biz hep sevdikçe ölürüz biraz,
huyumuzdur, suyuna gidemediðimiz ýrmaklarda boðulmak
ve kendimizi kaðýttan bir gemi gibi, sudan sebeplerle batýrmak.

aðlamak
ve bunu kimseye çaktýrmadan üstelik,
tebessümle, bir aðrýyý göðüs kafesinde kandýrmak
hünerimizdir, iyi biliriz; itinayla acý çekmenin usullerini.

biz hep kýrýldýkça bütünleþiriz biraz,
parçamýzdýr, birleþemediðimiz her nesne
ayrýk durduðumuz her kentte, çeþitli ölümlere bölünmek
ve hep canlý görünmek, bir fotoðraf pozu gerçeküstücülüðüyle.

beklemek
ve hep gidiyormuþ gibi yaparak üstelik,
hiç kimseye hissettirmeden kaldýðýn yerleri,
bi dünya aðýrlýðý omuzlamak dilinin ucunda, maharetimizdir
iyi biliriz; titizlikle bir lisanda birçok insan susmayý.

biz hep eksildikçe tamamlanýrýz biraz,
yörüngemiz "1 eksi sonsuz eþittir nereye kadar giderse" bölme iþlemi
ve toplanmaya küs, sonsuz bir çarpma düzlemi.
buyuz biz; umudu ölçüp duran bir hesap cetveli
ve basit bir kaybediþ birimi.

yani
insan diyorum güzel kardeþim, insan
hiç kendisini, hiçlikle ölçüp biçmez mi?

ben yaptým, elde var hüsran...