Karþýlaþma

Kafede tek baþýna oturuyordum, kahvemi yudumlarken sokakta geçenleri izliyordum. Akþam karanlýðý ufukta çökmez üzereydi aydýnlýðýn üzerine. Kafenin sahibi düðmelere dokunarak dükkânýn tepesindeki ve içerideki lambalarý hafif bir dokunuþuyla yaktý. Az ilerideki sandalyeye oturdu, içeride bir ben bir o vardý. Az ileride masanýn üzerinde kýrýk bir vazo içinde solmuþ çiçekler vardý. Unutulmuþ gibiydi sanki unutulmamayý hatýrlatmak için, unutmalar olmasýn diye masaya konulmuþ olabilirdi. Saatlerce gözüm daldý kaldý, unutulmuþluðun sözünü hatýrladýkça.

Gözlerim, yaðmurlu bir günde parlayan bir yýldýz gibi parlýyordu. Kafe penceresinin buðulu camýnýn arkasýnda oturmuþ, sýcak bir kahveyi yudumlarken, içeri aniden giren soðuk rüzgâr, kalbimde bir kýpýrtý uyandýrdý. O an, hayatýmda daha önce hiç karþýlaþmadýðým biri girdi içeri. Masama oturdu.

-Üzgünüm, bu masayý iþgal ettiðim için, dedi, ince sesiyle. Gözlerinin derinliði, istemsizce kalbimin ritmini hýzlandýrdý. O an, bu kafe benim için sadece bir mekân deðil, kaderimin yeniden þekilleneceði bir yer haline gelmiþti.

-Hayýr, lütfen oturun, diyerek ona izin verdim.

Gözlerim, gülümsemesiyle birlikte dondurucu sýcaklýkta bir kar fýrtýnasý gibi her þeyin altýný üstüne getiriyordu. Adý Gülþen di. Her kelimesi, derin bir deniz gibi içimi sarmalayan bir akýþla/bakýþla doluydu.

Gülþen’in, hareket halinde sallanan çiçeklerle süslenmiþ gümüþ bir bilezik vardý kolunda. Ona kinayeli olarak.

-Benimle bir yudum kahve içmek istiyorsunuz galiba, bu soðuk günün sýcaklýðýnda bir yudum dostluk katarsan, harika olabilir, katabilir misiniz?

-Dostluk mu? Dedi.

 -Belki de dostluktan öte bir bað kurabiliriz seninle bu asi cüretinizin karþýlýðýnda. Hayat, ne kadar öngörülemez, deðil mi? Ýki insanýn bir araya gelmesi, evrenin bilinmeyen yollarýnda eþsiz bir yolculuða çýkmak gibi geliyor galiba sizin için, aniden ne istediðini bilmeden yanýnda oturmak, onun hayatýna karýþmak gibi.

Gülþen, düþünceli bir ifadeyle bakarken, içten içe kendime bir söz verdim. Bu gözler, kaybettiðim her þeyin yeniden doðacaðý bir yolun baþlangýcýydý onu kazanmalýydým. Kalbimdeki heyecan, adeta bir ateþ böceði gibi dans ediyordu. Ýçinden kim bilir “Belki de þansýn peþinden gitme zamanýdýr, ya da kaçma zamanýdýr diye” diye düþünüyordur. Uzun bir sessizlik oldu.

Kafenin içindeki sýcak hava, dýþarýda yaðan yaðmurla birleþince, kendimizi adeta bir dünyanýn içinde bulmuþtuk. Konuþtukça, Gülþen’in sýcak gülümsemesi ve derin bakýþlarý, kalbimde yeni bir þeyler yeþertiyordu.

-En sevdiðin kitap nedir? Diye sordu, bu sýrada kahvesinden bir yudum alarak. Cevabým, onu daha yakýndan tanýmak için bir fýrsattý.

-Tolstoy’un ‘Anna Karenina kitabýyla büyülenmiþimdir, aþkýn karmaþýklýðý, tutku dolu iliþkiler ile toplumsal normlar arasýndaki çatýþma beni her zaman etkilemiþtir.

Gülþen, gözlerini bana sabitleyerek dinliyordu.

-Yani, aþk sadece bir duygu deðil, ayný zamanda bir savaþ alaný mý? Böyle düþünüp üzerine tartýþmak çok ilginç. Aþkýn hayatta bir anlamý olmalý. Bazen o anlamý bulmak için savaþmak gerekiyor.

-Savaþacaksak, birbirimizin yanýnda olmamýz gereken bir dünyada yaþýyoruz demek. Kýrgýnlýklar, hayal kýrýklýklarý ile dolu; ama belki de bu duygular bizi daha güçlü kýlar, dedim, içimdeki hisleri kelimelere dökerken.

O an bir sessizlik oldu. Cümlelerimiz, sanki olaðanüstü bir melodi gibiydi, içimizde yankýlanýyordu. Gülþen, derin bir nefes alarak, kafanýn penceresinden dýþarý baktý.

-Belki de aþk, en büyük tutkumuz olmalý. Fakat zamana yenik düþmemek de önemli. Zaman, adeta bir kum saati gibi, elden kayýp gidiyor.

Ellerimi masanýn üzerine örtmek isterken, parmaklarým Gülþen’nin eline dokundu. Bu, bir kaza deðildi; ikimizin de hissettiði o sýcaklýk, o an her þeyi deðiþtirmeye yetecek kadar güçlüydü. O an, yaþamakta olduðumuz duygunun gerçek olup olmadýðýný sorgulamaktan alýkoyamadým kendimi.

-Biliyorum, belki de seni bu kadar tanýmak için henüz erken, ama sanki bu karþýlaþma bir tesadüf deðil. Bize bir kapý açýlýyor gibi hissediyorum.

Gülþen, derin bir nefes alarak gülümsedi.

-Zaman, her þeyin cevabýný getirir. Belki de bizim kaderimizde birbirimizi tanýmak var.

Gözlerim, gözlerinde kaybolmuþtu. Bu an, zamanýn durduðu bir andý. Kalplerimiz ayný ritimde atýyor, nefeslerimiz birbirine karýþýyordu.

-Belki de dedim fýsýldayarak, bu aný bekliyorduk. Hayatýn bizi buraya getirmesi tesadüf olamaz.

Sessizlik, aramýzda ki baðý daha da güçlendiriyordu. Konuþmadan anlaþýyor, bakýþlarla iletiþim kuruyorduk. Her kelime, her bakýþ, içlerimizde bir yerlerde yankýlanýyordu. O an, dýþarýdaki yaðmurun sesi, içimdeki kalp atýþlarýný bastýrýyordu sanki. Gülþen, bu soyut duygular içinde kaybolurken, ben de ona daha yakýn olabilmek için içsel bir mücadele veriyordum. Kimin daha önce kendini açacaðýný merak ederek, beklemeye karar vermedim, atýldým aþkýn denizine onunla yüzmeye baþladým, o gün bu gündür hala bakýþarak yüzmeye devam ediyoruz birlikte.

Mehmet Aluç