Ben Koþarken De Seni Sevmiyorum Hüsnüye

Hüsnü’ye, seni sevmek deðil, yaklaþman içimde bir yangýn baþlatýrken, bu yangýný söndüremiyorum; ayný zamanda kalbimde soðuk rüzgâr estiriyor, üþüyorum. Her gün seni düþündüðümde, kaçmanýn yollarýnda içimdeki sancýlar daha da artýyor. Gözlerin, hayatýmýn en karanlýk anlarýnda bile parlayan bir yýldýz gibi parlamýyor nedense! Hayallerimde seninle yürüdüm, lakin ara dar sokaklara sýðamadýk. El ele tutuþup güneþin batýþýný izleyemedim; oturduðumuz banklar, kemiklerinin iri olmasý nedeniyle hepsi kýrýldý. Ama gerçek dünyada, bu hayaller yalnýzca senin dünyanda bir hayal olarak kaldý. Ýçimdeki bu aþktan kaçmak, buna aþk demekte aþka kaba gelecek kusura bakma aþk, bir yudum suya hasret kalmak gibi; her an seni özlemiyorum. Seni sevmek, en güzel duygulardan biri deðil, ayný zamanda en büyük acýlardan biri. Her gün cesaretimi toplayýp kaçmayý düþündüm ama korkularým beni durdurdu; üstüme düþersin, altýnda kalýrým diye çok korktum, belki çekincem buydu! Belki de en büyük korkum, senin bu duygularý reddetmemendi, üstüne düþmendi.

Hüsnüye, seni sevmemenin getirdiði bu sancýlarla baþ baþa kalmak zorundayým. Ama yine de seni sevmemek, hayatýmýn en acý hatýrasý olarak kalmayacak. Ýçimdeki bu sancý, hiçbir zaman aþk diyerek dile gelmeyecek; yok, hiç dile gelmeyecek, dilsiz, lal kalacak çünkü seni aþkla sevmiyorum ki, belki de sonsuza dek kalbimde bu acýlarýn saklý kalmasýnýn neticesinde hep üþüyeceðim. Seni sevmek, üçgenin iç açýlarýnýn toplamýndan daha zordu sana anlatmak. Her bir duygum, açýlarýn kesiþtiði noktada birikiyor, kýrýlýyordu. Gözlerindeki derinlikte kaybolmamak, içimdeki karmaþayý daha da artýrýyordu.

Ama bir gün, bu karmaþanýn içinde cesaret bulup sana açýlmayý denemeyeceðim; deneme yanýlma payýný hesap ederek sana açýlmayacaðým, bir pencere gibi. Belki de duygularýmý ifade etmek için karakola giderek ifade vereceðim; onlar ifade almaktan anlamaktan hoþlanýrlar. Ýçimdeki bu yangýný ancak onlar söndürecek, seni tutuklayacaklardýr. Her kelime, içimdeki bu aþký dýþarýya vurmanýn bir týrmanýþýyla sana varmanýn yolunu umut etme bir yol asla ve asla olmayacak.

Hüsnüye, seni düþündüðüm her an, içimdeki bu karmaþanýn daha da derinleþtiðini hissediyorum. Ýç derinliðimin açýlarý büyürken, dýþ açýlarýmýn çapý küçülüyor, çaptan düþüyorum. Ama yine de seni sevmemenin getirdiði bu sancýlarla baþ baþa kalmak zorundayým, çünkü bayaðý aðýrsýn ve bu aðýrlýðýn getirdiði dengesizlik problemiyle yaþamak, bu denklemi çözmek zorundayým. Matematik hocama sordum; denklemin dengesizliði ve aðýrlýðýnýn altýnda kalmam, bunu çözümsüzlüðe ittiðini, çözümünün zor olduðunu söyledi. Seninle olan hayallerim, bir denklemi çözmek gibiydi; her bir his, birbirini etkiliyor ama doðru cevabý bulamýyordum, çözemiyordum, daðýlýyordum.

