Düþlerim mi, hafýz tekbir getiren?

Bir aldatýda saklýyým oysa düþtüðüm kadar gözünden insanlarýn belki de o düþ’ ün kýyýsý…

Hani, hani, sözcüklerin kýyýya vurduðu ve tüm gerçeklerin de anayurdu iken sevgi…

Neye meyyal mi?

Ya da neden niçin demenin izi mi geçmeyen?

Ruhumun can kýrýklarý, sevgili hafýz ve sen bakma gözyaþlarýma bakma gök taþlarýna baþýma yaðan çarpan kapýlara da aldanma bak tüm kapýlar kapandý o günden bu yana.

Meylettiðimse öyle bir iklim ki…

Mealimse recim edilen bir resimde gizli.

Makbul olansa sevgi diye bildiðim dillendirdiðim dilemmasý yalnýzlýðýn bazen kelamýn dindiði bazen selamýn yittiði o kara parçasý…

Ah, hafýz…

Ben ana kýtasýyým yalnýzlýðýmýn kalemimse bir yarým ada.

Savsaklandýðým ömrün hem meali hem vebali bak sen köpüren öfkesine sözcüklerimden akan kana bak sadece bak gökyüzünde asýlý o resme.

Bir miladým vardý öncemde ki doldu miadý.

Bir meramým var ki sözcüklerin yandýðý kubbe.

Külliyemse külliyen yandý kül oldu bense bir gülün meziyetinde önce açtým sonra soldum ve dilimlediðim yüreðimi yavaþça yola soktum.

Acýnýn hasýdýr içimde saklý.

Acýnýn ta kendisi haiz olduðum.

Ben ve fukara yüreðim bazen bir gözaltý bazen bir baþkaldýrý.

Yitimlerin sesiyim bir bitimde yeþeren tohum gibi.

Baþladýðým her iþ ise yarým kaldý sözüm ona yarýnlara meylettiðim.

Dününü arar mý insan hem de safça saf tuttuðu o hayatta safiyet yüklü yüreðindeki safkan sevgiye de ýþýk tutan hüznüne delalet þakýyan sesinde sevginin þarlayan iblise aldýrýþ dahi etmeden bir hayalin daha mý yitip gittiðidir sanýr mýsýn ki sancýlý bir doðumda nice sanrýdýr izini sürdüðüm gerçeklerin de kaygan rotasý.

Gönlümün kopçasý koptu.

Gürleyen sesinde göðün þimþekler yaðdý baþýma.

Bahþedilen nefesi hep boþa tükettim sabrýmla þükrümle dik durduðum kadar da direnmedim mi sanýrsýn bunca yenilgiye raðmen bil ki bir yanýlgý deðildir ruhumu saran ve bak hali hazýrda arkasýný topluyorum gidenlerin.

Gönlümün rüzgârý.

Acýnýn tahtý.

Özlemin tarhý.

Sevginin bahtsýzlýðý.

Tahtýmý da kaptýrdým bahtýmý da savurdum ve sözüm ona savundum kendimi saniye sürmez iken mutluluðum saydým durdum kaç bin kere ölüp kaç milyon kere öldüðümü.

Zevcesi sözcüklerin yoksa bir cezvede midir saklý olan köpüklü hüzün?

Zanlarýn uçuþtuðu zarflarýn içinde saklý mektuplarý yazan kim sahi?

Þiarýmsa þiir.

Þair olmaya ne hacet?

Sihirli bir dünyanýn resmini çizmedim mi ben kendimi bildim bileli ve evet, þiirle ve seninle çok geç tanýþtým lakin yabancýlýk çekmiyorum asla ama sadece kendime uzaðým ama sadece kendime tuzaðým ama kendime düþman ve de tekkk dostum iken sen sevgili hafýz, baba yarým annemin diyarýnda salýndýðým sevgi denen tarhýn mizacýyým ve göðün sarkacý ve þiirin sarnýcý ve iþte ben Samanyolunda saklý bir yýldýzým mehtaba sevdalý.

Gönlümdeki tek arzu kavuþmaktýr hidayete akabinde nihayete.

Yalnýzlýðýmýn sýrça köþkünde yaþadýðým kadar da asaletle.

Anlamsýzlýðýn iz düþümüydü seyrüseferinde gecenin gün ile müsemma bir ýþýk huzmesi serilesi yorgun ruhumda endamlý bir hicretin acý dolu bir hicvin tecellisi.

Vuku bulandý gün.

Vakýf olduðum kadar hüznün þeceresi ve iþte o ýlýman iklimden sökün eden sözcüklerin rotasýnda saklý semanýn mahzun bakýþýnda meylettiðimden de öte iken mealim köpüren denizin telvesine bandýðým yorgunluðun dilemmasý.

Hüzünlü bir lehçe iken yalnýzlýk.

Sömürense ömür salkým söðüt misali uçuþan duygularýmdan arýndýðým kadar ar bildiðim arz ettiðim acýnýn mizacýnda içimden taþan acýnýn racon kestiði dik açýlý bir üçgende sabahladýðým yakamdan da düþmediði kadar karanlýðýn dik baþlý bir sonda direncimin sýnandýðý kadar gerçektim ben düþ görsem de gözüm açýk hayallerin deminde nemlenen yüreðimdeki iklim kadar deðiþken ve deliþmen bir coðrafya bellediðim aþkýn kürediði o eksen.

Ölümü erteleyebilirdim hem sevgili hafýz: her yitimde baþlardým ta baþtan her hecede saklý iken yalnýzlýðýn çölünde açan çiçek gibi tekbir getirirken yüreðim bir tabur dolusu asker saklý idi içimde.

Emir-komuta zincirinde bir emir eri gibi yüreðime verdiðim sev emri ve iþte ansýzýn rücu ederdim aslýma andaki mevcudiyetimle dünde saklý ne kadar aný varsa ar bildiðim duygularýn hicvine yenik düþmeden kaskatý kesilmiþ bir bedenle yorgunluðumu kovabilirdim kapýdan korunda hüznün tek kozum iken de sevgi türeyebilirdim ölüm sonrasý aðýtlar yaktýðým bam telinde sevdanýn baðrýma bastýðým kadar sözcükleri bir ulak da bellemiþken kalemi…

Zincirleme reaksiyon iken alamadýðým nabzým.

Zar tutan kadere tabi olduðum kadar mademki kumarda kaybetmiþti kalemim aþkýn hýzýna yenik düþüp hazzýnda ölümün devasa bir sarkýt misali içime saplanan her sözcüðü þiar edinebilirdim de yazmaya durduðum þiirlerin suretinde saklý güneþ gibi bir batýnda doðan gün ve gece gibi…