Zengin bir yangýnsýn, saygýdeðer bayým aslýnda yangýnsýnýz, demeliydim.

Mahcup ve teveccüh yüklü o zarif esintide kendimi buldum bulalý ve içime estim eseli.

Rücu ettim önce aslýma.

Lakin yetmedi, bayým:

Rükû ettim binlerce vakit Rabbime nasýl ki bir o kadar akit yazmýþtým içimden içre devasa bir rahmeti bahþetti Mevla ve aþkýn dik acýsýnda üçgen bir ruh ile evrildim.

Yakamdan yakama uzanan o köprünün ayaklarý.

Lakin öncemden sonramý men etmiþtim.

Bir kupür gibi yalnýzlýðýn açmak bilmeyen o yoncasý.

Yoksa þeytan mýydý küfreden duymazdan geldiðim ama yetmedi…

Duyulmazdan gelindiðim ve görünmezden lakin etli canlý bir beþer olsam da þaþkýn mizacýmla mahcup olmayý reddettiðim kadar ayakta ve hayattaydým kalemin de dinmek bilmeyen nazýyla niyazlarým olsa idi keþke revaçta Allah katýnda.

Aslýnda öyle:

Demem o ki: duyan biri vardý beni.

Renginiz mi kaçtý?

Bense çoktan yitirmiþken aklýmý…

Sahi, bu bana yapýlan reva mýydý?

Varsýn olsun bir rivayet nasýl ki mutluluk addedilen çok ama çok uzaðýmdaydý:

Týpký sizin gibi.

Sevemedim gitti senli benli konuþmalarý ve ciddi þiirleri ne de olsa bir ömür ciddiyet düþmedi ne yakamdan ne yüzümden:

Eh, yüz görümü bir öðüt babadan miras mademki kefildim adýma ve zikrime.

Bir o kadar fikrimle mutabýk iken zikrim…

Sahi, modern zamanda yaþayan bir derviþ miydim de devþirdiðim kadar duygularýmý ya da devþirmen gölgelerle hasbýhal ettiðim yetmezmiþ gibi kazan kaldýran da bir yeniçeri.

Öznem.

Özlemim kendime.

Hýrpani belleðim en çok da alt bilinçte saklý olanlar ve iþte yaza yaza çýktý mý da gün yüzüne…

Ah, sayýn bayým:

Günyüzü görmediðimi söylersem yalan olur ama her nedense en çok gece yüzü görüyorum ben bir o kadar karanlýða karýþan siluetimle görmezden geliyorlar beni týpký sizin de yaptýðýnýz gibi.

Yapmacýk olmaktansa asla haz etmedim ama kýnalý yapýncaðýyým ben annemin hem, hem saçýma yaðan kara da kýzgýným yoksa bir çocuk olmanýn hikmetini asla sorgulayamazdým.

Kýraç topraklarda açan bir gül imiþim:

Ne de çok gülerim ama kendime.

Bakmayýnýz yüzümde açan güllere külümde saklýdýr benim yazým ve yasým mademki külümden doðdum doðacaðým.

Caným sýkkýn deðil bu gün her nedense.

Meylettiðim mi?

Neyin sesi mi?

Yoksa insanlarýn ne ettiði mi?

Sizin de bir farkýnýz olmalýydý hani gelin görün ki:

Sürü psikolojisi siz de katýldýnýz ya o güruha.

Benlik bir söylem deðil.

Hem biz olmanýn muadili nedir bilemedim gitti sandým ki:

Sevgi idi insanlarýn tutkalý.

Gördüm ki para imiþ meðerse aç ruhlarýn portalý.

Demli çayý hem sevdim en çok da yüreðin deminde derledim ben hayallerimi.

Yaðan kar misali.

Yaðmalanmýþsa yüreðim ne ki?

Bir teselli babýnda da yazýyorum mademki.

Hem mülkü amiriyim ben mazimin asla da kesat olmayan.

Ve o kesif sessizliðin bana geçirdiði cinnet gelin görün ki cennete dönüþtürdüm ben tüm ýssýzlýðýmý ve mademki muktedir olan da kalem mümkün mertebe iliþiðimi de kestim çoðu insanla ama elde olmadan her ne kadar:

Yalnýzlýk bir tercih olarak nitelendirilse de kaderimdir bu, benim ve pek çok insanýn da yalan dostlarla vakit kaybetmektense yalnýzlýk altýna imzamý attýðým bir akittir varsýn olsun ne varsa dünde saklý o kaybettiðim vakit…

Hem ben…

Hem, ben vakitli vakitsiz severim kaçarým da þimdilerde yazýyorum mademki en azýndan alnýmýn aký gibi yazdýklarým da anamýn ak sütü gibi helal hem helal olmayan tek lokma geçmedi boðazýmdan elbet nurlar içinde yatsýn babam ve atam.

Renklerden coþkuyum bu gün.

Tükenmeyen bir coþku ve insanlar beni tüketse bile türüyorum külümden ve tohumumdan ektiðim duygularý ise þiir niyetine öykü hatýrýna b/içiyorum.

Renklerden alý al moru mor çoðu insan çok da gülüyorum hani:

Saçý mor kýyafeti mor olup da doksana merdiven dayamýþ insanlara.

Benim nereye demir attýðým mý?

Ya da merdiven dayadýðým bir apartman boþluðumu?

Ne münasebet.

Ne hacet.

Neyden neyi kaybettiðim de deðil iþin aslý neyse kaybettiðim yeniden ve baþtan bir dünya inþa etmeliyim ben hem de her gün her an ve iþte yaza yaza ve seve seve bunu mümkün kýldým.

Sizden ötesi.

Biz olmaksa neyin nesi?

Esen rüzgâra da öfkeliyim ama eskisi kadar kýzgýn deðil sadece içim üþüdüðünde cenk ediyorum insanlarla çünkü ben ýlýman bir mevsimim.

Duygularým mesaide.

Varlýðým teamülde.

Sözcüklerse vardiyalý sistem gibi bilfiil yüreðime hükmetmekte.

Zaruri bir ihtiyaçtan dolayý yazýyorum mademki…

Zemheride asýlý dileklerime baþýmý da yaslamýþken asla da bir ömür bir aðaca çaput b/aðlamamýþken…

Tedavülden kalksa da mazim ben bilfiil dünümün ve canýmý yakanlarýn eseriyim bir o kadar da esiri lakin zincirlerimi kopartmaya meyyal bir iklimde varsýn olsun birileri ikiletsinler bana sevgimi ve hürriyetimi en azýndan duygularýmla kalemimle tavaf edebilirken devasa kâinata ve bana da bahþetmiþken yüce Rabbim bu ayrýcalýðý…

Sizden öte.

Benden sonra.

Ne fark eder ki bu saatten sonra?