Bu aþk, bir matematik problemi gibi karmaþýk ama bir o kadar da güzel deðildi; sancýyý çeken ben, bana naz yaparak zor da olsa sev diyen sendin. Belki de bir gün, bu denklemi çözecek cesareti bularak tüm kaçýþ yollarýný kapatacaðým. Ama o güne kadar, içimdeki bu paradoks, yaradoks, boks maçýyla parçalanmýþ duygularla yaþamaya devam edeceðim. Her gün, beni sevmek için yeni yollar ararken, o yollar içinde kaybolurken içimde bir umut ýþýðý yanýyor. Bu duygularým seninle hiç buluþmayacak diye. O zaman, içimdeki bu aþkýn gerçek olmayan anlamýný anlayabileceksin; lakin karþýdan bakýnca bu hiç mümkün görünmüyor.

Bu sancýlarýmýn açýlarýný felsefecilere sordum; "Sancýlarýný unut," dediler. Ama nasýl unutabilirdim ki içimde sen bana koþarken o aðýr cüssenle? Her düþüncemde, her anýmda senin cüssenin aðýrlýðýnýn feryadý yankýlanýyor: "Benden kaçamazsýn," diyerek. Sana olan sevgisizliðim, içimdeki bu sancýlarý daha da derinleþtiriyor. Felsefecilerin söyledikleri, belki de bir gerçek ama benim kalbimdeki bu aþk deðil ki; unutulmaz bir yara gibi. Her gün seni düþündüðümde bu yara yeniden kanýyor. Hüsnüye, içimdeki bu duygularý bastýrmak istesem de, her seferinde seni hatýrlamak zorunda kalýyorum. Gözlerin, gülüþün, her aný; hepsi içimde bir iz býrakmýyor. Unutmak, belki de en büyük hayalperestliktir; o yolu da bulamýyorum.

Seninle olan hatýralarým, bir gökyüzündeki yýldýzlar gibi parlamýyor. Her biri, içimdeki bu sancýlarýn bir parçasý gibi parçalýyor beni. Ve her gece yýldýzlarý seyrederken seni özlemiyorum çünkü sana çýkan yollarýmda dikenler var, çukurlar var; geçemiyorum ki!

Bu itelemen, yuvarlaman, belki de unutulmasý en zor olaný deðil; senin sevmemenin olasýlýklarýný hesaplýyorum. Hesap makinesi olasýlýk olaný yüz binde sýfýr diyerek yanýyor. Ama yine de içimdeki bu duygularý aþarak, senli sancýlarýmý kucaklayarak yaþamaya devam edeceðim. Çünkü sen, her þeyin ötesinde bana çok büyük geliyorsun. Ýki kere iki dört ederdi, seninle de ben bir etmez. Bunu anlamak çok mu zordu? Her þeyin matematiði basit görünse de, kalp hesaplarý karmaþýk bir denklem gibi. Seninle bir bütün olmanýn hayalini sen kurarken, bu denklemin çözümünü bulmakta zorlanýyordum. Her bir an, içimdeki bu baskýlarýn aðýrlýðýný artýrýyor ama yine de senden kaçmakta zorlanýyorum; çünkü yakama yapýþmýþ, "Beni sev, beni sev," diye baðýrýyorsun, yalvarýyorsun. Üstüme düþme olasýlýklarýný hesap ederken, on da on, "Üstüme düþme oraný," kaçamýyorum.

Hüsnüye, seninle olan baðýmýz sayýlar gibi net deðil; duygularýmýzýn karmaþasý içinde kaybolmuþ durumdaydým. Ýki kere iki dört ederken ben neden baðýmsýz bir olamýyorum? Bu sorunun cevabýný bulmak, içimdeki sancýlarý daha da derinleþtiriyor. Belki de aþkýn matematiði, basit bir formül deðil; her an deðiþen bir denklem deðildi seninle. Seninle birlikte bu denklemi çözmek istiyor ve senden kurtulmak istiyorum; senin beni sevme ihtimalin varsa, benim seni sevme ihtimalim hiç yok. Ama her seferinde itelemen, yuvarlaman içimdeki bu karmaþa beni kudurtuyordu. Seni sevmek, en zor denklemlerin bile üstesinden gelebileceðim bir güç vermiyor. Ama yine de bu karmaþýklýðýn içinde kaybolmak zorundayým. Belki bir gün bu denklemi çözecek gücü bulabilirim ve senden kaçabilirim çok uzaklara; kusura bakma.

