Saðanak altýnda, senle ýslandým,

Gördüðüm ben beni tanýyamadým.

Yaðan yaðmur güzel, dedim hoþlandým,

Gördüðüm ben beni tanýyamadým.

Bütün duygularým, gül olup açtý,

Aþkýn “Han”ý oldum, baþýmda taçtý,

Uyandým uykudan, huzurum kaçtý,

Gördüðüm ben beni tanýyamadým.

Alnýmda damlalar, yastýða damlar,

Bilsen çömez âþýk, içinde gamlar,

Piþecektir bir gün,  böylesi hamlar,

Gördüðüm ben beni tanýyamadým.

“Aþk; piþmektir.” derler, duyduðum budur,

Piþtikçe yüreðe, deðerli huydur,

Hakka tabi isen, doðru bir yoldur,

Gördüðüm  ben beni tanýyamadým.

Özbekoðlu þaþma, aþkýný hak bil,

Haydi, sabah oldu þöyle bir irkil,

Alnýnda biriken terleri de sil,

Gördüðüm  ben beni tanýyamadým.

09.02.2024 Konya

Durmuþ Ali ÖZBEK