Hasret Nasýl Anlatýlýr Ki Hasreti Çekmeyen Birisine?

Hasret nasýl anlatýlýr ki hasreti çekmeyen birisine? Anlatsan da anlamaz, burun kývýrýr! Kývýrsýn, biz anlayana bu hasret iline düþeni yazalým. Düþenler bilir ve anlar.

Yaðmur hýzlanmýþtý ve genç kadýn, içindeki hasret acýsýnýn aðýrlýðýyla artýk güçlükle yürüyebiliyordu, gri kaldýrým taþlarýna basarak. Grinin her tonuna gömülüyordu adýmlarý.
Karanlýk bulutlar çökerken üzerine, özlem aðýrlýðýyla doluyordu her nefesi, bin ahla dýþarýya verirken. Bu hüznün içinde kaybolmak istemiyorum, onu anarken, düþünürken. Yaðmurdan kaçacak yerim kalmadý, anýlarýn kucaðýna düþmekten gayri diye düþüncelerin içinde yürümeye devam etti. Yaðmur hýzlanmýþtý ve sokaklarda yalnýz kalmýþtý yine. Grinin her tonu etrafýmý sarmýþ, adeta onu yutuyordu. Adýmlarým aðýrlaþmýþ, taþlarýn üzerinde sürünerek ilerler olmuþtu. Aklýndan bir türlü çýkmýyordu. Gözlerinin önünden gidip gelen o tanýdýk sýcaklýk, o huzurlu soluk, bir türlü geri dönmüyordu. Seni her sokak baþýnda arýyordu, ama her yerde yalnýzlýk ve karanlýk onu karþýlýyordu.

Yaðmur çaresiydi sanki yüreðindeki ateþi söndürürken. Yüzüne vuran her damla, içindeki özlemini parçalarýný taþýyor gibiydi yüreðine. Belki de bu yaðmur, gözlerinin süzülen yaþlarýydý. Tek tesellim, en azýndan ýslanarak hissedebiliyor olmam, bir nebze olsun dýþa vurabilmekti aþkýmý kim bilebilir ki, diye düþündü. Daha ne kadar dayanabileceðini bilmiyordu. Adým adým ilerlerken, ümidimi yitirmeye baþlýyordu. Onun olmadýðýn bu karanlýk, kasvetli sokaklar, onu yutup bitirecekti sanki. Ama yine de umutsuzluða kapýlmýyordu. Sana kavuþmak için, onu bulmak için yoluma devam edeceðim.

Þimdi umudunu hiç kaybetmemiþti. Yýllar önce sevdiðinin izini sürmek için çýktýðý bu karanlýk sokakta, sanki her adýmda ona biraz daha yaklaþýyordu. Yüreðindeki özlem gitgide kabarmaya baþladý. Acaba o da onu düþünüyor muydu? Ýçini tarifsiz bir duygu kapladý. Yüzündeki o tanýdýk çizgiler hâlâ ayný mýydý?

Yýllar boyu, Serkan'ýn hayalini kurmuþ, onun izini aramýþtý. Ama ne zaman bir iz bulmaya çalýþsa, her seferinde hayal kýrýklýðýna uðruyordu. Evine kapanýp, geçmiþin o mutlu anýlarýný tek tek hatýrlamaya çalýþarak unutmamaya devam ediyordu. Serkan'ýn sýcak bakýþlarý, neþeli gülüþleri, birlikte geçirdikleri anlar hep aklýndaydý, anýlarýn koridorunda gezinir, toz tutmuþ anýlarýn tozunu silerek canlý tutmanýn heyecanýyla her an onu hayal ederek, hatýralarýn koridorunda gezerdi. Ama ne zaman uykuya dalsaydý, rüyalarýnda yine onun yokluðuyla yüzleþirdi. Bazen saatlerce pencerenin kenarýnda oturur, yaðmurlu sokaklara bakardý, geleceðinin hayaliyle gülümseyerek saatlerce oturur kalýrdý. Acaba o da onu düþünüyor muydu? Bu aklýndan hiç çýkmýyordu. Neredeydi? Yoksa onu tamamen unutmuþ muydu? Ýþte tam o anlarda, yüreðindeki özlem dayanýlmaz hale gelirdi, yakar kül eder deðil kul ederdi, yaklaþýrdý Rabbine kavuþa ümidi için dualar ederdi. Hýçkýrýklarla aðlamaya baþlar, kendini kaybederdi. Lakin Narin, asla ümidini yitirmemiþti. Serkan'ý bulacak, ona kavuþacaktý. Buna inanýyordu. Ýþte bu güç, onu ayakta tutan tek þeydi. Yýllar geçse de, Serkan'a olan aþký hiç azalmamýþtý... Umut sabýrla azalýr mýydý? Çoðalýrdý elbet…

