‘’Bu hiçbir yere, hiçbir þeye ait olamama hissi, belki de hissedilenin en samimisi.
Ve belki de bu hiçlik ; âit olunan tek yurt.

Aslýnda ait olamama hissini yaþayan insan uçsuz, bucaksýzdýr.
Ne büyüyecektir ne de küçük kalacaktýr.
Onun için ne gidilecek yer vardýr ne de görülecek yeni yerler. O varmaktan ziyâde yolda olmayý seçmiþtir, yol hiçbir yere çýkartmasa da..

Neyse, ne diyordum?
Evet bir boðulma bir sýkýþmýþlýk hâli demiþtik de,

Zihnimde nedense Beauvoir’in sözü yankýlanýyor sürekli,

’’ Yýllar bütün omuzlara ayný aðýrlýkta çökmez ’’

Bu sözden sonra insanýn ne tek satýr yazasý geliyor ne de okuyasý.
Mum gibi eriyor gözlerinin feri, geriye bir mahmurluk bir mahrumiyet kalýyor.’’(Alýntý)

Düþlerim…

Evet, düþlerimdir telkin eden yaralarýma.

Ve düþlerimdir, gerçeklerin üzerine geçirdiðim ceket misali.

Kopuk bir düðme ve yýrtýk bir ilik ama yetmedi bilin ki:

Yatýk kaþlý bir çehre sözcüklerin alyuvarýnda saklý iken yazýlasý her hece.

Kendimi bildim bileli sorgulandýðým kadar bilfiil kendimi sorguladýðým, aidiyet duyguma takýlý aklým ve saklý kalan yarým, yaðmalandýðým kadar yaðdýrdýðým duygular sair duygular:

Her biri nasýl da külfet omzuma ta ki, azizim ta ki…

Kalemin ulak görevine soyunduðu ve uyruðumun yok sayýldýðý bir o kadar ulemasý iç hacmimin ve iþte içre yolculuðumda bir baþýma kala kaldýðýmdan ziyade yalnýzlýðýn nerede ise bir hikmet ve ilhamýn yaðdýrdýðý bereket ve nimet.

Öyküm olsaydý keþke sýradan ve keþke öldüðüm kadar defalarca keþke doðurmasaydý annem beni, caný çýkarcasýna ama yetmedi, azizim…

Güne geçmedi ki gecelere sürgün edildiðim ve geceler geçmek bilmedi kalemin dokunulmazlýðýnda okunaklý el yazýmý silip tek seferde ve iþte klavyenin tuþlarý ile seviþtiðim cinnet gecelerini de cennete çevirdi adeta ulu Mevla.

Gündü seken

Gündü seðiren.

Güldüm dikenime âþýk.

Güldüm topraðým, ah, üstüme serili ölü topraðý nasýl da sýrnaþýk.

Ayraç bildim ben ömrü: her gün yeni bir baþlangýç.

Huzur bildim ben uykuyu, her biri delik deþik.

Aþk bildim ben yaþamayý: sadece aþkla iþtigal ne maddi yaptýrým idi zikrettiðim ne de bir tane dahi dikili aðacým yok iken aðaç bildiðimdi annem aðaç bildiðimdi ailem.

Azýmsandým.

Azla yetindim.

Çoðaldým sonra çoðunluk olmasam dahi cihana muhaliftim.

Renkler ektim.

Rakýmlar keþfettim her yeni gün varmaya ant içtim en tepeye.

Ruhumun sarmalýnda yok saydým vücudumu ve kendime ettiðim zulmün gölgesinde kendimi sevmeyi çok bildim sevilmeyi dilediðim kadar bilemedim ki: beni en çok sadece annem sevecekti.

Ruhumun dilemmasý.

Yüreðimin kýrýk sazý.

Ve savruk notalar.

Çocukluðum iken yaþadýðým en güzel yýllarým ve okul anýlarým.

Bir damga derken bir de döngü bir de daraltý ve iþte defalarca sallandýrýldýðým daraðacý.

Yorgun zamanlarýn sarkacýnda yoðun mekânlarýn sarnýcýnda yoðunlukla yoðrulduðum bir o kadar yok sayýldýðým aslýnda nokta deðerindeki varlýðýmýn en uç noktasý ve iþte s/onsuzluða namzet belki de bir dilaltý iken þiir belki de nabzýmý yükselten iken hüzün ve iþte tansiyonu zirve yapmýþ iken atladýðým her öðün…

Ve defalarca atlatýldýðým.

Semiren bir hüzün.

Manivelasý umut iken ömrün.

Dibi gördüðüm.

Her örüntü yeni bir baþlangýç ve adeta soykýrým, yaþadýðým yalnýzlýðýn zirvesi.

Ziyadesiyle koþullandýðým.

Ziyafet bildiðim duygularýn rabýtasý.

Bir coðrafya iken ruh, bir manzara iken gönül ve sadece bir izlek iken itibar etmediðim beden.

Ömürden de ömür giderken.

Yazma duygusunun verdiði huzura eþ deðer baþka bir þey bulamadýðýmdan da öte yazmanýn direktifi ile büyüyen her öðe ve teþrif eden ilham hali hazýrda ait olduðum tek mesken tek mekân:

Afaki mutluluðun boyutsuzluðuna týrmanýp aþ erdiðim aþka erdiðim arz ettiðim.

Þimdime gücüm gitse de.

Yarýnlarýn soluk minvalinde taban tabana zýt olduðum ahvalin tek direktifi ile ansýzýn solup ansýzýn da açabildiðim…

Düþtüðüm her açmaz aslýnda bir ayraç mahiyetinde azla yetinip çoðul hükmünde evrenin açýk ara farkla kendimi kendimden geçtiðim kadar kendimden geçmemek adýna son sürat mücadele verdiðim ve bu saatten sonra aidiyet duygumun da önem arz etmediði…