðý.

Münferit heceler var kilit noktasý evrenin.

Muadili olduðu bir hazine ki haznesinden yüreðinin sökün eder heceler.

Mevsim bazen kaçkýn.

Mevsim bazen þaibeli.

Mevsim aslýnda tek tanýk þairin de elinden tuttu mu yüce Rabbi.

Elbet solan güller solan ýþýklar sönen balonlar.

Masal kahramaný o prensesi sadece sözcükler yuhalar.

Islýk çalan yüreði hayta rüzgârýn dengi nasýl ki þair ve þiir.

Iskaladýðý kadar mutluluðu deðmez mi uðrunda cenk etmeye mademki ömür geçkin mademki buðrasý sözcüklerin geçersiz mademki sürgün edilmiþ yüreðin nemidir yaðan rahmetin peþinde ve aþkýn da ayak izinde en çok da parmak izi kalem iken þairin devasa bir umuda kucak açan yarýnlarýn hikmeti.

Rengi yok diþi yok düþü yok kimi sözcüðün vataný yok ta ki þairin ruhuna konana deðin göçmen kuþlarýn kanatlarýnda taþýdýklarý kelimelerin ilk ve son duraðý iken iklimin seyrüseferinde ikiletmeden seven, yazan þairin kâh dizlerinde kâh dizelerinde olmasa da takati kuþpalazý geçiren þehrin kývancý þiirin de kollarýnýn sývandýðý tasasý derdi dünde kalan soytarý bir hayalin þiirle eþleþtiði o kalýcý izinde tefe konsa da hayaller þairin asla t/av olmadýðý kadar hayatýn geçici nimetlerine bir an dahi öykünmediði kadar var da havasý batsýn gecenin varsýn hava alsýn sözcüklerin suretinde saklý simasý ve semasý ve sedasý eþ düþmüþ bir kere þehir þairin kelebek kanatlarýna konan imgelerin ve hayallerin baþkaldýrýsýnda tutuklu kalan gülüm/semenin diðer adý iken sevgi ve þiir…

Renkler öykücü.

Duygular ölümsüz.

Þiirler belki de yalancý.

Þair hepten üzgün ve geçkin hüznüne söz geçiremediði kadar buyruk verdiði kaleminde yeniden doðduðu kadar doðurduðu kelebek ömürlü þiirlerine duacý.

Tanzim edilmiþ bir kere hayat.

Bayat ekmek tadýnda bulduðu þükrü sevdiði kadar nimeti asla da açýk vermezken acýlarýnda içinde açýlasý o devasa lalenin nazarýnda çiçeklerin konduðu bir sürahi su ile yýkadýðý kalemi yakýnmadan yaþadýðý kadar da tek serveti iken sevgi.

Ne hükümran.

Ne kadý kýzý.

Ne de ýssýzdýr yüreði.

Bazen sýradan.

Genelde kalburüstü duygularýn geçtiði yoldan baþkasýna sapmadýðý kadar þair…

Ve iþte öykündüðü o zirve duygularýn hicretinde aþkýn albenisinde çakmak çakmak gözlerinde okunur þehrin sureti, yedi tepesi ve surlarýna kondurduðu sýrlarý serleri en çok da sular seller gibi sevip þiir diye ruhunu, yüreðini apaçýk kâðýda serdiði.

Göðün kýrýk tamburu.

Þairin kýrgýn yüreði.

Evrenin zaafý.

Þiirin zarafeti.

Þairin kolluk kuvveti iken de kalemi.

Kamburu dünün yâdý ömrün bedenden ayrý tavaf ettiði kâinatýn her çaðrýsýnda dinerken aðrýsý ve iþte þiirler tüysýklet bir vicdana yataklýk yaparken en sevdiði kuþ tüyü vicdanýnda yaþadýðý geceler kadar yaþatýlan gerçekler ve baþýný alýp da gidemezken kendinden þiirlerin götürüp getirdiði yolun kavislerinde ruhun akislerinde yüreðin de zevcesi iken bir þiir daha kuma geldi yüreðinde saklý yazdýðý hikâyelerine.

Evladiyelik bir gülüm/seme zikrettiði kalemin ve yüreðin fikrine sadýk bir zümre iken þairin yüreðinin sözlüðü ve alfabesi asla da tezat olmadýðý kadar evrenin saðduyusunda saklý bir kelebek gibi konup da her çiçeðe sonlanmaksa mizacý son duraða geldiði kadar yeniden doðmanýn öyküsünü yazdý yazalý þiirlerinde yazgýsýný kabullenebilmenin de d/okunuþunda saklý elbet güncesi þiir güftesi ömür bestesi saklý tuttuðu kadar evrenin merkezi iken sonlanmak bilmeyen o deruni sevgi.