Fiziki olarak sen kemikleri iri, ben zayýftým. Bu fizik kurallarýna aykýrý olsa da sen vardýn fizikî açýmda, fiziksel büyüklükte; bu da hayallerimin kadrajýna sýðmazken, sen sýðdýrmak için beni hep dýþarýda býrakýyordun. Anla artýk! Her bir anýmýzda bu çeliþkili durumun getirdiði bir çekim alaný yok. Senin varlýðýn içimdeki boþluklarý doldurmuyordu; kuþkuyla dolduruyordu.

Seninle yan yana geldiðimizde bu fiziksel farklýlýklar bir anlam kazanmýyordu; farklý boyutlarýn anlamsýzlýðý fark edilirken sen fark etmiyordun nedense. Kalbimdeki duygular, bedenimin ötesine geçmiyor; ruhlarýmýzýn birleþtiði bir alan meydana çýkarmýyordu. Dar sokaklara kaçarken ancak senden kaçabiliyordum çünkü sen sýðamýyordun; kusura bakma. Her ne kadar görünüþte farklý olsak da, içsel baðýmýz her þeyin önüne geçemiyordu; geride içsel olmayan baðsýzlýkla, anlamsýzlýkla sancýlar içinde býrakýyordu beni. Hüsnüye, sen düþündüðünde bu fiziksel farklýlýklarýn hiç önemi kalmýyordu sana göre ama bana göre çok önemliydi. Ýçimdeki bu anlamsýzlýk, tüm kurallarý altüst eden bir güç deðildi; beni sarmýyordu, açýkçasý açýk konuþayým. Seninle olan anýlarým bu fiziksel dünya ile sýnýrlý kalmýyor; duygusuzluðumun derinliðinde kayboluyordum.

Belki de aþk, sadece fiziksel bir çekim deðil; ruhlarýn birbirine kenetlendiði bir deneyim deðil, çekim alaný yok aramýzda. Seninle olan bu baðsýzlýk ilkesi, tüm fizik kurallarýný aþan bir sevgi hikâyesi deðil; sancýlarýn çocuðum diyecek kadar acý çeken birisiydim. Bu yüzden içimdeki bu paradoksu yaþamamak için her gün yeniden cesaret bularak kaçamýyorum. Ayný okulda, ayný sýnýftaydýk. Çünkü sen benim için sadece fiziksel bir varlýk deðil; kalbimdeki en derin hislerimi yakan birisin.

Dar açýlý sokaklarda yolunu beklerken, sen geniþ açýlý sokaklarda geçerken yolumuz hiç kesiþmedi; bu bana uyuyordu. Dar sokaklarý bu nedenle çok seviyordum. Her gün bu sokaklar arasýnda kaybolmuþ gibi hissetmiyor, kendimi sensiz buluyordum. Seninle buluþmamayý hayal ederken, dar sokaklarýmda yollarýmýzýn ne kadar uzak olduðunu anlamak bana huzur veriyordu. Bu dar sokaklar, içimdeki duygularýn karmaþasýný simgeliyor; her köþe baþýnda senden kaçarken, senin geniþ açýlý dünyanda olmadýðým için seviniyordum. Senin geçiþlerin, benim bekleyiþlerime eþlik etmiyordu. Hüsnüye, her an seni düþünmek, içimde bir umut ýþýðý yakmýyor; söndürüyor. Neden anlamýyorsun, sana defalarca söylememe raðmen. Ama bu ýþýk deðil, ayný zamanda karanlýk bir gölge gibi üzerimde dolaþýyorsun, bir karasaban gibi. Yollarýmýzýn kesiþmediði her an huzur buluyorum sensiz.

