Dinmek bilmeyen o naftalin kokusu…

Narin bir düþ’ ün kollarýna serili iken ansýzýn uyandýðým gecenin kara lehçesinden firar etmeme saniyeler kala þivesini hatýrlamadýðým baþka bir rüyaya da duacý kimliðim.

Ýhtimamla yerleþtiðim seyirci koltuðu hayatýn; sürmanþet duygularýn meramý olsa olsa saklý gizinde hayatýn ve rüyalarýn daðýnýk lügati sözcüklerinse eþref saati heceler yorgun hýrkam nemli alfabede düzenli bir istikrarsýzlýk peþine düþtüðüm yeni harfler, yüreðimin melodileri bazen afalladýðým bir antrakt haþmetli evrenin çoktan unutulmuþ köstekli saati ve anýlarým babam kokar; andaki hüznü b/öldüðüm hece hece yüreðin güftesi þiirlerimse anne kokar huzuru onun dualarýnda bulduðumsa tek gerçek.

Sýzým.

Issýzlýðým.

Serkeþ gölgelerin uzaðýnda olsam bile ne çare ki ben kendi gölgemle kavgadayým.

Huzurun biati.

Hüznün gergef meali.

Sancýlý gün doðumu ve þafak saydýðým huzursuz iç sesimle istiþarede bir kovukta saklý iç güveysinden hallice bazense bir koruk düþ iken zeminim en çok da kovamadýðým geçmiþim kozamda saklý tek kozum elbet sinyal veren gizim ve direncim ve kaybolmaya yüz tutarken dirayetim.

Yenik bir asker belki de içime hapsolduðum.

Yanýk kokan bir yemek ocakta unuttuðum.

Katký maddesi olan bir atýþtýrmalýk adeta d/iþlediðim kalemim doðurgan heceler; dýþlandýðým kadar hayatýn kim bilir kaç bin ýþýk yýlý uzaklýðýndayým?

Yýlmaz neferiyim ruhumun.

Bir o kadar yýlmaz ve yýkýlmaz neferi vatan topraklarýmýn.

Ne cüssem yeter ne gücüm gel gör ki; ben bu ülkenin bir askeriyim týpký her birimiz gibi her Türk ve her umut ve ufukta saklý iken sonsuzluðun yâdýnda ülkemin ve þanlý tarihimin güne sirayet eden mazisi nutkumun tutulduðu o sayaç ki; ülkem ve topraklarým nice zafer ile dolu dolu ve coþkuma katýk ettiðim umudun arka bahçesi bazen susan bazen susayan bazense Suzi makamýnda renklerin ve her bir duygumun da renklerle benzeþtiði.

Ýç acýlar duraðýnda aktarma yapan kalemim.

Dýþ sesler bulvarýnda mýhlanmýþken kaderim.

Açamadýðým bir þiþe belki de içimin gazýnda sönen dumanýn gözümü yakan sýzýmda saklý sezilerim bir minval iken sektiðim bir de sözcükler iken yüreðimden o beyaz bakir sayfaya sevk ettiðim…

Ýhtimamla yaþanýr ne de olsa…

Ýhmal edilmiþ olsam da…

Ýhbar etmekle mükellef ve iþte idamesi hayatýn bazen hayta bir çocuk gibi bazense hoyrat bir kabadayý ve nidalarýnda saklý iken dünde kalmýþ yalnýzlýðýn o çocuk mahzunluðu.

Þike yapan bir düþ.

Þavký sönmüþ bir ateþ.

Þaibeli bir oyun mu yoksa özdeþ kýlýndýðým hayatýn revnak duvarlarýna da elimi sürüp parmak izim iken kalemimin dualarý duvaðýndan akan kan gibi emek gibi iç sesimin olmayan riyalarý ve özdeþ ruhum nasýl ki Ýstanbul iken ruh ikizim iki yakam da elinde iken Ýstanbul rüyasýnýn meftunu ve meali þair kimliðimde doðan güneþin kâh güleç yüzü kâh esen rüzgârýn da mimarisi iken kalemim…

Hýzýna yetiþemediðim bir hüsran ki.

Hazzýna vakýf olamadýðým bir yaþam ki…

Kiminin kemiklerinin sýzladýðý.

Kimsesizliðin de vebali varsýn olsun boynuna kaderin.

Kanatlarýma yaðan beneklerle örülü bir þal mademki ruhumun þadýrvanýna konan kuþlar gibi umut gibi ve yaðan rahmetin eþliðinde ikbalime sunulan bir nimet ki kalemin tininde saklý ilhamýn itici gücünde resmettiðim hayatýn da bin bir açýlýmý iken iç sesimin meylettiði yorgun zamanlarýn da ruhumda uçuþan tülüne eþlik eden bir çiçek bir gül olmanýn da sunumunda sýnandýðým kadar þükretmenin verdiði huzurun eþiðinde yaþýyor olabilmenin meali…