Serkan da yýllar boyunca Narin'i düþünmekten kendini alamamýþtý. Ayrýlýk kararýnýn ardýndan, yaþadýðý vicdan azabý onu sürekli rahatsýz ediyordu. Narin'in gülümsemesi, onunla geçirdiði mutlu anlar hep aklýndaydý. Ama o zamanlar, belki de iliþkilerinin geleceði konusunda henüz hazýr deðildi. Þimdi ise, o kadar yýl geçmesine raðmen, Narin'i hala ayný þefkatle seviyordu. Ayrýlýðýn acýsý kalbinde tazeliðini korumuþtu. Geceleri uykusu kaçar, onun nerede olduðunu, acaba onu hala sevip sevmediðini düþünürdü. Yalnýz kaldýðý anlarda, Narin'e duyduðu özlemi dindirmek için eski fotoðraflarýna bakardý saatlerce. Bazen, yaðmurlu akþamlarda, Narin'in onun peþinden geleceðini hayal eder, hatta adýmlarýnýn sesini duyar gibi olurdu. Ama ne zaman etrafýna baksaydý, yine yalnýz kaldýðýný görürdü.

Ýþte tam o anda, ýþýðýn altýnda, tanýdýk bir siluet belirdi. Serkan þaþkýnlýkla baktý. Gözlerine inanamýyordu. "Narin!" diye fýsýldadý. Yüreði heyecanla çarpmaya baþlamýþtý. Onun gerçekten geldiðine inanamýyordu. Adýmlarýný hýzlandýrýp, ona doðru yürümeye baþladý. Kavuþmanýn, hasretin sona eriþinin o sonsuz mutluluðunu yaþýyordu þimdi... Serkan, adýmlarýný hýzlandýrýrken, yüreðindeki heyecan ve mutluluk her adýmýyla birlikte artýyordu. Yýllar sonra, Narin'i nihayet bulmuþtu. Özleminin, hasretinin son bulacaðý anýn geldiðine inanamýyordu. Sanki ayaklarý yerden kesilmiþ gibiydi. Hýzla ilerlerken, her þey etrafýnda bulanýklaþýyor, tek net gördüðü þey Narin'in güzeller güzeli yüzüydü. Gözlerindeki o tanýdýk ýþýltý, yüzündeki o sevgi dolu ifade, Serkan'ýn kalbini daha da hýzlandýrýyordu. Artýk aralarýndaki mesafe gitgide azalýyordu. Serkan, Narin'in bakýþlarýna kilitlenmiþti. Onun da kendisine doðru geldiðini görünce, gülümsemesi geniþledi. Yýllar sonra ilk kez, Narin'in o sýcak, samimi gülüþünü tekrar görüyordu. Nihayet, aralarýndaki son adýmlarý da geçtiler ve birbirlerine kavuþtular. Serkan, Narin'i sýkýca kollarýna aldý, onu kendine çekti. Yüzündeki mutlu ifade tarif edilemezdi. Özlemle, hasretle dolu yýllarýn acýsý, yerini sonsuz bir sevinç duygusuna býrakmýþtý. Narin'in yumuþak, sevgi dolu dokunuþlarý, onun gerçekten orada olduðuna kanýt gibiydi. Ýkisi de birbirlerine sarýlmýþ, gözyaþlarýna boðulmuþlardý. Kaybettikleri zamanýn acýsý, þimdi kavuþmanýn verdiði mutlulukla silinip gidiyordu. Artýk hiçbir þey onlarý ayýramazdý. Sonsuza dek birlikte olacaklardý.

Aþkýn bazen kavuþma, bazen ayrýlýk, bazen hasret olduðu gerçeðini örnekleyen bu öyküde, sabrýn ve umudun aþký nasýl beslediði ve güçlendirdiði anlatmaya çalýþtým. Sevenlerin yeniden bir araya geliþi, aþkýn her zorluða raðmen ayakta dimdik kalýna bilineceðini göstermektedir. Aþkýn, âþýklara imtihanýyla bazen kavuþma bazen de gözyaþý içinde hasret ilinde yaþamasý âþýklarýn sýnanmasýydý. Bu aþkýn sevenlere imtihanýydý, hemen vazgeçecekler mi yoksa hala hasret ilinde sevecekler miydi? Tabi ki âþýk aþk yanýnda olunca sevmeye devam edecekti, öykümüzdeki gibi sabýrla aramayla vesselam.

Mehmet Aluç