Düþ takvimleri takriben bir ömre yayýlý zaman iksiri zamanýn sihri acýnýn beldesi hüznün dili aþkýn mertebesi ve Rabbin Dergâhý…

Esen rüzgârda saklýsýn esmeye dair bir güncenin ýþýldaðý mevsimin kaç bayta denk düþtüðünü bilmesem de zamanýn izafi olduðu hayatýn afaki yokuþlarý.

Körelen deðil sadece körelten yalnýzlýðýn kýrýk kýrgýn sayacý:

Ýklimlerden hüzün.

Ýklimlerden özlem.

Öznesi saklý deðil þairin bilakis ayan beyan sevdiði kadar sevgiyi kat izinde saklý sevdasý.

Mevsim bahar ertesi.

Mevsim kýþýn sözüm ona ta kendisi.

Mevsimlerden seken göçmen kuþlar gibi hurafelerin, rivayetlerin asýlý olduðu bir nehir deðil asla bilakis yerin göðün kâinatýn her evresi hükümranlýðýnda Mevla’nýn inancýn varlýðý hiçliðin sarmalýnda günbegün büyüyen özlemin rakkasesi adeta sözcüklerin çeperinde saklý þairin saf kan yalnýzlýðý saf tuttuðu safiyeti.

Edebi kaygýlarý yok bilip de geldim kondum beyaz ovaya o beyaz bakir sayfaya.

Mumlar yakmadým.

Tütsüler çoktan söndü.

Ama bacanýn dumanýnda saklý o kokuyu o isi o sisi nasýl yok sayarým hele ki aþkýn adý iken Ýstanbul hele ki aþkýn ta kendisi iken Edebiyat…

Ah, keþke sadece Edebiyattan ibaret olsaydým Kafka’nýn izinde hüznün gizinde yoðun yaþadýðým duygularýn tek mecali bir özlem bir de umutla konduðum yüreðin ara ara muþtalandýðý kadar sessizliðin ve yalnýzlýðýn öfkesi.

Radarýma takýlý gün ýþýðý.

Renklerin en hasý elbet saf tuttuðum kadar beyazý.

Hali hazýrda masum kalmayý iyi kötü becerdiðim yeter ki sönmesin hanemin ýþýðý.

Kasideler nemli.

Gamlar hüzün yüklü.

Notalar çýðýrtkan.

Yürek aþka düþkün…

Hep mi solundan kalkar insan?

Saðdýcým mevsim dilimde, yüreðimde Besmele elbet sað elim elbet sað kanadým anne ve yine solumdan kalktým bu gün çünkü ben sevgiyle aþkla yatýp kalktým bir ömür.

Gamzesinde saklý sözcükler kalemimin.

Kýrgýn.

Kýrýk meali zemheride buz kesen sözcüklerin yankýsý.

Ve en sevdiðim:

Her sus payý söylem ve nazarýnda sessizliðin sözcüklerimle kalemimle deþtiðim kadar kendimi dalaþtýðým kadar kendime derinde saklý hissiyat ve o tevazu ve iþte çöreklendi mi hüzün döküldü mü günahlarým.

Gürültülü bir sabah:

Yer gök beklemede.

Ve iþte hâsýl olan o sessizlik en büyük gürültü en çok can yakan görünmez kýlýndýðýnýz entarinin altýnda gizli.

Sesler.

Sessiz yakarýþlar.

Varlýðýn sarmalý.

Hiçliðin kondurduðu bir azap rüzgârý.

Bekasý yüreðin.

Bandrolü olmayan bir mal deðil kalem:

Bilakis içten içe büyüyen ve tek servetim tek ziynetim sevgiyle harmanlanmýþ bir ömür bir o kadar beklemeye aldýðým.

Karanlýk olmasa da gün eþlik ediyor karartýlar ve þaibeli gölgeler.

Afrasý tafrasý dinmezken eþrafýn.

Araf’ta saklý varlýðým ve kusurlarým ayan beyan.

Hüzün geçkin.

Hüzün göçmen.

