“Her mutsuzluðun ötesinde bir yaþam bekler... Ama insana özgü bir yeteneksizliktir yaþayamamak!... Yoksa hangi balýk boðmuþ kendini; hangi serçe atlamýþ damdan...”

Dostoyevski’nin bu sözleri, insanýn kendi yarattýðý sýkýntýlarýn ve acýlarýn derinliðini ortaya koyar. Doðanýn kusursuz dengesi içinde, her canlýnýn kendine bir yaþam yolu bulduðu gerçeðini hatýrlatýr. Balýklar denizlerin derinliklerinde özgürce yüzerken, serçeler gökyüzünde kanat çýrparken, insan neden mutsuzluða teslim olur?

Doðanýn her köþesinde, yaþamýn inatçý gücü hüküm sürer. Kýþýn en sert soðuðunda bile aðaçlarýn kökleri topraðýn derinliklerinde hayat bulur. Çölün kavurucu sýcaklarýnda, kaktüsler susuzluða meydan okuyarak yeþerir. Bu canlýlar, karþýlaþtýklarý zorluklar ne olursa olsun, yaþamak için bir yol bulurlar. Onlar, hayatta kalmanýn inceliklerini doðuþtan bilirler. Ýnsan ise, düþünceleri ve duygularý arasýnda sýkýþýp kalýr. Ýnsan, kendi düþüncelerinin esiri olur. Mutsuzluk, acý ve keder, insanýn ruhunu sarar ve onu karanlýk bir uçuruma sürükler. Oysa yaþam, her anýnda bir umut barýndýrýr. Bir kuþun kanat çýrpýþýnda, bir çiçeðin açýþýnda, bir bebeðin gülüþünde saklýdýr bu umut. Doða, her daim bize yaþamýn güzelliklerini sunar. Ancak insan, kendi zihninin karanlýk köþelerine hapsolur.

Dostoyevski’nin de iþaret ettiði gibi, insana özgü bir yeteneksizliktir yaþayamamak. Ýnsan, kendi yarattýðý duvarlarýn ardýnda kaybolur. Oysa doðanýn bize öðretecek çok þeyi vardýr. Balýklar, denizlerin enginliklerinde özgürce süzülürken, serçeler gökyüzünün sonsuzluðunda kanat çýrparken, onlar yaþamýn tadýný çýkarýr. Onlar, varoluþlarýnýn her anýný yaþar. Ýnsan ise, geçmiþin piþmanlýklarý ve geleceðin kaygýlarý arasýnda sýkýþýr kalýr. Aný yaþamak yerine, sürekli bir arayýþ içinde olur. Mutluluðu, huzuru ve anlamý dýþarýda, uzaklarda arar. Oysa tüm bunlar, insanýn kendi içinde, derinliklerinde saklýdýr. Doða, bize her an bu gerçeði hatýrlatýr. Yaþam, her anýmýzda var olan bir mucizedir.

Balýklar boðulmaz, serçeler damlardan atlamaz. Onlar, yaþamýn kendilerine sunduðu her aný, her nefesi, her hareketi anlamlandýrýr ve keyifle yaþar. Ýnsan da, bu basit ama derin gerçeði anlamalýdýr. Kendi mutsuzluklarýnýn ötesinde, yaþamýn sunduðu sýnýrsýz imkanlarý görmeli ve onlarý kucaklamalýdýr. Her adýmda bir mucize saklý doðada, her nefeste bir umut var. Çýplak gözle göremediðimiz, kalplerimizle hissetmediðimiz onca detay, evrenin en ince tüylerine kadar iþlenmiþ. Okyanusun en dibindeki karanlýk derinliklerde, ýþýðýn hiç ulaþamadýðý yerlerde bile yaþam var. Orada, basýncýn ve soðuðun kollarýnda gizlenmiþ yaratýklar, bizlere yaþamýn her yerde mümkün olduðunu haykýrýr gibi süzülür sularýn içinde. Daðlarýn zirvesinde, insanýn ayak basmakta zorlandýðý, nefes almakta güçlük çektiði yerlerde bile, karýn beyaz örtüsünün altýnda, incecik çatlaklarda filizlenen yosunlar, koca evrenin mucizelerle dolu olduðunu fýsýldar. Kutup soðuklarýnýn dondurucu kollarýnda, kar fýrtýnalarýnýn ortasýnda bile, polar ayýlar ve fok balýklarý yaþamýn sýcacýk bir sýðýnak olduðunu hatýrlatýr bizlere. Çölün kavurucu sýcaðýnda, suyun bir damlasýnýn bile bulunmadýðý kum taneleri arasýnda, hayat, bir kaktüsün dikenlerinde, bir çöl tilkisinin adýmlarýnda yanký bulur. Sýcaklýðýn dayanýlmaz olduðu bu yerlerde bile, canlýlýk inatla filizlenir. Kýrýlgan gibi görünen çöl çiçekleri, her sabah güneþe dönüp yüzlerini açar ve hayatýn her zaman bir yolunu bulduðunu bir kez daha kanýtlar.

Doða bize defalarca gösterir; yaþam her yerde mümkündür. Ancak insan, bu mucizelerle dolu tabloya raðmen, çoðu zaman kendi karanlýk düþüncelerine yenik düþer. Yaþamanýn zorluklarýný, hayatýn belirsizliklerini, geleceðin bilinmezliklerini düþündükçe, bencilce ve negatif bir yaklaþýma kapýlýr. Ýnsan, doðanýn bu muazzam direncine ve sürekli yenilenme gücüne raðmen, kimi zaman kendi küçük dünyasýnda sýkýþýp kalýr. Oysa bir denizanasýnýn kýyýsýz okyanuslarda süzülüþünde, bir çam kozalaðýnýn rüzgâra karþý direniþinde, bir penguenin buzullar arasýnda yolculuðunda saklýdýr yaþamýn sýrrý. Doðanýn bu büyüleyici hikayesi bize her daim hatýrlatýr ki, yaþam her koþulda ve her yerde mümkündür. Ýçimizdeki karanlýðý aydýnlatmak için, doðanýn her köþesine yayýlmýþ olan bu ilham dolu öyküleri dinlemek yeterlidir. Bir arýnýn çiçekten çiçeðe konmasý, bir aðacýn köklerinin topraðýn derinliklerinde yaþam bulmasý, bir kuþun gökyüzünde süzülüþü, hepsi yaþamýn mucizelerini gözler önüne serer.

Ýnsanýn, doðanýn bu mucizevi serüvenine ortak olabilmesi için, yaþamýn her anýnda var olan bu mucizeleri görmesi ve anlamasý gerekir. Her nefeste, her adýmda, her düþüncede, yaþamýn ve doðanýn bize sunduðu bu olaðanüstü armaðaný fark etmeliyiz. Çünkü yaþam, her koþulda var olabilen, en zor þartlarda bile kendine bir yol bulan, durmaksýzýn yenilenen bir mucizedir. Ve bizler, bu mucizenin bir parçasý olarak, her anýmýzý bu bilinçle yaþamalýyýz. Her an, yeni bir baþlangýçtýr. Her nefes, yeni bir umut. Doðanýn her köþesinde saklý olan bu mucizeler, insana da yaþamýn ne kadar deðerli olduðunu hatýrlatýr. Ýnsanýn, kendi içindeki karanlýklarý aydýnlatmasý, mutsuzluðunun ötesine geçmesi için doðayý dinlemesi ve ondan öðrenmesi gerekir. Çünkü doða, her koþulda yaþamý kucaklar. Ýnsanýn da, bu muazzam dengeyi fark edip, hayatýn her anýný dolu dolu yaþamasý dileðiyle...