Online Üye
Online Ziyaretçi
Merhametsiz sözlerle yara açtın bağrımdan
Dünya oldu bir zindan, ömrü azap sandım
ben
Su istedim devaya ateş dolu kabından
Alev aldım canımdan cayır cayır
yandım ben.
Boğazımda kör düğüm diyemedim sözlerim
Çare bildim yarama o nazenin
gözlerin
Bundan gayrı hasretin ölene dek
közlerim
Toprak serptin üstüme gözyaşımda
söndüm ben.
Sözlerin git dese de yüreğin kal
diyordu
Uzaklarda olsan da bir selâm sal
diyordu
Deva bul bu özleme gel beni al
diyordu
Hiç bir engel durdurmaz gözlerine
kandım ben.
Sevdiğimi söylerken konuşma sus
diyordun
Çözemezken bu sırrı ben aklımı
yiyordum
Yalan dedi gözlerin sen beni
seviyordun
Karakış gibi vurdun salkım salkım
dondum ben.
Senede bir gelseydin oda bana
yeterdi
Hazan vurmuş bağımda gonca güller
biterdi
Mühürledin kalbimi senin için
atardı
Karanlığın cevr’inde sensiz kalmış
candım ben.
Asr-ı saadet olur belki de
visalimiz
Bir gün döner tersine bîzar olan
halimiz
El ele tutuşarak ufka erer yolumuz
Ahirlik menzilinde koskocaman
handım ben.
İsmet Bozkurt (Dilsiz Kalem)
Cevr : zulüm
Bîzar : bezgin, bezmiş