Lütfenimi çok görme, ey ukala kalbimde gezinen yabancý ve bil ki: yüce Rabbin lütfettikleridir seni sevmeme sebebiyet veren.

Her yokuþ bak, duy beni:

Her yokuþ bir imtihandýr ve bir yakarýþ ve ben hüznün perdesinin ardýna g/izlendiðimden de öteyim.

Kaderim makûs ise ne haddime þikâyet etmek?

Eðer ki duygular aðýr basýp da baskýn nasýl ki basanýndýr ve iþte basmakalýp sözcüklerden uzaðým ve nüktemdeki þive ile geçiyorum aynanýn karþýsýna.

Mübalaða etmeden sevdiðim.

Münazara ettiðimden öte içimin dillenen lalden alfabesi ve ben sadece bir çift kömür göze vurulmadým hem de seni görmeden sevebildiðimdir yaptýðým latife.

Afiyette olduðunu umarým ve umarsýz kalbinden deðil sadece kendi kalbimden kendi kalýbýmdan taþarým.

Efsunludur içime esen rüzgâr.

Neye mahal verir ya da vermez ama bildiðim o ki:

Aþk bu aþk: nasýl da lütufkâr.

Hacmi ve hanesi; bir bileþik sýfattan da ötesi zikredilen fikrime eþ ve kabul görmediðim kadar þu dünya atlasýnda mal mülk edinmek ne ki: benim maneviyatýmla iþtirak oldum kadere ve kedere.

Hükmedene sevdalýyým hürmet ettiðimden de öte baþým gözüm üstüne ve seyrine yabancýyým âlemin ne de olsa iki cihanda da aziz olmaktýr tek dileðim…

Ve direncim.

Ve dirayetim.

Aklýmýn direktifinden ziyade kalp gözümde saklý ölümsüz bir nefere meylettiðimden öte sonsuzluk denen sarkaçta hamt ettiðim kadar harp ettiðim þunca siper ve ulak bildiðim kalemin alametifarikasýnda gezinendir seyyah ve hüzünlü düþlerim.

Bir elmanýn iki yarýsý olmadýðým kadar da insan izlekleri ile.

Yarým aðýz sevenlerden de alabildiðine uzak.

Düþtüðüm ise sevgi denen tuzak.

Bilim ve nesir ve nice hikâye kabul görmek deðildir artýk arzuhalim kabullendiðim kadar dünyayý telaffuz edemediðim nice þey katýksýz yeni halkalar ekler zincirime.

Bir edim.

Bir de edinim.

Bir dilek.

Dilemmasý yüreðin.

Direttiðim ne varsa diken üstünde yaþamaktayým adeta lakin kendi dikenim deðildir yüreðime batan: onca imkânsýzlýk ve çaresizlik ile hemhal sevginin ve sevdiklerimin hatýrýna üstlendiðim vazife.

Hazzý mý hayatýn?

Haiz olduðum mudur yalnýzlýðýn?

Hak hukuk tanýmaz iken insanlar ve insanca yaþamaya þerh düþüp batýl yüreklerden alabildiðine uzak diyarlarda hududuma yaklaþan her kim ise ve iþte boca ettiðim binlerce sözlük hatta binlerce þiir bense meylettiðim þiirin ta kendisi ve bir ömür ne kadar uzak kalmýþ olsam bile þiirden meðerki þiirmiþ yaþadýðým eksen.

Namý da almýþ yürümüþtür hani duygularýmýn ve hüznün renginde saklý iken göreceli isyanlarým elbet haþa Rabbim, demekle mükellef ve beklemeye aldýðým kadar hayatý ve mutluluðu fýtratýmla örtüþen bir fýkra adeta içimde seken heyecan ve umudun da sürdüðü saltanatý sonlandýrmasýn yeter ki yüce Tanrý.

Hüznüm.

Makbulüm.

Mihriban’ým.

Katýksýz sevdam ve kalp gözümde yeþeren yaþaran duygularým.

Lafügüzaf elbet asla laf salatasý deðil hem neyime gerek boþ konuþmak hem boþa düþtüðüm hem içimin boþaldýðý hem de boþluktan nemalanýp hoþluk dilerken aslýnda kendimi ansýzýn bulduðum bir avuç kumda saklý iken hassasiyetim ve hissiyatým ve iþte sonsuzluða eþ bir yakarýþ bir sevginin de hulasasý.

Mahþer.

Matem.

Mýzrap.

Metanet.

Makber.

Eþ güdümlü duygular iz düþümü hayatýn ve hüzün denen girdabýn yuttuðu minvalde her þeye raðmen de baþým dimdik ve ayaktayým.

Karakaþýn kara gözün, al senin olsun.

Yeter ki karartma içini yaþadýðým acýlarla.

Varsýn karartma gecelerinde ve hüznün bahçelerinde sallandýrýlayým daraðacýna ve iþte beni tamamen yutmaya müsait o kara delik ve kara gece ve kara karýncanýn ayak sesine dahi vakýf iken yüce Tanrý, neylerdim ben inancým olmasa?

Göðün tefrikasý.

Yerkürenin hafýzasý.

Havsalamdan taþan ne var ne yok ve de.

Ne uyruktur beni baðlayan ne de sýradan bir ulaktýr kalemimle neþrettiðim þu yalan cihan.

Hüznüme muhalif dahi iken insanlar.

Ruhlarýndaki kara damgalar.

Karanlýðý alt etmekle iþtigalim oysaki ben.

Varsýn mermer mezar baþlýðým olsun baþýmý yasladýðým yeter ki zihnim durmasýn yeter ki kalemimin nüktesi susmasýn.

Sancým.

Sanrým.

Sevdam.

Sakýncalarý yaþadýðým hayatýn ve iþte ulemasý iken tüm ama tüm yoðun yaþadýðým duygularýn.

Hatýrý sayýlýr bir mertebeye ulaþtým iç dünyamda ve þevkim kýrýlsa bile binlerce kere ant içtim sevgimin üstüne ve söz verdim caným anneme:

Yazmakla mükellef ve sevginin büyüyen bahçesinde en duru ilham iken içime doðan ve iþte kalemimle zikrettiðim her fikri bana bahþeden mademki yüce Huda…

Ar bildim.

Arz ettim edeli.

Ayan beyan yazmaya duyduðum aþkýn da solmadan gövdesi ve mezhebi ve iþte ruhumu kamçýlarken onca acý onca hüzün ve iþte ritim bozukluðunda yaþadýðým þu hayatýn kefilim ben iç sesime ve kefilim ben Allah sevgime mademki Allah var gam yok; en gamlý notalar bile dize getiremez beni Allah’ýn izniyle.

Solsam da.

S/üzülsem de.

Sürgün edilsem de…

Katýksýz bir minvalde sekerken kalemim ve kat izinde yaþadýðým kadar inancýn ve umudun ve sevginin ve evet, ben kimine göre bir öðrenci kimine göre seyyah bir gölge kimine göre gereksiz ve fuzuli kimine göre yaþadýðým eksende yazdýðým her sekmede bir renkten de fazlasý ve alacalý bulacalý göðün ve sevdalý meltemin ve mahremiyetin odaðýnda hak gördüðüm ne ise yeter ki istesin yüce Rabbim ve sevdalardan en haþmetlisi ile hemhal varsýn kalayým en sona varsýn kalaylasýn cümle âlem beni yeter ki kayda geçsin iç sesim ve hüznüm ve umudum Rabbin çaðrýsýnda tutulan nutkuma binaen kalemin eþref saatinde esen bir rüzgâr gibi doðurgan duygularýma ve inancýma nasýl da nasýl da kefilim…