Ve endiþe.

Ve kaygý eþiði.

Algýlarýn izi.

Telaþla sevdiðim.

Telaþla ve iki arada bir derede yazdýðým.

Yankýsý duyulsun yeter ki varlýðýmýn ve yine solumda saklý kaygý ve gam…

Gamlý notalar nazenin.

Gamzesinde göðün saklý olduðu kadar rahmetin.

Gaipten gelen sevgim ve coþkum.

Renkler cebbar.

En çok beyazý sevdim.

Matem deðil mahrem bir o kadar mabedimde saklý bilinmezin esaretinde içime doðan gün ýþýðý bazen solduðum belki de sofusuyum yalnýzlýðýnda ve yüreðin sofasý ve iþte sevginin eþsiz sofrasý elbet kalemin izi elbet yalnýzlýðýn gizi çöken tortu oysaki ne de güzel dem tutmuþtu mutluluðun.

Biçare olmasam da.

Mahcup olduðum kadar hýzýna yetiþemediðim duygularým.

Gözüme soka soka isyan edenler.

Burnumdan getirenler hayatý.

Buðrasý var olmanýn.

Alnýma konan masum busenin hesabýný elbet vereceðim içimdeki çocuða ve masum bir sevgiye kanat açmýþken kanayan yüreðimden ve benliðimden dökülen günahlarým.

Edebi kaygýlarým yok iþte an itibari ile doðaçlama bir gün ýþýðýna daha nazire yazýyorum ruhumun ikbalinde kah kuþ olup uçuyorum kah gül mizacýmýn üstüne basa basa aldýðým o tuhaf hazla soluyorum.

Soluyorum da havayý.

Soruyorum da kendime hem de bir sorgu hâkimi gibi aralýksýz kendime yüklenip aslýnda kendi mezarýmý kazýyorum o iðne ucuyla deðil sadece kalemin kýrýk kýrgýn ucunda semiren bir hüzün de eþlik ederken yazdýklarýmý bazen yok sayýp uzay boþluðuna gönderiyorum yazdýklarýmý ve hayallerimi de en çok da çalýnan hayallerimi ve alýntý olmayan bir girizgâh ile þiir olup açýyorum yetmiyor hikâyeler derliyorum ve yastýk altý yapýyorum:

Deðer görsün görmesin yazdýklarým ve romanlarým deðer verdiðim kadar evrene en çok kendimi kendimden soyutluyorum.

Bahtýmýn rüzgârý baþým gözüm üstüne.

Kýrýk tahtýmýn olmayan dört bacaðý belki de devasa bir idam sehpasý her gün üzerinde þiirler dizdiðim bir baþýma yediðim öðünler bir baþýma aldýðým darbeler ve ben en çok:

Solumdan kalkýp günbegün soluðu da idam sehpamda alýyorum:

Çayýn demi.

Hüznün kekremsi sessizliði.

Dualarýn gücü.

Ve sevginin…

Tek bir mealim de yok hem benim.

Saðdýcým sol yaným; sofram atladýðým öðünler en çok da kanat açan göðün müdavimi göçmen kuþlara öykünüp bir bir derliyorum kuþ yuvamý ve hanemde esen rüzgâr ve bulutlar ve þükrettim kadar günüme…

Hep de solumdan kalkýyorum çünkü solumdaki yangýn anbean büyüyor ve ben sevdiðim kadar yandýðým, yazdýðým kadar mutluyum…

Kalemimin hörgücünde saklý keramet.

Aþkýn da öncüsü iken kalemim.

Solumun hatýrýna yazdýðým yaþadýðým kadar her ne hikmetse…

Sað ayaðýmla attýðým ilk adým, dilimde Besmele solumda yangýn soytarý yalnýzlýðým…

Dedim ya:

Solumla yatýp kalkýyorum ki kalktým da bir ömür düþsem bile dik durmayý bana Rabbim öðretti…

Solumun nazarýnda bir yazý daha solarken ölgün gün ýþýðýnda geceye kucakladýðým…