‘’Neredeyse yazdýðý þiirler kadar da þiir hakkýnda yazýlar yazdý Edip Cansever. Þiirle yatýp, þiirle kalktý. Cemal Süreyya onun için,

“Yeþil ipek gömleðinin yakasý
Büyük zamana düþer.
Her þeyin fazlasý zararlýdýr ya,
Fazla þiirden öldü Edip Cansever” der.’’(Alýntý)

Süt-liman bir iç çekiþ olmaya aday, muhtýrasý verilmiþ bir kere sözcüklerin: baðdaþ kurduðum yalnýzlýðýn seferi ve seyyah bulutlarý…

Þiir ekilesi içim, dýþýmsa soðuk ve nemli:

Ardýç kuþlarý gibi üþüyen, dualarý annemin ve büyüklerimin öðretileri kimi kulaðýma küpe kimisi sýrtýmda heybe ve azýnlýk iken ihbar eden yüreðimi: Arnavut kaldýrýmlarýnda seken serçe yüreðimin hem mizacý hem meali elbet þiirle yatýp kalkmanýn dinmez iken de nazý niyazý ve öykündüðüm nice þair, asfaltýnda sözcüklerin dikilesi dizeler, avurdu çöken düþlerimin nezdinde içime tek tek ç/ektiðim þiirler…

Küpeþtesi mevsimin varsýn su alsýn kayýðým.

Aldatýsý aþkýn: özlem yüklü t/aþkýn bir neferiyim hali hazýrda þaþkýn ve ümmetim kâh umut kâh hüzün çöken göðün rahmeti: yakalandýðým ahmakýslatan bir baþýma arþýnladýðým yollarý þehrin duayeni olmaksa þiirin: ah, nazenin bir hayalimdir bu benim: içimde ekin tarlasý varsa yoksa yalnýzlýðýn ranzasý üst katý boþtur sýrça köþkümün nasýl da hoþtur gaipten gelen ilhamýn uçuþan perde arkasý…

Ansýzýn nakþettim.

Ansýzýn hamt ettiðim…

Bir b/ölü iki iken aþk, nasýl da halt ettim alt edemediðim kadar zalimi nefretin soluðunda sevgiyle ve aþkla ve Huda’mla zikrettim fikrimi ben ki: bir seyyah ben ki bir meczup ben ki modern çaðýn yalnýz derviþi:  süt-liman bellediðim cihaný yaratan Rabbime sevdalý cennet bildiðim içimi cehenneme dönüþtüren dýþ sesin hâkimi ve maliki nasýl ki iblisin oyununa yenik düþtüm düþeli ve evet, ben de bir mazlum ve evet, ben de dibini boyladým gayya kuyusunun, sözümle sakit aþk iken dinmen dirayetim gölge oyunlarýna da hep uzak durdum.

Gölgem çoktan sýnýr dýþý.

Göðüm varsa yoksa aþkýn ve Ýlahi Rüzgârýn hem tarhý hem tarlasý.

Ukdeler mevsimin himayesinde.

Uhdeler sefilce recim eden sözcükleri.

Ulemasý renklerin ve harem aðasý imgelerin bense tevazu yüklü bir bulutum ve de umudun tefrikasý hele ki yok mu altýna imzamý attýðým o akit: ne çok vakit kendimden harcadýðým ne çok hasret içimi d/aðladýðým ve ne çok yalnýzlýk buðrasý evrenin busesi sevgilinin hali hazýrda alnýma konmuþ masum bir kuþ gibi ve de kýrýlgan ve utangaç aþkýn kulvarýnda uçuþan saçlarým yalnýzlýðým tam da ortadan ayýrýp iki tarafýndan g/ördüðüm bir bulut gibi bir duman iken üstümde tüten ve iþte aþkýn nakkaþý olmaya aday zemheride donan bir çiçek olsam ne ki varsa yoksa aþkýn ve þiirin vatanýnda açan…

Ah, himayesindeyim þükürler olsun ki Rabbin.

Ah, azadesiyim yalnýz rüyalarýn kibirli isyanlarýn arka bahçesi…

Ah, azýnlýk iken iç sesim ve zümresiyim içimde saklý yenilgilerin ben ki Zühre Yýldýzý mehtaba sevdalý ben ki; sözcüklerin aþinalýðý ruhumda saklý iken tüm þiirlerin eþref saati.

Zanlardýr uzak durduðum.

Zamlý tarifeleridir söylemlerin kiminin dilinde dua kiminin dilinde gýybet kimine iftira kimine iltifat ve tek bilendir yüce Mevla: dokunulmazlýðýnda aþkýn ve iþte yoktan var edene taptýðýmýn ötesi yoktur varsýn ötekileþtirileyim kimse isteyen kimse yok sayan kimse yaygara koparan ben ki: kimsesizlerin kimsesizi Rabbimle sonlanan yalnýzlýðým Rabbim iken tek dostum ve tüm ç/aðrýlarýma cevap veren mucizevi evrenin þartsýz koþulsuz tevafuk bulduðu.

Bir isyaný b/astýrdým içimde ta içimde eserken Karayel.

Bir duamý daha kabul etti Huda, sessizce içim titrerken ve iþte üþüten Poyrazýn dinmezken afrasý tafrasý, zemherilerde açan gül gibi, sevdaya sevdalý çýðýran ve çaðýran bülbülün eþsiz gönül hanesi.

Zambak oldum.

Gül oldum.

Aslýnda gül doðdum.

Sonra öldüm.

Derken küllerimden doðdum.

Ne metruktür hanem ne de gayrimeþrudur sözcükler öyle ki: her birini ben doðurdum aralýksýz nükseden imgeler aþkýn þarkýsý yalnýzlýðýn þarlatan ç/aðrýsý yerin göðün muhtevasý varsa yoksa þiirde saklý varsa yoksa þiirdir yüreðimin cýngýlý, aþkýn muhtevasý ve sözlükten firar eden sonsuzluða da hükmeden kelimeler çaðýltýsýnda aþkýn, özlemi ihbar eden tüy döken kuþun hicazý sesinde büyülü ninniler ve anne duasýnýn nazarýnda yeter ki nazar etmesin kem gözler…

Özlediðim kadar kendimi.

Þiirin bir de ilhamýn denk düþmüþken vakti:

Hele ki yok mu ilham perimin eþref saati?

Ne kurgulu bebeðim ne de kurmacadýr hüznüm.

Ne künyemden firar etti ismim ne de tekildir içimde saklý kimliðim ve nice ben, eþlik ederken mizacýma küskünlüðüm þerbetli kendime kýsasa kýsas da yaþamadýðým kadar hayatta ve nice uyak ve nice ulak varsýn olsun hüzün aralýksýz misafir olsun bana yeter ki eþlik etsin yüreðime ve kalemime yeter ki dinmeyen dirayetimde sökün etsin binlerce sözcük ve hece ve iþte dilemmasý ruhumun bir þan bir þen bir de son iken bekleyen ileride ve yazmadýðýmda geri tepen kalemim yürek ki bir mayýn tarlasý sevmediðinde ve de sevilmediðinde haczeden ümmeti aþkýn ve doðurgan yüreðim ve hüznüm ve kelamým ve kalemim gönlümde yatan tek aslan iken de aþk ve þiir…