"Yer Kristal, Gök Mavi Camdan Bir Küre"

“Yer kristal, gök mavi camdan bir küre. Gün doðunca gözlerimin içine, zihnimde alev aldý cesetlerim. Yanmýþ kibrit kokusu geliyor zihnimdeki bedenlerin. Sönmez Korkmaz”

Kardeþim Sönmez’in eserinde bir paragraf alarak yazmaya çalýþacaðým onun kiþi gibi olmasa da deneyeceðim.

Gel ey Leyla’m neredeysen gel

Gözyaþlarým alýp götürecek beni bak oldu sel

Sensiz aþký taþýyamaz ki bu bel

Dön de gel seni aþkla bekliyor ya bu kel

Bu görüntü, zihnimdeki derin çatýþmalarýn ve içsel özlemin bir yansýmasý. Kristal yer, kýrýlganlýðý ve þeffaflýðý simgeliyor olsa da kalbimdir aslýnda. Her adýmda çatýrdayan, sensiz kalan her dokunuþta kýrýlan bir kalp. Bu dünya, içsel dünyamýn sensizlikle kýrýlganlýðýný ve hassasiyetini temsil ediyor Leyla’m. Gök ise mavi camdan bir küre; sert, soðuk ama ayný zamanda þeffaf, sana hasret kalmýþ kalbim gibi... Bu, zihnimin berraklýðýný ve ayný zamanda ulaþýlmazlýðýný ifade ediyorken gel Leyla’m.

Gün doðduðunda, gözlerimin içine dolan ýþýk sendin, zihnimdeki karanlýklarý aydýnlatýyor gülüþenle Leyla’m. Bu ýþýk, içsel dünyamýn derinliklerinde saklý olan acýlarý ve çatýþmalarý yok ediyordu, kaldým sensiz çatýþmalarýn içinde... Zihnimde alev alan cesetler kendim iken, geçmiþin izlerini ve unutulmuþ anýlarý simgeliyor hasretin çýðlýk çýðlýða. Bu anýlar, yanmýþ kibrit kokusuyla birlikte zihnime geri dönüyor, beni de yakacak Leyla’m, gel de söndür yanmadan. Yanmýþ kibrit kokusu, geçmiþin acýlarýný ve kayýplarýný hatýrlatýyor anla beni Leyla’m.

“Anlýyorum ki ahþap bir kalbim var, yýkýldý yýkýlacak zihnimin merceðinden sýzan ýþýklar, usul usul ruhumu tutuþturuyorlar. Sönmez Korkmaz”

 Ahþap kalbim var biliyorum dayanaðým sen olmadan yýkýlacak üstüme, kýrýlganým ve yanmaya hazýrým. Zihnimin merceðinden sýzan ýþýklar, ruhumun derinliklerine inerek sana olan özlemimi tutuþturuyor. Bu ýþýklar, içsel dünyamýn karanlýk köþelerini aydýnlatýyor ve ruhumun ateþini harlýyor Leyla’m.

Yer kristal, gök mavi camdan bir küre. Bu kadar kýrýlgan ve þeffaf bir dünyada, içsel çatýþmalarýmýn ve acýlarýmýn bu kadar görünür olmasý ironik deðil mi? Her þey bu kadar açýk ve netken, neden hala bu kadar karmaþýk ve anlaþýlmaz hissediyorum galiba yokluðundandýr Leyla’m?.  Belki de bu, insan olmanýn kaçýnýlmaz bir parçasýdýr hasreti yaþayarak vuslatýn ne demek olduðunu öðrenmesi. Ýçsel dünyamýn karmaþýklýðý, dýþ dünyamýn þeffaflýðýyla seni anlatýyor anla beni Leyla’m

Ýronik olan þu ki, zihnimdeki bu aydýnlanma, aslýnda daha fazla karanlýk ve belirsizliði yok ediyor. Gün doðumu, her þeyi aydýnlatmasý gerekirken, zihnimdeki karanlýklarý daha da belirgin hale getiriyor. Ahþap kalbim, yanmaya hazýrken, bu yanma aslýnda ruhumun daha da derinlerine inen bir acýyý Siliyor. Ýçsel dünyamýn bu kadar kýrýlgan ve hassas olmasý, dýþ dünyamýn sert ve soðuk gerçekleriyle seninle güzelleþiyor Leyla’m.

Bu ironiler, içsel dünyamýn karmaþýklýðýný ve insan olmanýn paradokslarýný yansýtýyor. Her þey bu kadar açýk ve netken, neden hala bu kadar karmaþýk ve anlaþýlmaz hissediyorum desem de apaydýnlýðým seninle aþkla Leyla’m?

Gelmesen de gelmiþsin zaten Leyla’m

Hak Mevla’m da getirmiþsin binlerce selam

Bana düþmez artýk yeter bunca kelam

Aþk seninle gece gündüz verirken selam

Mehmet Aluç