Sonuç İtibarıyla

Biz ağlamasak ta mutlaka bir yerde ağlayan vardır. Biz düşünmesek te bir yerde insanlığı düşünen vardır. Biz birisine koşmasak ta koşamasak ta mutlaka bir yerde, birisine koşan yardım için çabalayan mutlaka vardır. Biz bir şeyleri gerçekleştirmiyoruz diye, gerçekleşmeyen şeyler olmayacak anlamına gelmiyor, birisi bir köşede kendi halinde, bir şeyleri gerçekleştirmek için hayalleriyle çabasıyla çalışıyordur. Bu çabanın, çalışmanın bize ait olmasına gerek yoktur, illaki bizim çabamızla olacak değildir ki? Açılmaz olanı açmak, yapılmaz olanı bizim yapmamız mümkün olmaya bilir, öyle ise ne yapmalı? Yapabileceğimiz ne ise onu yapmalı, desteklemeli, peşinden gitmeli, onunla olmalı hatta yatmalı kalkmalı, bir şeyler öğrenmek için. Ne demeli, ben yaparım bir gün mutlaka diye bekleyerek ömrü boşa geçirmemeli insan, zaten hep kaybettiğimiz bu yüzden değil mi?

Kurmak düşünmek bana göre değil, mutlaka birisi bir hayal kuruyordur ve düşünüyordur diyerek savsaklamak, işte kaybettiğimiz nokta. İmkân varsa beraber hayaller kurmak ve düşünmek için yanında olunmalıdır, benim, senin değil toplumun yararına bir fikir olmalıdır dediğimiz anda, olmaz benim fikrim, benim buluşum olacak yoksa olmaz! Zaten bu gidişle olan hiçbir şey yok baksana etrafına... Etrafımıza çektiğimiz duvarlar, aslında bir evin temeline uygun olurken biz kendi etrafımıza duvarlar örerek, yalnızlığımıza becerisizliğimize kendimizi mahkûm ederken, olumsuz bir anda pişman olsak ta bu pişmanlıkta fayda vermiyor… Dört duvarın içinde etrafını göremezsin desende, yersin bir ton fırçayı!

Kendini diğer insanlardan üstün görmek kadar, acı verici bir ıstırap yoktur.  İlk başlarda hissedilmese de sonuç itibarıyla kendisinden diğer insanlar gibi topraktan yaratılıp, bir metrelik mezara iki metre bezle girmesi hadisesinde üstün olmadığını anlaması fayda etmese de, önceden fark etmesi ayrıcalık adına ya da fark adına, kendisine bir şeyleri kazandırabilirdi vesselam.

Mehmet Aluç