‘’Gitmeleri severdim.

Sayfalarýný kirletmediðim kutsal bir kitap gibiydi gidiþlerim.
Ýçimdeki kýyameti susturmak için annemin duasýna giderdim.
Ne yapýlmayacaksa onu yaptýðýmda Peygamber’e,
Kendini yenilmez, devrilmez, ölümsüz görenlerin þerrinden Allah’a giderdim.
Bir özür için gittiðim en iyi dosttu aynalar.
Bu özgürce gidiþleri, içe dönüþleri ne uðruna terk ettim?’’(Alýntý)

Öksüz þairin ihbar ettiði gibi…

Gitmeleri ben de çok sevdim ne çok hata babýnda iken terk ediþlerim ve bir adým ötesi, terk ediliþlerim…

Tehir ettiðim kadar hayatý.

Tasfiye ettiðim kadar da mutluluðu…

Benim ruhumun asla bir neþteri olmadý çünkü tutulan nutkumla biçtim kendimi derinden yetmedi:

Ýçtim kendi kanýmý.

Kendimle kan kardeþi kimsesizliðin külliyesinde demledim ben sevgimi ve kendimi nihayetinde þiirlerimi.

Hep býçkýn kabadayýlara öykündüm:

Kýz baþýma naralar döktüm yollara.

Açýlasý kapýlarý deðil kovulduðum kapýlarý mesken bildim.

Hem, hem de benim asla bir köyüm olmadý:

Ýstanbul iken meskenim ve Ýstanbul iken mektebim yaþadýðým semt olsa da bir köy ben tüm uzak köyleri köyüm bildim.

Ha Kadýköy ha Moda.

Güldüler de kahkaha ata ata.

Kovulduðum onca köyün kapýsý belli ki dýþ kapýnýn mandalý bellediler beni ve ben öcümü aldýkça aldým tüm kovulduðum köylere muhtar atandým.

Muhtýrasýný vermiþti bir kere kader.

Yüz göz olduðum kadar da kederle ve kýrýk tekeri cihanýn üstü örtülü aþklarýn ve hayallerin de ruh ikizi iken iç sesimden hallice harfiyen de uydum insanlar ne dediyse.

‘’Ýstanbul’u severdim.

Her yer birbirine benzerdi, Ýstanbul hiçbir yere…
Atlar gökyüzünde uçar, kuþlar yeryüzünde koþardý.
Mevsimler þehre, bahar içimize gelirdi.
Küçük dünyamýn büyük kavgalarý vardý.
Boðazda gemiler yaðmalanýr, Çamlýca’da kuþlarýma yýldýrýmlar çarpardý!
Ama yine de severdim.’’(Alýntý)

Öksüz þaire mi öykündüm þimdi de?

Ya da o muydu bana týpa týp benzeyen ve tahliye olmayan duygularýmý ektim þehrin Yeditepe’sine firar da ettim edeli þehirden yol yakýnken geri dönmeyi de þiar edindim.

Hüznün kesif sessizliði ise bir milattý:

Yaþým var yok beþ ya da yedi.

Yasýmla iþtigal olmadýðým henüz baþýnda iken hayatýn ve bir gün babaannem ölüverdi:

Hani, ilk aþkým.

Hani, ilk arkadaþým.

Gidip de döneceðine nasýl da kanmýþtým.

Bir gitti ki gidiþ o gidiþ.

Ben de gidiverdim kendimden ve onun odasýný odam bildim ve kýrký çýkmadan uyudum yataðýnda sabahý ise dar ettim.

Gitmiþti aslýnda gitmemiþ iken ruhu.

Ölümle ilk tanýþýklýðým ve de korku ile ilk serzeniþim.

Ertesinde adým dahi atmadým odasýna ve ruhani gel-gitlerin kümesinde boþ kümeye denk düþtüm düþeli ölümü hep sessizce andým ertesinde.

Erteleyeceðim bir hayattý beni bekleyen.

Aþkýn hem nakþý hem nakkaþý hem de ilk na’þý.

Bedenim diri.

Ruhum ölgün.

Aþk ise ilk kiracýmdý yürekten esen yelin söndürdüðü kadar hayallerimi akabinde aþka erdim aþ erdim aþka ve hep çocuksu bir mahcubiyetle sevdim ben sevilesi sevilmeyesi her kim/ne varsa hicretim bildim sevmeyi karþýlýðý olmayan yollara göz dikiþim karþýlýðý olmayan aþklarda ise kendimden vazgeçiþim.

Demiþti ya þair:

Gitmeleri seven.

Ýstanbul’u seven.

Hiçliðini sevense bendim ve tek maruzatýmdý içime geçen hiçlik.

Kýymet bilmezlerin vardýðý ilk durak.

Kayda deðmez hüzünlerin dehlizi.

Aþkýn erime ve kaynama noktasý.

Basýldýkça bam telime asýverdim ben de kendimi o sirk cambazýnýn yürüdüðü ipe seriverdim hicranýmý.

Bir canavar iken büyüyen nefreti insanlarýn.

Bir hüzün skalasý iken de içimde büyüyen yalnýzlýðýn isyaný.

Ýbraz ettim.

Ýbresi yok bildim kendimin.

Ýkamesi ölüm.

Ýdamesi sürgün.

Ýzahý olmasa bile hüznün…

Kendi ismime þirk koþmuþken hüznü ve kendi ismime þerh düþmüþken ölümü.

Kayýtsýz kaldýðý kadar insanlarýn ve iþte ruhuma yerleþik o Þimal Yýldýzý.

Haz etmediðim kadar göbek adýmdan ben hepten bir yýldýza denk düþmüþtüm doðdum dolalý.

‘’Kendime kandýrmalýk hayatlar yaptým.
Aðlayarak acýlar azalttým.
Tekrar unutmak için her þeyi hatýrladým.’’(Alýntý)

Öncem var iken yoktu ki bir sonram.

Sonrasýzlýðýn sonsuzluðunda hicap edilesi bir masal kahramaný gibi gözümü kýrpmadan sevdim seveli insanlarý ve de tanýþýklýðým ilhamý ile aþkýn ibaresi hüzün ve de özlem iken ve iþte gizli olmayan öznemin izinde saklý bir dua gibi kendime vardýðým bir beddua gibi kendimi yok saydýðým…

Bir minval ki meylettiðim.

Bir mizaç ki kaçkýn aklýmýn þirk koþtuðu.

Gölgemi dahi kovabilmiþken baþucumdan ve kaçýrmýþken çoktan ipin ucunu.

Bir kördüðüm.

Bir lahit.

Belki de altýna imzamý koyduðum yazdýðým sayýsýz akit…

Adý ölümle anýlan nerede ise tüm sevdiklerim beni bir bir terk etmiþken…

Benimse beni terk edemediðim.