Belki de aþk, bazen birbirine ulaþmak için en dar sokaklarda beklemek demektir ama sensiz; mesela Müjgânla, Aylayla, Leylayla. Ve ben her gün bu dar sokaklarda seni beklemeye devam edeceðim. Çünkü içimdeki bu sevgi, her engeli aþacak kadar güçlü deðil. Dar ve geniþ sokaklarýn birbirine kavuþma formülünü arama; içimdeki bu aþkýn karmaþasý daha da derinleþiyor ve ben derine düþtükçe senden uzaklaþýyorum. Her iki yolun da kendine özgü bir güzelliði var ama neden bir araya gelemediðimizi anlamak zor olmasa gerek. Bu sokaklar, birbirine zýt olsa da belki de bir noktada kesiþebilecekleri bir formülü yok. Her bir köþede senden kaçarken bu formülü çözmeye çalýþýyorum. Seninle olan baðýmýz, bu sokaklarýn birleþiminde saklý deðil.

Hüsnüye, belki de aþk, bu iki farklý yolun bir araya gelmemesi için gereken denklemdir deme sakýn; böyle bir denklem yok. Dar sokaklar, içimdeki duygularýn yoðunluðunu simgelerken geniþ sokaklar, senin özgürlüðünü ve hayatýn geniþliðini temsil ediyor; anla artýk, yorma beni. Dar sokak arasýnda kaybolmuþken seni bulmanýn yollarýný aramýyorum, kaçýyorum; anlasana. Aþkýn formülünü çözmek deðil, kaçmanýn formülünü bulmak belki de en büyük çabam olacak. Çünkü seninle bu yollarýn kesiþtiði o aný beklemek, içimdeki umudu canlý tutmuyor, kaçýrýyor. Her gün, bu sokaklarda seni düþünerek ilerlemiyorum. Belki bir gün, bu dar ve geniþ sokaklar bir araya gelse de ve kalplerimizdeki uyumsuzluk denklemsizlik aþký hiçbir zaman etkisiyle güçlendirmeyecek yok edecek, anlasana artýk.

Ýki zýt kutbun çekim alaný olamayacaðýný mizahi bir dille anlatayým da anla artýk ne olursun:

“Bir gün, Kuzey ve Güney Kutbu bir kafede karþýlaþtý. Kuzey Kutbu, sýcak bir çay sipariþ ederken, Güney Kutbu hemen atýldý:

"Sen çay içiyorsun, ben de dondurma sipariþ ettim! Nasýl olur da senin sýcak çayýna yanaþabilirim ki”?

Kuzey Kutbu gülerek yanýtladý:

"Aynen öyle! Ben sýcaklýkla doluyum, sen ise soðuk bir buz, birbirimizi çekemeyiz. Seninle bir araya gelmemiz, kutuplarýn birbirine sarýlmasý gibi olurdu; sonuçta ya ben eririm ya da sen!"

Güney Kutbu, dondurmasýný aðzýna atarken:

"Evet, senin sýcaklýðýn beni eritmeden buluþmak mümkün deðil! Düþünsene, ben eriyip ortalýkta su olsam, sen de beni çekmeye çalýþsan, tam bir kaos olur!"

Kuzey Kutbu gülerek:

"Aynen! Zýt kutuplar bir araya gelmeye çalýþýrsa, ya biri diðerini yok eder ya da ortalýkta bir çamur havuzu olur. O yüzden, sen dondurmaný ye, ben de çayýmý içeyim; böyle daha iyi!" (bu kýsým Alýntýdýr)

Mehmet Aluç

Not: Demirci kardeþimin “ben koþarken de seni seviyorum Hüsniye” yazýsýndan ilham alarak tam tersini yazmaya çalýþtým.